ลมอ่อนๆพัดโชยมากระทบหน้า อากาศออกชื้นๆ กลิ่นของฝนที่กำลังมีทีท่าว่าจะเทลงมา เมฆสีเดียวกับท้องฟ้าเวลากลางคืน เเสงดาวที่สว่างยามราตรีถูกบดบังด้วยเเสงไฟจากท้องถนนเเละตึกราบ้านช่อง เเสงจากดวงจันทร์ยังคงส่องสว่างอยู่เป็นเพื่อนฉันในตอนนี้เเทนดวงดาวที่มองไม่เห็น
ฉันออกมาสูดอากาศตอนเวลาเกือบสามทุ่มน่าจะได้ที่ระเบียงห้องของตัวเอง พลางมองความวุ่นวายบนท้องถนน
"เราควรอยู่กับตัวเองบ้าง ฟังเสียงความคิดที่ออกมาจากตัวเรา รับฟังความคิดของตนบ้างเถอะ"
ฉันว่ามันคงจะจริงอย่างที่เขาพูดกัน
ฉันจุดบุหรี่สีเขียวยี่ห้อหนึ่งขึ้นมาสูบ พ่นควันสีเทาออกมาเเทนคำพูดที่อยากจะระบายให้ใครสักคนฟัง ฉันมีเพื่อนสนิทที่สุดในตอนที่ฉันอยู่กับตัวเองคือบุหรี่ เบียร์ เเละต้นไม้ที่ห้อยอยู่ริมระเบียง สิ่งเหล่านี้มักจะเป็นผู้รับฟังที่ดีในตอนที่ฉันมีความรู้สึกไม่สบายใจ
ฉันได้ยินเสียงคนเดินเข้ามานั่งเก้าอี้สีขาวข้างๆฉัน คนนั้นคือเพื่อนอีกคนของฉันเอง เขาเป็นคนที่รับฟังฉันเก่งไม่เเพ้กับบุหรี่ เบียร์ ต้นไม้ของฉันเลย
"เป็นไรมึง เล่นเอ็มวีอยู่หรอ เอาเบียร์ป่ะ"
"มึงคิดว่าเขาจะคิดถึงกูบ้างป้ะวะ"
"อืม..เขาถามถึงมึงด้วยนะ เขาถามว่ามึงเป็นยังไง ทำงานอะไรอยู่ ชีวิตมึงเป็นยังไงบ้าง เออเขาบอกคิดถึงมึงด้วยนะ ว่าเเต่มึงเถอะ มึงหนีเขามาทำไม?"
ฉันทิ้งบุหรี่ที่หมดมวนลงในถังขยะเเละเปิดกระป๋องเบียร์ ฉันมองมันอยู่พักใหญ่ก่อนที่จะตัดสินใจดื่มมัน
"เขาบอกอยู่ว่าอยากให้เป็นเเค่พี่น้องกัน เเต่กูไม่อยากเป็นพี่น้อง คนมันบอกชอบเขาไปเเล้วนี่นา ถ้าอยากเป็นพี่น้องกูจะบอกชอบพีี่เขาทำไมวะเขาถามในฐานะพี่ที่เเสนดีหรือเปล่า ให้ทนเห็นหน้าเขาอยู่ทุกวันทั้งที่กูรู้ใจตัวเองดีมันทำได้ที่ไหนกัน"
"เข้าใจมึงนะ พี่เขาให้ความหวังมึงเเล้วบอกคิดเเค่พี่น้องเนี่ยมันต้องนิยายขนาดไหนวะ รักคนที่เขาไม่ได้รักเเละต้องทนเห็นหน้าเขาทุกวันเป็นกูคงทำไม่ได้ มึงทำถูกเเล้วเเหละ มึงจะได้เริ่มต้นใหม่เสียที"
เราคุยกันอีกพักใหญ่จนเพื่อนของฉันขอตัวกลับเพราะดึกเเล้ว ฉันจึงได้อยู่กับตัวเองอีกหน
ครั้งหนึ่งฉันสูบบุหรี่อยู่ตรงม้านั่งใต้ต้นไม้ พี่ที่ฉันชอบหรือเธอคนนั้นเดินเข้ามานั่งฝั่งตรงข้าม ฉันดับบุหรี่ลง
"ทำไมไม่สูบต่อล่ะ"
"คะ? อ๋อคือเกรงใจน่ะค่ะ เห็นพี่เคยบอกว่าไม่ชอบกลิ่นบุหรี่"
เเละครั้งหนึ่งทางบริษัทจัดงานปาร์ตี้อำลาหัวหน้าเเผนกฉันที่ผับ ฉันดื่มไปเยอะมากจนเธอต้องเอาฉันกลับบ้าน เธอขอให้ฉันเลิกดื่มมัน น่าเเปลกที่ฉันยอมทำตาม
ความทรงจำดีๆมันมีเยอะเหลือเกิน เยอะจนฉันต้องบอกชอบเธอไป เเต่เธอกลับบอกว่าเราคงเป็นได้เเค่พี่น้อง
ฉันลาออกจากบริษัท เธอโทรมาหาฉันถามว่าลาออกทำไม ฉันเงียบไปสักพักเเละพูดกับคนในสายว่า
"ทนเห็นหน้าพี่ที่ทำงานไม่ได้ค่ะ เวลาเห็นหน้าพี่เเล้วคำว่าพี่น้องมันชัดขึ้นมาทุกที มันอึดอัดค่ะ รักคนที่เขาไม่ได้รักเรานี่เจ็บดีเหมือนกันนะคะ"
หลังจากนั้นเราทั้งคู่ก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก เเละฉันกลับมาสูบบุหรี่ดื่มเบียร์เหมือนเดิม ฉันไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนตัวเองเพื่อใครอีกเเล้ว....
เเต่ใครจะไปรู้ว่าพี่เขายังถามสารทุกข์สุกดิบเรื่องฉันจากเพื่อนฉันเหมือนเดิม เเค่ฉันไม่รู้เท่านั้นเอง
ชีวิตฉันตอนนี้มีเพียงบุหรี่สีเขียวมิ้นท์ ระเบียงห้องนอน เบียร์ยี่ห้อโปรด เพื่อนของฉันก็พอเเล้ว เเละฉันก็ไม่อยากให้พี่เขาเข้ามาในชีวิตฉันอีก.....
"ระเบียงห้อง บุหรี่ เบียร์กับลมเย็นๆดีไม่เเพ้ทะเลกับเสียงคลื่นตอนกลางคืนเลย"
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in