Tag : #DSORATORY




‘ยุนดูจุน’ ยืนกอดอกยิ้มมุมปากให้กับเจ้าตัวเล็กที่เขาชอบออกมาทักทายตอนเช้าเป็นประจำ แม้ว่าอายุจะห่างกันไม่ถึงปี แต่คนน้องตัวเล็กน่ารักจนยุนดูจุนอดไม่ได้ที่จะคอยแกล้งผสมคอยเอ็นดูมาตลอดตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ยิ่งเจอสายตาพิฆาตทางหางตานั้นมันถูกใจดูจุนยิ่งนักจนเขาก็เริ่มสงสัยว่าตัวเองนั้นชอบความรุนแรงหรือเปล่านะ

หรือว่าเขาชอบ ‘ยังโยซอบ’ กันแน่

“มองทำไม ไปทำงานสิ ลุงจะปล่อยให้แม่ตั้งร้านขายบะหมี่คนเดียวหรือไง”โยซอบทนไม่ไหวต่อสายตาของดูจุนที่พุ่งมาหาเขาเกือบห้านาทีได้แล้ว เพียงแค่สายตาเฉยๆ เขาคงทนได้ แต่สายตาแฝงบางอย่างที่มันดูแปลก ๆ กว่าสายตาทั่วไป โยซอบต้องรีบสร้างภูมิคุ้มกันทางด้านสายตาของดูจุนให้กลับมาโดยเร็ว หลังจากที่พักหลัง ๆ เขาเริ่มรู้สึกบางอย่างที่ไม่เป็นผลดีต่อตัวเองเท่าไร

“ตัวเล็กเขินลุงเหรอ”

โยซอบถลึงตาใส่ดูจุนหลังจากได้ยินประโยคปนเสียงหัวเราะของอีกคน เขาก้มลงวางฝักบัวรดน้ำในมือลงบนพื้นคอนกรีต เดินฉับๆ ตรงไปยืนอยู่ตรงหน้าดูจุน ความสูงที่แตกต่างกันทำให้เขาเงยหน้าเล็กน้อย พยายามรักษาสีหน้าให้เป็นปกติทั้งๆ ที่ตอนนี้ใจดวงน้อยๆ มันรู้สึกไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ยิ่งมายืนอยู่ตรงหน้าดูจุนแบบนี้ใจเต้นแรงจนโยซอบเริ่มควบคุมมันไม่อยู่ทั้งใจและใบหน้าที่อยู่ดี ๆ ก็เห่อร้อนขึ้นมาซะแบบนั้น

“เขินจริงด้วย หน้าแดงเลย”

“ลุง อย่าล้อได้ป่ะ มีงานก็ไปทำเลยนะ ผมจะรดน้ำต้นไม้ต่อ”

โยซอบกำลังกลบเกลื่อน แต่เหมือนว่าจะไม่ไหวซะแล้ว ก็ใบหน้าน่ารักของเขามันแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มสดใสขนาดนั้น การตีหน้านิ่งของโยซอบเข้าขั้นล้มเหลวไม่เป็นทาง

“แสดงว่ายอมรับว่าเขิน”ดูจุนยิ้มอันตรายใส่โยซอบ มันเป็นยิ้มที่ทำให้หลบสายตาเขาทันที

“อย่าคิดเองเออเองได้ไหมละ ไม่คุยกับลุงแล้ว”โยซอบหันหลังจะเดินกลับบ้านตัวเอง แต่ดูจุนก็จับข้อมือคนตัวเล็กกว่าไว้ซะก่อน โยซอบก้มมองมือนั้นและเงยหน้ามองดูจุน

“มีอะไรหรือเปล่า”

“อย่าเพิ่งกินข้าวเช้านะ”

“ทำไม จะเอาบะหมี่มาให้อีกเหรอ เอามาให้เกือบทุกวันไม่กลัวว่าผมจะเบื่อบ้างหรือไง”โยซอบเลิกคิ้วขึ้นถามอีกฝ่ายอย่างสงสัย เพื่อนข้างบ้านรุ่นเดียวกันแต่ดูโตกว่าเขามากคนนี้ชอบเอาบะหมี่มาให้เขาเกือบทุกวัน บอกว่าทำเองบ้างละ แม่ให้เอามาให้บ้างละ วันไหนที่ดูจุนอ้างแม่ตัวเองก็จะมีหลายถุงหน่อยเพราะต้องเอามาฝากครอบครัวของโยซอบด้วย บางทีถ้ารู้ว่าเพื่อนโยซอบมาบ้านก็ไม่วายเอามาฝากเพื่อนอีก

“แล้วเบื่อไหม”ดูจุนถาม แต่สายตาที่สื่อมานั้นโยซอบรู้สึกได้เลยว่าดูจุนไม่ได้หมายถึงบะหมี่ร้อน ๆ เหล่านั้น

“กะ ก็กินได้อะ ก็กินเพื่ออยู่นิ มีอะไรก็กิน ลุงก็ไปช่วยแม่ทำงานได้แล้ว”โยซอบหันหน้ามองไปทางอื่นพร้อมแกะมือของดูจุนที่จับข้อมือตัวเองนั้นออก ยิ่งพอหันหลังให้ดูจุนแล้วความเขินที่ควรแสดงเป็นรอยยิ้มทั้งหมดที่พยายามห้ามไว้ก็แปรเปลี่ยนมาเป็นยิ้มกว้างที่เข้ากับแก้มแดง ๆ นั้นทันที

ตอนนี้โยซอบดูสดใสกว่าพวกดอกไม้ที่เขากำลังตั้งใจรดน้ำซะอีก







โยซอบชะเง้อหน้าผ่านหน้าต่างหลังจากได้ยินเสียงตะโกนเรียกชื่อตัวเองจากหน้าบ้าน ดูจุนยืนยิ้มชูห่อบะหมี่อยู่หน้าประตูรั้ว โยซอบสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ยกมือขึ้นตบหน้าอกตัวเองเบา ๆ เพราะว่าการรับบะหมี่น้ำใจจากดูจุนวันนี้ เขาจะทำให้มันแตกต่างจากวันอื่น

“อร่อยป่ะลุง”โยซอบเอ่ยถามคำถามแรกหลังจากเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าดูจุน โดยมีประตูรั้วระดับหน้าอกคั่นกลางไว้อยู่

“แล้วที่กินมาตลอดอร่อยไหมละ”

“หวาน”

“ห๊ะ หวานเหรอ จริงอะ ลุงไม่ได้ใส่น้ำตาลเลยนะ”ดูจุนหันไปมองห่อบะหมี่ในมือ ย้อนกลับไปคิดว่าตอนที่ตัวเองปรุงมันอยู่นั้นได้เผลอใส่น้ำตาลลงไปหรือเปล่า แต่ความทรงจำทั้งหมดที่ย้อนไปนั้นตอบมาว่าน้ำตาลไม่ได้เป็นส่วนประกอบใด ๆ ในห่อบะหมี่ทั้งหมดที่ผ่านมาเลย

“ก็ลุงเล่นจีบผมด้วยบะหมี่แบบนี้ทุกวันมันก็หวานดิ ไหนจะเอามาให้เพื่อน ๆ ผมเวลามาบ้านอีก พวกเพื่อน ๆ ยังบอกว่าบะหมี่มันหวาน ลุงว่ามันหวานไหมละ”

ดูจุนเจอโยซอบแอคแทคเข้าให้แล้ว

ดูจุนยืนนิ่งกระพริบตาปริบ ๆ มองโยซอบที่ยิ้มจนแก้มออก เขาไม่คิดว่าตัวเองจะเจอคำพูดเชิงรุกจากโยซอบแบบนี้ เพราะที่ผ่านมามีเพียงเขาที่คอยพูดหยอด พูดแซวให้อีกฝ่ายเขินซะมากกว่า รอบนี้ดูจุนจึงแทบจะเสียหลักล้มลงซะเอง ส่วนโยซอบก็ยังคงยืนยิ้มน่ารักรอคำตอบของเขา

“ตัวเล็กรู้ตัวแล้วหรือไง”

หลังจากประคองสติ ความเขินของตัวเองไว้ได้แล้ว ดูจุนก็เป็นฝ่ายถามโยซอบกลับบ้าง

“นานแล้ว แค่ทำตัวดุกลบเกลื่อนไปงั้นแหละ เล่นมาจีบทุกวันแบบนี้เป็นใครจะไม่หวั่นไหวบ้างอะ แม้มันจะเป็นการจีบที่กวนประสาทแล้วคนอื่นเขาไม่ค่อยทำกันก็เหอะ”โยซอบยักคิ้วดั่งผู้ชนะ คำถามของดูจุนมันสื่อให้เขารู้สึกได้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาที่เขาเริ่มหวั่นไหวกับดูจุนนั้นเขาเก็บอาการได้ดีจนอีกฝายนั้นไม่รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงเลย

“แสดงว่าถ้าใครมาจีบโยซอบทุกวัน ก็จะหวั่นไหวเหรอ”

“ไม่หรอก”โยซอบส่ายหน้าและยื่นมือไปดึงห่อบะหมี่ในมือของดูจุนมาถือไว้เอง

“......”

“เพราะคนอื่นไม่มีบะหมี่หวาน ๆ แบบนี้ ที่สำคัญคนอื่นนั้นไม่ใช่ลุงสักหน่อย”โยซอบยกมือขึ้นลูบแก้มตัวเอง ไหนจะต้องเม้มปากพยายามไม่ให้หลุดยิ้มกว้างอีก พอได้พูดอะไรแบบนี้ออกมามันก็อดเขินไม่ได้

“ถ้าไม่มีรั้วกันไว้ นายเจอกอดแน่น ๆ แล้วยังโยซอบ”พอจบประโยค ดูจุนทำท่าจะปีนข้ามรั้วบ้านเข้ามาหาโยซอบ

“ย๊า ห้ามข้ามปีนรั้วเข้ามานะลุง หยุดเลยนะ”

“งั้นก็เปิดประตูสิ”

“ไม่ได้ ไม่ได้ ลุงอันตราย”โยซอบส่ายหน้าพร้อมกับแลบลิ้นล้อเลียนดูจุน นับจากวันนี้ไปหลังจากที่เขาเจอดูจุนมาคอยทำให้หวั่นไหวทุกวัน จะกลับกลายเป็นเขาบ้างละที่จะคอยแกล้งดูจุนบ้าง

“ตัวเล็กอะ”สุดท้ายดูจุนก็ต้องยืนเกาะรั้วประตูกระพริบตาออดอ้อนโยซอบต่อไป