เช้าหลังจากผ่านคืนวันแห่งมรสุม 

ดวงตะวันทอแสงเจิดจ้าพอ จะส่องความอบอุ่นมาถึงหัวใจที่เปียกชื้นไปด้วยคราบน้ำตา

แต่แสงตะวันไม่ได้ช่วยให้ความปวดระบมของดวงตาที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักจางหายไปไหน

อีกทั้ง แสงตะวันยังกระตุ้นให้รู้สึกถึงความปวดหนึบของศรีษะ

.

.

.

ฤดูร้อนยังคงเป็นฤดูร้อน

ฤดูฝนยังคงเป็นฤดูฝน

ที่นี่มีแค่ 2 ฤดู ไม่ร้อน ก็ ฝน 

.

.

ตัวฉันในวันนั้นแบกรับน้ำหนักของความอดทนมามากพอแล้ว หากไม่เป็นดังที่หวัง 

ฉันคิด “ขอหลับไป ไม่ตื่นอีกได้ไหม แสงตะวันของวันพรุ่งนี้ทำให้ฉันกลัวเสมอ”

ในคืนนั้น มันมืดมิดจนฉันมองไม่เห็นแม้แต่จิตใจของตัวเอง

ในคืนนั้น มันอ่อนล้าจนฉันรู้สึกว่าแค่การหายใจอย่างแผ่วเบานั้น มันก็มากเกินพอที่คนอย่างฉันจะรับไหวแล้ว

ในคืนนั้น เหมือนดั่งตัวชี้วัดว่า ตัวฉันเข้มแข็งได้แค่ไหน เอาชนะปีศาจร้ายได้หรือไม่ 

ในคืนนั้น ฉันไม่มีคำตอบใดๆให้ตัวเองเลย

ในคืนนั้น ไม่ว่ายาตัวไหน ก็ไม่อาจช่วยให้ฉันข่มตาหลับลงได้

ณ ช่วงเวลาแห่งความมืดนั้น มันค่อยๆ กลืนกินทั้งร่างกาย และจิตใจของฉัน ราวกับร่างกายและจิตใจไม่เคยได้พบเห็นแสงสว่างใดๆ ทุกอย่างมันดูมากเกินไป และดูน้อยเกินไป

.

.

.

โชคดีที่คืนแห่งมรสุมผ่านไป และดวงตะวันยังคงฉุดรั้งให้ฉันตื่นจากความมืดมิด และกระชากเอาจิตใจที่เกือบดับหายไปในความมืดกลับมา

ไม่เช่นนั้น ฉันอาจไม่ได้พบว่าฉันอดทนได้มากพอ

ไม่เช่นนั้น ฉันอาจไม่พบความสำเร็จ

ไม่เช่นนั้น ฉันอาจไม่พบว่าการหายใจ มันไม่ใช่เรื่องหนักหนา

ไม่เช่นนั้น ไม่เช่นนั้น และไม่เช่นนั้น .....

• - พัทธ์ธีรา -

To be continued