ด้วยสมองและหัวใจที่ว่างเปล่า

ประโยคนี้คงเหมาะกับตัวฉันในตอนนี้มากที่สุด รู้สึกว่างเปล่าอย่างบอกไม่ถูก เคว้งคว้าง ไร้จุดหมาย ไม่รู้จะพาตัวเองไปอยู่ตรงไหน 

หลังจากลาออกจากงาน นี่ก็ว่างงานมาหกเดือนแล้ว ปลายปีที่แล้วมลภาวะอากาศเป็นพิษ PM2.5 ถัดมามีโควิด-19 ด้วยวิกฤตอย่างนี้ สภาพเศรษฐกิจและสังคม การพยายามปลอบโยน ดูแลจิตใจตัวเองให้ผ่านพ้นช่วงเวลาเหล่านี้เป็นเรื่องยากมาก หลายเรื่องปนกันไปหมด

ไม่อยากสมัครงานอะไรเลย ทุกครั้งที่เลื่อนผ่านหน้าเว็บความรู้สึกนี้แวบขึ้นมาอยู่เสมอ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำอะไรได้ดี หรือบางทีฉันเก่งเรื่องอะไร เรื่องก็มักจะวนเข้ามาในสมองซ้ำ ๆ ยิ่งถามแล้วไร้คำตอบมันยิ่งทำให้ตัวเองรู้สึกแย่ ฉันรู้ดี ไม่เชิงว่าไม่มีอะไรที่ชอบ สิ่งนั้นมี เพียงแต่ในสังคมแบบนี้ไม่เปิดโอกาสให้ได้ลองหรือผิดพลาดเลย ฉันไม่กล้าทุ่ม ทำตามความฝันของตัวเองด้วยซ้ำ เพราะสุดท้ายแล้วเราก็ยังต้องกินต้องใช้ เศร้าใจอยู่ลึก ๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังทำมันอยู่เรื่อย ๆ สานต่อมันไปทีละนิด

บ่นอีกแล้ว ... และใช่ เดี๋ยวมาบ่นอีก 

ปล.เพลงดีนะคะลองกดฟังได้