ตื่น !!

อย่าขี้เสร่อนักเลยปอนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แกต้องทำแบบนี้

ใช่ค่ะ ถึงแม้ในปี 2017 นั้นดิฉันจะมีอายุอานามเพียงแค่ 16 ปี แต่นี่ก็เป็นครั้งที่ 3 แล้วที่ต้องเดินทางไปใช้ชีวิตในต่างแดนโดยไม่มีครอบครัวติดตามไปด้วย เห็นก็จะมีแต่เพื่อนที่พึ่งจะได้มาทำความรู้ัจัักกันในโครงการแลกเปลี่ยนที่สมัครมาด้วยกันนี่แหละ

แต่ครั้งนี้มันพิเศษกว่าตรงที่ประเทศที่จะไปเนี่ยมันแบบอยู่อีกซีกโลกนึงอย่างจริงจัง เวลาห่างกับประเทศไทยที่เป็นบ้านเกิดเมืองนอนถึง 11 ชั่วโมง

อะไรต่าง ๆ ที่ได้คาดการณ์ไว้ว่าจะต้องไปเจอที่นั่นก็ไม่รู้ว่าไปถึงแล้วทุกอย่างจะเป็นแบบที่คิดหรือไม่ก็มิรู้ได้

_____________________________________________________________________________________________________

               ด้วยความเป็นคนที่ชื่นชอบในการเดินทางท่องเที่ยวไปดูความเจริญในประเทศต่าง ๆ เป็นทุนเดิม ประกอบกับการที่ได้รับโอกาสในการสอบชิงทุนไปแลกเปลี่ยนที่ เมืองโทรอนโต รัฐออนแทริโอ ประเทศแคนาดา แบบนี้ มีเหรอที่คนคนนี้จะปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไป!!! ด้วยความที่ค่าส่วนต่างในการเข้าร่วมโครงการถูกมาก ๆ ไม่ถึง 4 หมื่นบาทเมื่อเทียบกับสิ่งต่าง ๆ ที่ได้รับ เป็นอะไรที่หาไม่ได้อีกแล้ว เรียกได้ว่าที่จ่ายไปเหมือนเป็นเพียงแค่ค่าตั๋วเครื่องบินในการเดินทางไปประเทศแคนาดาเท่านั้นแหละค่ะ

              อย่าพร่ำให้มากเลยปอ รีบๆ เล่าเถอะ อยากถึงแคนาดาแล้ว

ไม่ได้จ้อจี้นะคะ อย่าพึ่งเอาไม้มาทุบหนูนะคะ แต่ด้วยความที่ประเทศแคนาดาเนี่ยตั้งอยู่ในทวีปอเมริกาเหนือซึ่งไกลม๊ากกกกกกกกก !!! ไฟล์ทบินตรงก็คือหาไม่ได้ไปเลย ครั้งนี้เราเลยต้องไป Via ที่ลอนดอนไงคะ 

สิ่งที่คิดว่าเมื่อไปถึงลอนดอนแล้วอยากจะทำมาก ๆ คือการถ่ายรูปตัวเองในสนามบินฮีทโธรว์เป็นที่ระลึกสักหน่อย ถึงจะไปไม่ได้ออกไปสูดอากาศข้างนอกแต่อย่างน้อยก็ได้มาเหยียบสนามบินของประเทศในฝันนี้แล้ว วะฮ่ะฮ่าาาาา

ไฟล์ทที่ไทยดีเลย์!!!!!  บอกแล้วใช่ไหมคะ ว่าลอนดอนไม่ใช่จุดหมายของเรา เป็นเพียงสถานที่ที่เราต้องไปต่อ เครื่องเท่านั้นเอง สำหรับการเดินทางโดยเครื่องบิน อะไรก็เกิดขึ้นได้ ตั๋วที่เราจองมาเรามีเวลาเพียง 1 ชั่วโมงในการวิ่งผ่าน ตม. เข้าไปจัดการตั๋ว และ ผ่านตม. อีกรอบเพื่อไปที่เกทที่เราจะขึ้นเครื่องบินต่อไปยังประเทศแคนาดา แต่สวรรค์ก็ไม่เข้าข้างคนอย่างเรา เพราะไฟล์ทบินที่เรามาจากประเทศไทยดีเลย์ ทำให้เหลือเวลาเพียง 40 นาที ในการต่อเครื่อง

           บ้าไปแล้วจ้า ตอนที่มีเวลา 1 ชั่วโมงก็เครียดกันจะตายอยู่แล้ว แต่นี่หายไปเลย 20 นาที
 สนามบินฮีทโธรว์นะแม่ แสนจะใหญ่ ไม่ใช่สนามบินดอนเมืองที่ 20 นาทีก็เดินทั่ว แต่่ทำยังไงได้ล่ะคะ นอกจากวิ่ง!!! วิ่งจนหอบ บันไดเลื่อนที่มีไม่ได้มีความหมายเลยค่ะ เพราะวิ่งขึ้นมันทุกอัน โชคดีที่เกิดมาขายาวเลยก้าวได้ไกล แต่ก็ตลกร้ายที่อ้วน มันเหน่ยยยยยยย เหน่ยมักๆ เลยค่ะแม่ พอมาถึงที่บอร์ดเช็คว่าปลายทางเราอยู่ที่เกทไหน

   

     ตะ...ตะ...ตัวแดง

จะทันได้ยังไง เนี่ย!! ทำอะไรไม่ได้อีกนั่นแหละ ได้แต่วิ่งและหันหน้ามองกับเพื่อนเป็นระยะ สู้นะมึง อีกนิดเดียว เราจะต้องไม่ตกเครื่องนะ ถ้าตกอีก 2 หมื่นนะ (ฮือออออ คุณแม่หนูจะเป็นลม T T )

      นั่น...นั่น...!!

      สายตาทอดมองไปที่หน้าเกท เห็นเพื่อนผู้ชายกำลังยืนอยู่แสดงว่าเรามาทัน !! ไม่ตกเครื่องแล้วค่ะ

คุมแมะ ตอนนี้คือพุ่งตรงไปยันหน้าเกทเพื่อขึ้นเครื่องไปแคนาดากันเล๊ยยยย   แต่!!!!

     "ปอ....ฟังนะ"

     

    ดีเลย์! เยี่ยมไปเลยจ้า เอาพลังงานที่วิ่งไปของฉันคืนมาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

แต่ก็นะดีแล้วแหละ (มั้ง) ที่ไม่ตกเครื่อง

ในที่สุดก็มาถึงนะคะ ท่าอากาศยานนานาชาติโทรอนโตเพียร์สัน การเดินทางที่สิริรวมเวลาเกือบ  1 วันเลยทีเดียว