แตก ไม่ใช่ตีโจทย์แตกนะคะ หัวนี่แหละค่ะ(แตก)

วินาทีแรกที่ทุกสิ่งเงียบสงบเป็นวินาทีที่ฉันพบว่าตัวเองนั่งอยู่ลำพังในห้องทรงสี่เหลี่ยมผนังสีเข้มรอบด้าน มีโคมไฟห้อยระหย้าอยู่ด้านบน หน้าต่างถูกเปิดทิ้งไว้ ลมพัดเข้ามาพอให้หายใจสะดวก ฉันก้มลงมองมือที่กุมกันไว้ที่หน้าตัก ความเปล่าเปลี่ยวเข้าเกาะกุมจิตใจห้องที่เงียบยิ่งทำให้เสียงภายในตัวฉันดังก้องมากขึ้นยิ่งอีกในหัวของฉันมีคำว่า“อะไร” “ทำไม” “เมื่อไหร่” รายละเอียดยิบย่อยนั่นต่อท้ายคำไม่ซ้ำกัน อาจจะเป็น “เมื่อไหร่กันที่ฉันเหลือเพียงตัวเอง” “ทำไมถึงเลือกห้องที่อมทุกข์แบบนี้” “อะไรกันที่ทำให้ที่นี่ว่างเปล่า” หรืออาจเป็นประโยคอะไรก็ตามที่ฉันยังไม่สามารถตอบตัวเองได้

               เคยมีคนพูดไว้ว่า “บุคคลที่ภายนอกไม่พูด จะมีเสียงข้างในที่ดังสนั่น” ฉันก็คิดแบบนั้นและคงเป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน ในขณะที่กำลังหาคำตอบให้กับตัวเอง บางทีก็เกิดคำถามใหม่ขึ้นมาไม่หยุดจนทุกอย่างถูกกลั่นออกมาเป็นเพียงแค่ความว่างเปล่า แม้นไม่มีคำตอบก็หาใช่จุดสุดท้ายไม่ การคิดที่ปราศจากกรอบบางทีพาเราไปได้ไกลกว่า เมื่อเฝ้าถาม เฝ้ามองดูตัวเองจนมากพอ เมื่อนั้นเราคงหยุดความเงียบให้ไม่เงียบอีกต่อไป

10:13-10:23 PM

.