Title: Million

Author: KMnO₄

Pairing: DUJUN X YOSEOB

Rating: G

Tag: #DSORATORY

ขอโทษนะ วันนี้คงไม่ว่างไปหาที่คอนโดอีกแล้ว

โยซอบอ่านข้อความที่เพิ่งแจ้งเตือนมาบนหน้าจอโทรศัพท์และถอนหายใจเมื่ออ่านประโยคนั้นซ้ำรอบที่สอง แต่เมื่ออ่านจบรอบที่สามแล้วเขาจึงตัดสินใจตอบรับข้อความนั้นไป

สู้ๆ นะ อย่ากังวลไปเลย ฉันรอได้

โยซอบรู้ว่าช่วงนี้ดูจุนงานยุ่งขนาดไหน งานพรีเซ็นเตอร์เดี่ยว งานถ่ายละครบ้างละ ไหนจะรายการวาไรตี้ทั้งหลายที่เรียงคิวกันมาอีกยุ่งจนเขาไม่ได้เจอหน้าดูจุนมาเกือบสามวันแล้ว ส่วนโยซอบที่เพิ่งจบการโปรโมทเดี่ยวมาหมาด ๆ เลยว่างเยอะจนมีเวลาฟุ้งซ่านมาคอยคิดถึงอีกคนซะเอง

คิดถึงนะโยซอบ

ก็คงมีแค่ข้อความว่า ‘คิดถึง’ จากยุนดูจุนเนี่ยแหละที่ทำให้ยังโยซอบหายน้อยใจได้บ้าง

คิดถึงเหมือนกัน

ถ้ามีเวลาจนสามารถพิมพ์ข้อความนี้ซ้ำ ๆ ได้หลาย ๆ บรรทัด บรรทัดที่ล้านล้านละมั้งถึงสื่อถึงปริมาณความคิดถึงทั้งหมดที่โยซอบมีให้ดูจุน

ตลอดทั้งคืนนั้นโยซอบตัดสินใจไม่กลับไปพักผ่อนที่คอนโดและใช้เวลาทั้งหมดกับการสร้างสรรค์เพลงใหม่ของตัวเองในห้องเล็กๆ ของบริษัท พยายามทำตัวให้ยุ่งเพื่อสู้รบกับความน้อยใจที่พยายามก่อตัวขึ้นมาโดยมีดูจุนเป็นต้นเหตุ แต่โยซอบก็เริ่มหัวเสียกับตัวเองทุกครั้งที่เขาเริ่มน้อยใจดูจุน สุดท้ายเขาก็หาวิธีต่อสู้กับความคิดของตัวเองด้วยการเปิดดูและอ่านความคิดเห็นต่าง ๆ ใต้รูปภาพในแอพ Instagram

รอยยิ้มสดใสปรากฏบนใบหน้าของโยซอบทันทีเมื่อเขาอ่านความเห็นของดูจุนใต้รูปภาพของตัวเองคำว่า ‘น่ารักจัง’ ของอีกฝ่ายแม้จะอ่านรอบที่ล้านมันก็ทำให้เขาหัวใจพองโตอยู่เสมอและความน้อยใจที่เขาไม่อยากสร้างมันขึ้นมาก็สลายหายไปทันที 

โยซอบค่อย ๆ เดินลงบันไดมาจากชั้นบนของตึกใบหน้าอิดโรย เนื่องจากตัวเขาเองที่อดหลับอดนอน มือยกขึ้ขยี้ผมให้ยิ่งยุ่งเหยิงมันดูน่ารักเหมือนเด็กน้อยที่ไม่อยากจะลุกขึ้นจากเตียงนอนนุ่ม ๆ ตอนนี้คอนโดเป็นเป้าหมายที่โยซอบพยายามประคองตัวเองให้ไปถึง แต่บุคคลที่เพิ่งเดินเข้าประตูบริษัทมาก็ทำให้เขาชะงักยืนนิ่งสบสายตานั้นซะก่อน

ดวงตาแดงก่ำของดูจุนนั้นทำให้โยซอบเดินไปดึงอีกคนให้เดินเข้ามาในบริษัท ความง่วงหายไปทันทีเมื่อเห็นสภาพของดูจุน โยซอบพาดูจุนมานั่งอยู่ในห้องพักเล็ก ๆ พอดูจุนทิ้งตัวนั่งลงบนโชฟาก็ชูแขนอ้ากว้างเป็นสัญญาณเรียกร้องอ้อมกอดจากโยซอบทันที

“ทำงานจนตาแดงขนาดนี้เลยเหรอ”

“ฉันสบายดีน๊า นายก็เห็นนิ แต่ตอนนี้ขอกอดก่อน”ดูจุนทำหน้าง้ำหน้างอเรียกร้องความสนใจใส่โยซอบทันที

“นอนดีกว่าไหมดูจุน”

“กอดก่อนแล้วจะนอน แต่ว่านายก็ยังไม่ได้นอนเหมือนกันใช่ไหม”ดูจุนเงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเอง ยื่นมือไปจับมือทั้งสองข้างของโยซอบมากุมไว้

“ไม่อยากนอนอะ เห็นนายทำงานก็อยากจะทำงานไปด้วย”โยซอบส่ายหน้าและปล่อยตัวเองไปตามแรงดึงของดูจุนที่ดึงเขาเข้าไปกอด

“คิดถึงจังเลย แค่กอดนายก็เหมือนได้พักผ่อนแล้ว”ดูจุนซุกหน้าลงบนหน้าท้องแบนๆ ของโยซอบหลับตาลงเพื่อเข้าสู่โหมดของการพักผ่อนจริง ๆ

“อย่าเพิ่งหลับสิดูจุนจะให้ฉันยืนเป็นหมอนข้างให้นายแบบนี้หรือไงกัน”โยซอบเริ่มโวยวายเมื่อเห็นว่าดูจุนเริ่มนิ่งเงียบไปนานเกือบนาทีสุดท้ายดูจุนก็ยอมล้มตัวนอนบนโชฟาและดึงให้โยซอบลงมานอนเบียดข้าง ๆ ตัวเอง

“จะนอนแบบนี้จริง ๆ เหรอถ้าตกโชฟามาจะทำยังไง”โยซอบขมวดคิ้วเพราะไม่มั่นใจว่าตัวเองจะสามารถนอนเบียดกับดูจุนบนโชฟานี้ได้นาน เขาอาจจะกลิ้งตกโชฟาไปตั้งแต่ยังไม่หลับเลยก็ได้

“ไม่ตกหรอกน๊า ฉันจะกอดนายไว้แน่น ๆ เอง เชื่อฉันสิ ดูจุนปกป้องโยซอบมาตลอดเลยนะ”

“อืม”โยซอบยิ้มและค่อย ๆ หลับตาลงในอ้อมกอดของดูจุน อ้อมกอดที่กอดเขามาหลายครั้ง ครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งที่ล้านแล้วก็ได้ อ้อมกอดที่มักจะถ่ายทอดความอบอุ่นที่ทำให้เขาคิดถึงมันได้เสมอ

- THE END -