เที่ยงวันนั้นกำลังกลับไปสอน  ขณะที่ปั่นจักรยานโดยมีเพื่อนซ้อนท้าย  ได้ยินเสียงคึ่กคึ่ก!  ตามหลัง  หันกลับไปดูโอ้โห...ควายตัวใหญ่ตาขวางส่งเสียงคำรามมอมอ!ดังลั่น  วิ่งตรงรี่มาที่ฉัน  "เปิดละโว้ย อยู่ไม่ได้แล้ว" ทิ้งจักรยานกระโดดข้ามคลองกว้างประมาณ3เมตร ซึ่งมีน้ำโคลนเน่าๆอยู่เต็ม  ขึ้นไปบนบ้านสูงระดับหัวควาย  กระโดดพรวดเดียวข้ามบันได5ขั้นทั้งรองเท้าส้นตึก  ยอมเสียมารยาท  หัวควายเสียบใต้พื้นพอดี ช่างสร้างจริงๆ พอดีเลยนะ  ลุงแก่นั่งยองๆ  กำลังกินข้าว  ตกใจที่เจอคนแปลกหน้ามาเยือน  "มาทำไม ต้องการอะไร"  ฉันระล่ำระลัก "ควายๆไล่ขวิด" "ไหนล่ะควาย" เสียงคำรามดังลั่น  เหลือบตามองใต้ถุน มันกำลังส่ายหัวไปมาด้วยความโกรธอย่างเมามัน  ฉันตกใจตัวสั่น  และไม่รู้ว่าขึ้นมาบนบ้านเขาได้อย่างไรในพริบตา  "ขอโทษนะลุง ไม่ได้ตั้งใจจะทำอย่างนี้ ขออยู่บนบ้านสักพักนะ" 

รออยู่ตั้งนานควายเห็นว่าไม่สามารถทำอะไรฉันได้  มันก็เปลี่ยนเป้าหมายต่อไป ข้ามคลองเดินไปบนถนน  อาละวาดทำลายทรัพย์สิน รถ ทีวี  และผู้คนบาดเจ็บหลายรายอย่างโกรธแค้น   

ถนนที่เกิดเหตุกับฉันชื่อ "ลิเก" มีโรงฆ่าสัตว์ ทุกวันจะมีเจ้าของนำสัตว์ วัว ควาย หมูไปฆ่า  ส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด  ควายตัวนี้ไปรอเชือด  จึงเกิดความเครียด  กลัวตาย  รีบหนีตายให้หลุดจากสนตะพายของเจ้าของ

ควายเดินไปสุดก็ถึงถนนใหญ่ (ราชดำเนิน) เลี้ยวขวาวิ่งอย่างรวดเร็ว ขวิดรถหลายคันที่กำลังวิิ่งไปเรื่อยๆโดยไม่คิดว่าจะมีควายมาเดินเที่ยวบนถนนคอนกรีต  ควายวิ่งไปจนถึงโรงพัก (สถานีตำรวจ)  มันคงไม่ได้ไปมอบตัวที่ทำความผิด  แต่มันกลับแวะไปที่ร้านขายของชำ คงหิวไปของกิน ขวิดเจ้าของร้านจนเสียชีวิต แล้วเข้าไปทำลายทรัพย์สินจนพังพินาศ  ตำรวจพยายามหาทางหยุดมันให้ได้ ซึ่งเป็นการยากที่จะหยุดควายบ้า  พวกท่านจึงตัดสินใจใช้แผนเผด็จการ  ปีนขึ้นไปเปิดหลังคาร้านของชำ แล้ววิสามัญฆาตกรรมควายหลายนัด  จึงสามารถหยุดมันได้  

ฉันลงจากบ้านมาสำรวจสภาพแวดล้อม  เห็นผู้หญิงกระโปรงยาวรองเท้าส้นตึก  ชุดสีกระดำกระด่าง หน้าตามอมแมมจนจำไม่ได้ หัวเปียกปอน เหม็นกลิ่นโคลนเน่าคลุ้ง  กำลังตะเกียกตะกายขึ้นจากฝั่งคลอง  "มึงไม่รอกูเลยนะ"  ใครจะไปรอมันได้ล่ะ  ฉันก็เฉียดตายถ้าวิ่งช้าเพียงเสี้ยววินาทีเดียว  ดีนะที่ใช้ฝีเท้านักวิ่งลมกรดวิ่งแข่งกับควาย  เดิมพันด้วยชีวิต  ถ้าแพ้ก็เหลือแต่ชื่อ 

"โชคดีที่ชาวนครมีพระบรมธาตุอันศักดิ์สิทธิ์ช่วยปกป้องคุ้มครองภัย  ไม่ให้เดือดร้อนไปมากกว่านี้"  

"น้อมนบพระธาตุศาสน์ส่องแสง

 ทรงสำแดงบุญช่วยอำนวยผล

 แก้ปัญหาเลวร้ายในบัดดล

 ชาวนครทุกคนจงพ้นภัย" 

 

โศกนาฏกรรมอันยิ่งใหญ่ในครั้งนั้น  สะเทือนขวัญชาวประชาจนยากที่จะลืมเลือน