ในหนึ่งวัน

ผมมีอะไรให้ทำมากมาย มันเยอะแยะ ยุ่งเหยิง เกินกว่าที่ใครจะจินตนาการได้ ว่าคนเรามันจะต้องจัดการอะไรมากมายขนาดนั้น แล้วหลายสิ่งหลายอย่างนั้น ก็ไม่ใช่เรื่องส่วนตัวของผมด้วยซ้ำ

ผมทุ่มแรงกาย ไปกับหน้าที่การงานไม่เว้นแต่ละวัน แต่ผมก็จะแบ่งกำลังกาย และความคิดให้กับสิ่งอื่นที่ผมรักในหมวดของงานอดิเรกทุกวี่วัน แม้บางครั้งจะไม่ถึงขั้นลงมือทำ แต่ผมจะคิดถึงงานเขียนผมทุกเมื่อเชื่อวัน 

โดยรวมแล้วก็ยังสามารถควบคุมสถานการณ์ได้ดี แม้จะต้องพบเจอกับเรื่องราวอันเป็นพิษจากคนรอบกาย แต่ผมก็ยินดีที่จะรับฟัง ขอเพียงให้ผมได้ กำจัดของเสียออกจากความทรงจำผมบ้าง สักวัน ก็คงดี

แอลกอฮอล์ยามว่าง บางทีก็เพื่อคลายความเหนื่อยล้า บางทีก็เพื่อะสร้างสรรค์งานอดิเรก บางครั้งก็เป็นการสังสรรค์อย่างไม่ลืมหูลืมตา หรือบางทีก็เพื่อรับฟัง เรื่องราวทุกข์ใจ ของใครหลายคน

ในแต่ละหัวข้อที่กล่าวมา ยังคงมีรายละเอียดปลีกย่อยอีกมากมายที่ไม่จำเป็นต้องเอ่ยถึง ผมเพียงแค่อธิบายหัวข้อหลักๆของชายวัยเบญจเพสคนหนึ่งว่าวันๆหนึ่งเขาต้องจัดการอะไรบ้าง แต่ละวัน 

ประเด็นก็คือ ในทุกกิจกรรมหลักของวัน ผมเผลอแทรกชุดความคิดบางอย่างลงไป โดยไม่ได้ตั้งใจ นั่นก็คือความคิดถึงใครบางคน ที่อยู่ห่างไกล 

ผมรับรู้ถึงสิ่งนี้มาระยะหนึ่งตัั้งแต่ คุณยังไม่ออกเดินทาง ความอึดอัดใจนี้ ก่อตัวขึ้นมาทุกครั้ง ที่ผมเผลอคิดถึงคุณ โคตรน่าอาลัย 

“ หรือว่าน่าเวทนา ”

แล้ววันนี้ก็เป็นอีกวัน ที่สุดท้ายทุกอย่างกำลังจะผ่านพ้นไป ผมก็ยังคงเผลอคิดถึงเธอ อีกครั้ง  ได้แต่หวังเพียงว่า เราจะเจอกัน ในฝันบ้างก็ยังดี 

มันคงเป็นเรื่องน่ายินดีในเช้าวันใหม่ของผม เมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าเราบังเอิญเจอกันในฝัน  ให้ตายสิ ผมแค่เผลอ คิดถึงเธอเองนะ ยังไงก็แวะมาเที่ยวเล่นในจิตใต้สำนึกยามนิทราผมบ้างก็แล้วกัน

วันๆก็ไม่มีอะไร นอกจากทำสิ่งที่ต้องทำ แล้วเผลอใจคิดถึงใครบางคน

เอาเป็นว่า

“ ผมคิดถึงคุณนะ ”

MidnightMessageBox