-- Lucien Carr, Kill Your Darlings (2013)

-- ลูเชี่ยน คาร์​, Kill Your Darlings (2013)

แค่ขอให้ได้มีโอกาสคิดถึง 'ใครคนนั้น' ก็พอ

แอบยิ้มกับตัวอักษรไม่กี่คำ น้อยประโยค บนเครื่องอิเล็กโทรนิคไร้ชีวิต แอบให้อนุญาตความเคยชินนั้นคลืบคลานเข้ามาในทุกวัน โดยลืมนึกถึงสายเชื่อมโยงอันแสนเปราะบางระหว่างเขากับเรา ความสัมพันธ์ปลายเปิดที่อีกฝ่ายจะหายหน้า ตัดสายไปเมื่อไหร่ก็ได้

แอบกระซิบว่าเพลง Waterloo Sunset (1967) ของ The Kinks แรงบันดาลใจของไซม่อนในการตั้งชื่อ frommywindow1 ตอนสร้างอีเมล์คุยกับบลูครั้งแรก สะท้อน 'ตัวตน' ของไซม่อนด้านการหวงแหนโลกส่วนตัวของเขา ถึงโลกภายนอกจะวุ่นวาย ผู้คนเดินขวักไขว่รอบตัวแค่ไหน ขอให้ได้มองโลกจากหน้าต่างของตัวเอง มองพระอาทิตย์ตกที่สถานีวอเตอร์ลู ในที่ๆ ไม่มีเพื่อน ไม่มีใคร แต่รู้สึกปลอดภัย พร้อมกับใครสักคนที่เขาเปิดโอกาสให้แชร์พื้นที่ส่วนตัวนั้น ก็รู้สึกเหมือนอยู่ในสวรรค์แล้ว

จุดเด่นหนึ่งของ Love, Simon (2018) คือเสน่ห์การแสดงที่เป็นธรรมชาติ ของนิค โรบินสัน คนดูรู้สึกตามไซม่อน รับรู้ถึง 'ความลับ' (ที่เขาทลายกำแพงที่สี่และประกาศแต่ประโยคเกริ่นนำหนัง) ในสายตาและความคิดของเขา แม้ในเวลาที่เขาทำตัว 'ปกติที่สุด' ขณะอยู่กับครอบครัวและเพื่อนๆ ผู้ไม่รู้เรื่องความลับของเขาสักนิด หากไม่สังเกตดีๆ 

จะมีแต่ฉากบางช่วงในชีวิตเท่านั้นแหละ ที่เรากล้าแง้ม 'ตัวตน' คนนั้นออกมา

รักที่หนังดึงความคิดความฝันส่วนตัวของไซม่อนมาเสนอในแนวสีลูกกวาด ดูง่าย หวานเต็ม และทำให้ยิ้มตาม ฉากที่เซอร์ไพรส์และรักมากที่สุดของหนังฉากหนึ่งคือละครเพลงสั้นๆ ตามเพลง I Wanna Dance With Somebody ของ Whitney Houston ที่จัดเต็ม มาเต็ม รายล้อมไซด้วย 'คนสีรุ้ง' แสดงให้เราเห็น 'ตัวตน' อีกแบบของไซม่อน ที่ดูมีอิสระ เป็นตัวของตัวเองได้เต็มที่มากขึ้น ไม่กังวล ไม่เหม่อครุ่นคิดถึงความลับและ 'คนๆนั้น'  ในพื้นที่ส่วนตัวที่คนรอบข้างเข้าไม่ถึง

ฉากที่ไซม่อนร้องคาราโอเกะกับแบรม ปลดปล่อยความกังวลของตัวเองขณะเมามาย ลืมความเกร็งเขินอายไปชั่วครู่ ก็น่ารักมากๆ

และจริงๆ แล้ว ถึง 'ความลับ' เกี่ยวกับ 'ตัวตน' ของไซม่อนจะเกี่ยวกับเรื่องใด ก็เป็นสิทธิ์ของเขาที่จะเลือกว่าจะเปิดเผย 'ตัวตน' นั้นเมื่อไหร่ กับใคร อย่างไร

อยากจะเชียร์ดังๆ ในฉากที่ไซม่อนประกาศกับมาร์ตินเรื่องนี้

เพราะไม่เคยเห็นหนังรอมคอมร่วมสมัย สไตล์วัยรุ่น ที่มีฉากบอกกับคนดูตรงๆแบบนี้มาก่อน

อย่างที่ไซม่อนตั้งคำถาม และที่กลายเป็นเสื้อจากหนังเพื่อการกุศลสำหรับองค์กร GLSEN (สนับสนุนการสร้างสังคมที่ปลอดภัยสำหรับกลุ่ม #LGBTQ ในโรงเรียนต่างๆทั่วสหรัฐอเมริกา): 

เราเอาอะไรมาวัดกันว่า 'รักต่างเพศ' นั้นเป็น 'เรื่องปกติ' ("Why is straight the default?")

เป็นเรื่องคับคาใจเมื่อแอบรักคนที่ไม่รู้สึกตัวสักนิดว่า 'เป็นที่รัก' ของใครสักคนหนึ่งแล้ว

กรณีของลีอาห์ เป็นเคสที่ใกล้หัวใจเรา เรียกว่ายิ่งแอบรักคนที่ใกล้ชิด ทุกสิ่งอื่นก็ยิ่งบดบังคำใบ้ที่จะทำให้เห็นเขาเป็นอื่น ความรู้สึกดีๆ ที่เขาหยิบยื่นให้ฉันเพื่อนฉันคนรู้จัก เราก็ตีความเองเสียเสร็จสรรพ พยายามใบ้ พยายามทำอะไรก็แล้ว แต่ก็ไม่สามารถผ่าน 'กำแพง' ระหว่างเขาและเราไปได้มากกว่าคำว่า 'เพื่อน'

"ไซม่อนเวอร์ชั่นรักต่างเพศกำลังตายในความคิดฉัน" สะดุดกับประโยคนี้ในหนังเข้าเต็มๆ ยอมรับว่าร่องรอยเจือจางของประโยคเคยแวบผ่านหัวบ้าง แต่หลังจากรู้ความจริง ก็ไม่เคยออกปากพูดตรงๆแบบนี้กับใคร

ปล่อยให้ความคิดหมุนวน ค่อยตกตะกอนเป็นขึ้เถ้าใต้หัวใจ 

เพราะไม่ว่า 'ตัวตน' จริงของ 'เขา' จะเป็นใคร จะรักใคร แบบไหน จะรวมเศษเสี้ยวของ 'เขา' ที่เรารู้จัก ที่เขาเปิดเผยให้เรารู้จัก มากน้อยแค่ไหน เขาก็ยังเป็น 'เขา' ที่เรารักอยู่ดี

เพราะรักเขาที่เขาเป็นเขา เช่นที่ลีอาห์รักไซแบบที่ไซเป็น

พอมองมุมกลับแล้ว พล๊อตขนานของลีอาห์ก็เหมือนจะสะท้อนแก่นหลักของหนังอีกครั้ง

คนๆนั้นยังเป็นคนเดิมที่เรารู้จัก และทิศทางความรัก ความรู้สึก ของเขา ก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงตัวตนของเขาอย่างใดเลย

ถ้าเปรียบการตกหลุมรักเหมือนก้าวขึ้นรถไฟเหาะ อยากมองว่าชีวิต ความสัมพันธ์ เรากับเขาหลังคำสารภาพ เริ่มคุย เริ่มคบ ก็เหมือนการเดินทางด้วยชิงช้าสวรรค์

การเดินทางที่ดำเนินไปวันต่อวัน เอื่อยๆ ไม่เร่งรีบ ถึงจุดพีค แล้วดิ่งลงจุดแตกหัก

เราเชื่ออย่างที่เขาเคยว่ากันว่า สิ่งที่สำคัญคือการเดินทาง 'ระหว่างสองจุด' ต่างหาก คือการมองหน้ากันและกันระหว่างไซม่อนและแบรม เมื่อฝ่ายหลังตัดสินใจกระโดดขึ้นกระเช้า คือการนั่งข้างๆ กันอย่างอึดอัด awkward เล็กน้อย และไม่รู้ ไม่แน่ใจว่าควรทำอะไรต่อ

ความสัมพันธ์คือการจูนเรากับเขาเข้าหากัน จนการรับกาแฟเพิ่มเป็นแก้วที่ห้านั้นเป็นส่วนธรรมดาส่วนหนึ่งในชีวิต

คือการลิ้มรสโอรีโอ ทั้งหวานและขมไปพร้อมกัน

เพราะในความเนิบช้า ธรรมดาและเหงาเงียบของชีวิต โชคดีแค่ไหนแล้วที่มีอีกคนอยู่แบ่งปันโลกของเรา ผสม blur สีดำและขาวจนเป็นเทาอยู่กึ่งกลาง

โลกน่ะไม่สวย ไม่พร้อมอ้าแขนรับเราตลอดไปหรอก

แต่แค่มีเขา การเดินทางระหว่างสองจุดบนชิงช้าสวรรค์ก็ไม่โดดเดี่ยวอย่างที่เคยแล้ว.

.