ผมแตกสลายจากภายใน
โรคซึมเศร้าที่มันกัดกินผมอย่างช้าๆ ได้กลืนกินผมหมดสิ้นทั้งตัวแล้ว
และผมก็เอาชนะมันไม่ได้

ผมเกลียดตัวเอง ผมรวบรวมเอาความทรงจำที่ขาดๆ วิ่นๆ มารวมกันแล้วตะโกนใส่ความทรงจำพวกนั้นเพื่อให้มันรวมกันได้ แต่กลับไม่เกิดอะไรขึ้นเลย
ถ้าช่วยไม่ได้ที่ผมจะยังมีลมหายใจต่อไปได้อย่างเหมาะสม คงดีกว่าที่จะหยุดหายใจไปซะเลย

ผมถามตัวเองว่าใครควรรับผิดชอบต่อผมในเรื่องนี้วะ

ก็ผมคนเดียวไงที่ต้องรับผิดชอบ
เพียงผมคนเดียวเท่านั้น

มันง่ายมากที่จะพูดถึงการจบชีวิต
แต่ยากมากที่จะลงมือทำจริงๆ
ที่ผมยังมีชีวิตมาอยู่จนถึงตอนนี้ก็เพราะมันยากแบบนี้ไงล่ะ
ผมเคยบอกตัวเองว่าผมอยากจะวิ่งหนีไป
ใช่ ผมอยากวิ่งหนีไป
หนีไปจากตัวเอง
หนีไปจากพวกคุณ
ผมเคยสงสัยว่าที่นั่นมีใครบ้าง ก็มีแค่ผมคนเดียวเท่านั้น มีแต่ผมอีกแล้ว ยังเป็นผมอีกแล้วเหมือนเดิม

ผมเคยสงสัยว่าทำไมผมเริ่มสูญเสียความทรงจำไปเรื่อยๆ นั่นก็เพราะบุคลิกของผมไง เข้าใจล่ะ งั้นสุดท้ายก็เป็นความผิดผมเองแหละ ผมอยากให้ใครๆ สังเกตเห็น แต่ไม่มีใครสังเกตเลยสักคน ไม่เคยมีใครพบเจอตัวผมที่แท้จริงเลย เพราะงั้นพวกเขาเลยไม่เคยรู้ว่าตัวผมที่แท้จริงนั้นมีตัวตนอยู่

ผมเคยสงสัยว่าทำไมผู้คนถึงมีชีวิตอยู่กันนะ พวกเขาก็แค่มีชีวิตอยู่ ก็แค่ใช้ชีวิตไปวันๆ
ถ้าคุณถามผมว่าทำไมผมตายไป ผมก็จะตอบคุณว่าผมเหนื่อยแล้ว
ผมทรมานและไตร่ตรองมาดีแล้ว ผมไม่รู้จะเปลี่ยนบาดแผลอันเหนื่อยล้านี้ให้กลายเป็นความสุขสำราญได้ยังไง

บาดแผลก็คือบาดแผลนั่นแหละ

ผู้คนชอบดุผมว่าอย่าทำแบบนี้เลย
ทำไมวะ? ทำไมผมจะทำแม้กระทั่งจบเรื่องทุกอย่างด้วยวิธีที่ผมอยากทำไม่ได้เลยหรอวะ?

ผู้คนชอบบอกให้ผมคิดให้ออกสิว่าทำไมผมถึงได้เจ็บปวดทรมาน
เออ ผมรู้ดีเลยล่ะ ผมเจ็บปวดทรมานก็เพราะตัวผมเองไง เป็นความผิดผมทั้งหมดและทั้งหมดก็เป็นเพราะผมบกพร่องเอง
หมอครับ อันนี้ป่ะคือคำตอบที่หมออยากได้ยิน?
เปล่าเลยครับ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งนั้น

เวลาหมอโทษผมด้วยเสียงสุภาพๆ ว่าสาเหตุคือบุคลิกของผมเอง ผมคิดไปว่า 'สัส เป็นหมอแม่งก็พูดง่ายสิวะ'
ก็แปลกดีนะที่มันทรมานจัง คนที่เขาแย่กว่าผมยังใช้ชีวิตอยู่ได้กันทั้งนั้น ส่วนคนที่เขาอ่อนแอกว่าผมก็ยังอดทนกันต่อไปได้กันทั้งนั้น
สงสัยจะไม่ถูกต้องซะละ ผมว่าไม่มีใครแย่กว่าหรืออ่อนแอกว่าผมทั้งนั้นแหละ

แต่ผมก็ต้องมีชีวิตต่อไปอยู่ดี
ผมเฝ้าถามตัวเองเสมอๆ ว่าทำไมผมถึงตัดสินใจมีชีวิตอยู่เป็นร้อยๆ ครั้งแล้วโดยที่ไม่ใช่การมีชีวิตอยู่เพื่อประโยชน์ของตัวผมเองเลย แต่ผมมีชีวิตอยู่เพื่อพวกคุณทั้งนั้น
อย่ามาพูดอะไรดีกว่า ถ้าคุณไม่เข้าใจอะไรเลยอ่ะ
คิดให้ออกสิว่าทำไมผมถึงได้เจ็บปวดทรมานงั้นเหรอ? ก็บอกไปแล้วไงวะ มันผิดมากใช่มั้ยที่ผมทรมานเพราะเหตุผลแค่นั้น ต้องมีเหตุผลที่ดราม่าๆ กว่านี้อีกหรอวะ? ต้องมีเหตุผลที่เจาะจงกว่านี้อีกหรอวะ?

ผมบอกพวกคุณไปแล้วนะ ทำไมพวกคุณไม่เคยฟังกันเลยวะ? ถ้าคุณเอาชนะอะไรได้ มันจะไม่ฝากรอยแผลเป็นไว้ในชีวิตคุณหรอก
การต่อสู้ปะทะกับโลกนี้ไม่เคยมีความหมายสำหรับผมเลย
การมีชีวิตแบบคนดังมีชื่อเสียงไม่เคยมีความหมายกับผมเลย
นั่นแหละคือเหตุผลว่าทำไมผมถึงได้เจ็บปวดทรมานเหลือเกิน เพราะผมเป็นคนดังมีชื่อเสียงไง ทำไมผมถึงได้เลือกจะเป็นแบบนี้แต่แรกกันนะ ตลกชะมัด
น่าอัศจรรย์ใจดีนะที่ผมยังทนอยู่มาได้นานขนาดนี้

จะให้พูดอะไรได้ล่ะ แค่บอกว่าผมทำได้ดีมากๆ แล้วเหรอ บอกว่านี่ผมก็ทำดีพอแล้วเหรอ บอกว่าผมทำงานหนักมากพอแล้วเหรอ ถ้าคุณยิ้มไม่ออกก็อย่ามาโทษวิถีชีวิตผมเลยว่ะ พวกคุณทำได้ดีแล้ว ทำงานหนักพอแล้วล่ะ ลาก่อน.

— จงฮยอนแห่งวง SHINee