เราเองไม่แน่ใจว่าทุกคนจะเคยได้ฟังบทเพลงนี้จากศิลปินเขียนไข และวานิชหรือไม่

จริง ๆ ตัวเราเองก็รู้จักแค่เพลงที่โด่งดังอยากเพลงแก้มน้องนางนั้นแดงกว่าใคร แค่เพลงเดียว

แต่เราก็ตัดสินใจลองเปิดใจฟังเพลง "แม่กำปอง" เป็นครั้งแรก และใช่ เราติดเพลงนี้ทันทีที่ได้ฟัง..

ผู้อ่านหลาย ๆ คนคงจะเคยได้อ่านรีวิวการเที่ยวในแม่กำปองกันมามากมายแล้ว เราเองก็เป็นหนึ่งในนั้น

หลาย ๆ รีวิวมักจะบอกการไปเที่ยวในแม่กำปองเหมือนเป็นการออกไปใช้ชีวิตอย่างสโลว์ไลฟ์

ทุกครั้งที่เราได้อ่าน ได้เห็นรูปในที่แห่งนี้ มันทำให้เราอยากลองออกไปสัมผัสบรรยากาศแบบนี้สักครั้ง

และแล้วโชคก็เข้าข้างเมื่อเพื่อนของเราคนหนึ่งได้ชวนเราไปที่นั่น เราตื่นเต้น และมีความตั้งใจอย่างยิ่งว่าอยากออกไปสัมผัสธรรมชาติที่แม่กำปองอย่างใจจดใจจ่อ.. 

และแน่นอนเมื่อถึงวันที่ออกเดินทางเราไม่ลืมที่จะหยิบมือถือเครื่องเก่า และหูฟังที่ใกล้จะขาดออกจากกันมาเปิดฟังเพลง "แม่กำปอง"  และนั่งฟังเพลงนี้ไปตลอดทาง 

ก่อนที่เราจะไปผู้คนรอบข้างมักจะบอกว่า "แม่กำปองคนเยอะ" "แม่กำปองไม่มีอะไรให้เที่ยวมากนัก"

และต่าง ๆ นานา ยอมรับเลยว่าที่ได้ยินเราเองก็แอบเขวเล็กน้อย 

แต่ในเมื่อเรามีความตั้งใจว่าอยากจะไปที่นั่นอยู่แล้ว ลองไปสักครั้งก็ไม่เสียหายอะไรนี่นา

เรากับเพื่อนได้ตกลงกันก่อนที่จะมาว่าอยากนอนพักที่โฮมสเตย์ของชาวบ้าน เพื่อสัมผัสชีวิตความเป็นอยู่แบบชาวบ้านจริง ๆ เราจึงตัดสินใจติดต่อกับทางพ่อหลวงเพื่อให้เขาได้ประสานงานเรื่องที่พักของเราทั้งสองคน เมื่อเราเดินทางไปถึงที่นั่น "แม่อุ้ยศรีทับ" ก็เดินมาต้อนรับเราที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งพร้อมรอยยิ้มสดใส จนเราอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ และแน่นอนเลยว่าเราได้นอนพักที่บ้านของแม่อุ้ยนี่เอง :)

แม่อุ้ยมักจะคุยกับเราเป็นภาษาเหนือ ก็แน่นอนสิ แกเป็นคนท้องถิ่นนี่นา

ถึงแม้ว่าเราจะฟังภาษาเหนือไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่เราก็พยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่แกพูดนะ

เข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง แต่ก็ยังพอคุยกันรู้เรื่อง 

แม่อุ้ยทำกับข้าวให้เรากินมีทั้งไข่เจียว ต้มยำไก่ และจอผักกาด อาหารพื้นบ้านแบบฉบับล้านนา 

พร้อมกับข้าวเหนียว 

เรายอมรับว่าเราไม่ค่อยได้ลิ้มรสอาหารของทางเหนือมากเท่าไหร่นัก 

แต่เมนูที่แม่อุ้ยทำให้กินถึงมันจะดูธรรมดาแต่รสชาติอร่อยจนเราต้องเติมข้าวเหนียวไปอีกถึง 2 รอบ

แน่นอนว่าความตั้งใจในครั้งแรกของเราที่มาที่นี่ เราตั้งใจว่าอยากจะถ่ายรูปทุกช็อต ทุกมุมที่แม่กำปองให้ครบที่สุด แต่.. ก็อย่างที่ใครหลาย ๆ คนบอก แม่กำปองคนเยอะจริง ๆ ด้วย..

เราคิดกับตัวเองในใจว่า ถ้าเราไม่สามารถเก็บความน่าประทับใจมาในรูปแบบของภาพถ่ายได้ 

งั้นเราลองเก็บมันไว้ในความทรงจำดูดีไหม ?  

และเราก็ได้คำตอบ.. 

จริง ๆ แล้วการที่เรานั่งโง่ ๆ มองวิวหมู่บ้านแม่กำปองลงมาจากคาเฟ่แห่งหนึ่ง 

นั่งรถโฟวิลมองต้นไม้ป่าเขาที่นี่ หรือการเดินซื้อของกินในหมู่บ้าน 

โดยที่ไม่ต้องพะวงว่าอยากจะยกกล้องขึ้นมาถ่ายเมื่อไหร่มันเป็นแบบนี้สินะ 

อ้อ.. เห็นด้วยตาตัวเอง เก็บมันไว้ในความทรงจำ มันดีแบบนี้นี่เอง..  

ได้เห็นความครึกครื้นที่แม่กำปองที่มีนักท่องเที่ยวมากมาย 

สลับไปกับความเป็นอยู่ที่แสนสงบสุขของคนในหมู่บ้าน 

ได้ลองชิม "ไข่ป่าม" ของขึ้นชื่อของที่นี่ 

จริง ๆ เราก็แอบเสียดายนะ ที่ครั้งนี้เราถ่ายรูปที่แม่กำปองมาได้ไม่เยอะเท่าไหร่นัก

แต่ในทางกลับกัน เราก็รู้สึกมีความสุข และรู้สึกว่าการมาพักผ่อนในครั้งนี้มันคุ้มแล้วจริง ๆ 

จริงอยู่ที่แม่กำปองอาจจะไม่ค่อยมีอะไรให้เที่ยวมากนัก 

แต่เป็นบรรยากาศที่แสนอบอุ่น ลมเย็น ๆ อากาศหนาว ๆ ในตอนเช้าต่างหาก

ที่ทำให้เราอิ่มเอมไปกับมัน

และแล้วงานเลี้ยงก็ย่อมมีวันเลิกรา เมื่อเราต้องเดินทางกลับกรุงเทพฯ 

ก่อนจะกลับแม่อุ้ยก็ได้ให้เราเขียนบันทึกลงในสมุดเล็มเล็กของแก เราจึงบรรจงเขียนความรู้สึก 

และคำขอบคุณต่าง ๆ ลงในสมุดเล่มนั้น

ก่อนจากกันแม่อุ้ยศรีทับก็เอ่ยคำร่ำลา พร้อมบอกว่าถ้ามีโอกาสครั้งหน้าก็มาพักที่บ้านแม่อุ้ยอีกนะ..

เรายิ้มกลับ พร้อมยกมือสวัสดีแม่อุ้ย และโบกมือบ๊ายบายแกอีกครั้ง 

แกโบกมือกลับพร้อมรอยยิ้มที่สดใสเหมือนวันแรกที่เราเจอกัน

ขากลับแน่นอนว่าเราก็ไม่ลืมหยิบมือถือ และหูฟังคู่ใจขึ้นมาเปิดฟังเพลง "แม่กำปอง" อีกครั้ง

พร้อมมองวิวข้างทาง และบรรยากาศ พร้อมซึมซับความรู้สึก และความทรงจำที่นี่ให้มากที่สุด 

ก่อนที่จะกลับมายังที่ที่เราคุ้นเคย.. 

  

ทริปครั้งนี้เราอาจจะมีภาพถ่ายมาให้ดูน้อยไปหน่อย แต่ก็คิดว่าการบันทึกการท่องเที่ยวแบบการบรรยายในแม่กำปองครั้งนี้ จะสามารถทำให้ทุกคนที่ได้เข้ามาอ่านได้รับรู้ถึงความเป็นธรรมชาติ 

และอาจจะทำให้ทุกคนอาจจะอยากลองมาสัมผัสบรรยากาศแสนอบอุ่นเหมือนเรา 

ถ้ามีโอกาสลองแวะไปสักครั้งในชีวิตเถอะนะ 

แล้วเจอกันใหม่