เรื่องย่อ

         ย้อนกลับไปเมื่อครั้งในอดีต ตอนนั้น 'ฉางเกิง' ยังเป็นเด็กได้ถูกฝูงหมาป่ารุมทำร้าย แต่โชคดีที่ ‘เสิ่นสือลิ่ว’ และพี่ชายได้ช่วยชีวิตเอาไว้ เพื่อแสดงความขอบคุณจึงได้ยกฉางเกิงให้เป็นลูกบุญธรรม คอยช่วยดูแลเสิ่นสือลิ่วที่หูหนวกตาบอด ไม่ทำการอะไรนอกจากดื่มสุราและเที่ยวเล่นไปวัน ๆ จนกระทั่งอยู่มาวันหนึ่ง เมืองเล็ก ๆ แห่งนี้ก็ถูกทัพชาวหมานบุกเข้ามารุกราน ฉางเกิงก็ได้รู้ความจริงอะไรบางอย่างที่ถูกปิดมานาน แท้จริงแล้วเขาไม่ใช่เด็กชายธรรมดา ๆ คนนึง กลับเป็นองค์ชายที่หายสาบสูญ และพ่อบุญธรรมของเขา กลับเป็นแม่ทัพ ‘กู้อวิ๋น’ แห่งค่ายเหล็กทมิฬปลอมตัวมา

ทดลองอ่าน

TW : การฆ่าตัวตาย , การข่มขืน (ไม่เกี่ยวกับตัวละครหลัก)  

เล่ม 1 :

   ช่วงต้นเล่าถึงตอนที่ความจริงยังไม่ปรากฏ วัน ๆของฉางเกิงและพ่อบุญธรรมก็เต็มไปด้วยความเรียบง่าย ปากบ่นรำคาญแต่ตัวติดกับเสิ่นสือลิ่วยิ่งกว่าอะไรดี ส่วนตัวเราสงสารฉางเกิงมากๆ เหมือนน้องไม่ได้รับความรักจากแม่ ถูกผลักไสจากหลาย ๆ ฝ่าย พอรู้ความจริงเรื่องที่กู้อวิ๋นปลอมตัวมา น้องก็เลยรู้สึกงอนไปเลยช่วงหนึ่ง ( ฉากนี้ตลกมาก กู้อวิ๋นอยากคุยกับฉางเกิงแต่ไม่กล้าเลยไปแอบฟังน้องคุยกับเสิ่นอี้ แอบฟังไปเด็ดใบกะเพรากินไป เด็ดกินจนหมดต้นก็ยังไม่กล้าคุย ) เล่มนี้ทั้งคู่ยังไม่ค่อยรู้ใจตัวเอง 

เล่ม 2 :

     แต่เล่มนี้ขอบอกเลยว่าจัดเต็มมากกก ทั้งปมเรื่องการเมือง การรบ ปมเรื่องอดีตของกู้อวิ๋น แล้วก็เรื่องความสัมพันธ์ของทั้งคู่ที่กำลังค่อยๆ เปลี่ยนไป เราชอบเล่มสองมาก ๆ รู้สึกว่าอ่านได้เร็ว ถึงแม้จะติดขัดเรื่องการเมืองบ้างเพราะตัวละครเยอะ เมืองนู้นเมืองนี้มีปัญหา กว่าทั้งคู่จะได้กลับมาเจอกันอีกครั้งก็นานถึงสี่ปี อาการหูหนวกและตาบอดของกู้อวิ๋นแย่ลงกว่าเดิม เช่นเดียวกับพิษอูเอ๋อร์กู่ในตัวของฉางเกิงก็เริ่มที่จะควบคุมไม่อยู่ มีอยู่วันนึงที่ความในใจถูกเปิดเผย ฉางเกิงไม่ได้มองกู้อวิ๋นเป็นแค่พ่อบุญธรรม ถึงจะถูกกู้อวิ๋นปฏิเสธไปแล้ว แต่ฉางเกิงก็ยังรักและคอยดูแลอีกฝ่ายเหมือนเดิมอยู่ดี  

ความรู้สึกหลังอ่าน :

        คือตอนแรกคิดว่าเกี่ยวกับแนวแฟนตาซี ตามล่าแวมไพร์ไรงี้ แต่จริง ๆ ฆ่าหมาป่า มาจากดาวสามดวงระบบพยากรณ์ดาวจื่อเวย คือดาวชีชา (ดาวแม่ทัพ) ดาวพั่วจวิน (ดาวล้างผลาญ) และดาวทันหลาง (หมาป่าโลภ) และมันก็สอดคล้องพอดีที่นายเอกของเรา (กู้อวิ๋น) เป็นแม่ทัพ ประกอบกับชาติกำเนิดของพระเอก (ฉางเกิง) เองก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับเผ่าหมาน (เปรียบเสมือนหมาป่า) จึงเป็นที่มาของชื่อเรื่อง