ถึงแม้ว่าโรงเรียนในแคนาดาจะไม่ได้ใหญ่เหมือนโรงเรียนที่ประเทศแต่ว่า สิ่งอำนวยความสะดวกและสภาพแวดล้อมที่เอื้ออำนวยต่อการเรียนนั้นมันครบมากจริง ๆ ไม่ว่าจะเป็น ยิม ห้องปฏิบัติการศิลปะ ห้องทดลองวิทยาศาสตร์ สระว่ายน้ำ ห้องปฏิบัติการทางดนตรี สนามบาสเก็ตบอล สนามบอล ฯลฯ

    จริงอยู่ที่ขนาดพื้นที่ของโรงเรียนที่นี่ ไม่ได้ใหญ่โตเท่าโรงเรียนมัธยมศึกษาในประเทศไทย แต่ TDSB สามารถใช้ทุกตารางนิ้วของโรงเรียนได้เป็นประโยชน์ต่อผู้เรียน จริง ๆ 

   แต่เนื่องจากเราไปอยู่ที่นั่นเพียงแค่เดือนเดียว จึงไม่จำเป็นจะต้องเข้าคลาสเก็บคะแนนอะไรจริงจัง (เฉพาะโรงเรียนเรานะ เพราะมีเพื่อนต่างโรงเรียนก็คือทางโรงเรียนให้จัดชั่วโมงเรียนเลย) เลยกลายเป็นว่าเราอยากลองทำอะไรเราได้ทำหมดเลย อยากเล่นดนตรีเข้าห้องอัด เรียนขับเครื่องบิน เรียนภาษาที่ 3 เราเลือกได้เลย

     แต่ใครว่าโรงเรียนจะมีแต่เรื่องดี........

    เพราะบางครั้งเรื่องไม่คาดฝันก็เกิิดขึ้น.....

   กริ๊ง!!!!!!!

         ในคาบเรียนภาษาฝรั่งเศส ในขณะที่ทุกคนกำลังอ่านทำความเข้าใจเรื่องสั้นที่อาจารย์ให้มาแบ่งบทแสดงละครสั้นกันนั้น ก็มีเสียงกริ่งดังขึ้น ทุกคนวางทิ้งหนังสือของตัวเองและพร้อมใจกันวิ่งไปหลบใต้โต๊ะด้านหลังห้อง

       อาจารย์ภาษาฝรั่งเศสที่กำลังอุ้มท้องแก่ ก็แบกท้องโย้เย้ของแกไปหยิบกระดาษหนังสือพิมพ์กับเทปมาปิดกระจกที่ประตูพร้อมล็อคกลอนเสร็จสรรพ แกตะโกนบอกเด็กในห้องให้เงียบและปิดเครื่องโทรศัพท์เดี๋ยวนี้!!

ใครก็ได้!!!

บอกฉันที่ว่ามันเกิดอะไรขึ้่น!!

     "แก คือเราไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น"

     "Lockdown Drill"

     "ห๊ะ? หมายความว่าอะไร"

     "ก็แบบหลบไง หลบกระสุนที่อาจจะโดนกราดยิง"

    "ฟัค....."

ภาพจากเหตุการณ์จริง รายงานโดยดิฉันเอง

สรุปว่าชีวิตของฉันเกิดที่ไทย.....ตายที่แคนาดา อย่างนั้นเหรอ

พึ่งมาถึงที่นี่ได้ไม่ถึงอาทิตย์ดี กูจะต้องตายแล้วเหรอ

ยังไม่ได้โทรหาแม่เลยว่าจะตายแล้ว

จะทำยังไงดี!!!!!

แล้วทำไมไอ้เพื่อนคนอื่นในห้องมันแสนจะชิว หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นได้อีกวะ ไม่กลัวมันจับสัญญาณแล้วตามมายิงรึยังไง

ปัง!! ปัง!! ปัง!! 

 เสียงประตูห้องเรียนถูกทุบ พร้อมกับการดึงประตูให้เปิดอย่างแรงอยู่ 2-3 ที

ตายแน่ๆ...กูตายแน่ๆ

พระเจ้า ได้โปรดช่วยลูกด้วย

   "มึง ตรงนั้นไม่เก็บโทรศัพท์มันไม่กลัวรีึไง"  ด้วยความที่ทนไม่ไหวแล้วเลยถามเพื่อนข้างๆ ไป

   "ปอ มึงอะกลัวไร"

   "ตายไง!"

   "มึงนี่เค้าซ้อม"

   " ห๊ะ? "

   "เออ ซ้อมอะ ปีละครั้ง มึงโชคดีนะมาได้เวลาพอดี"

สรุป กูตกใจให้เสียพลังงานฟรีอีกแล้วเหรอ.............