ยังจำความรู้สึกของอาทิตย์แรกที่มาที่นี่ได้อยู่เลย ตอนนั้นตั้งใจมากว่า จะมาเพื่อเก็บเงิน แต่จะเก็บไปเพื่ออะไรนั้น ยังไม่ได้ตั้งเป้าหมายเป็นจริงเป็นจัง เอาเป็นว่าตั้งใจเก็บไปก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที และอาทิตย์แรกก็แอบยากในการหางาน แต่ก็ไมได้ยากเกินความโชคดีของเรา เพราะก็ไม่ได้กล้าพูดว่ายากเกินความสามารถเพราะมันไมได้ใช้สกิลอะไรเท่าไรเลย อาทิตย์ที่สองได้เริ่มงาน จำได้ว่าเมามันส์กับการทำงานมาก แบบทำหกวันต่ออาทิตย์ไม่มีรู้สึกเหนื่อย เพราะพอเห็นเงินเข้าทีนึง แบบมันมีแรงฮึดอัตโนมัติ และคนที่นี่เค้าทำงานน้อยมาก แบบไม่มีใครบ้าทำหกวันต่ออาทิตย์ และเราก็ชอบคิดว่าถ้าเราเป็นคนที่นี่ จะทำงานๆๆๆๆๆๆๆ แบบขยันให้สุดๆไปเลย เราก็ยังบ้างานต่อไปเรื่อยๆ แต่ก็มีบางทีที่เกิดความขี้เกียจ ไม่อยากไปทำงาน แต่ก็ฝืนตัวเองได้ทุกครั้งไป มีช่วงที่ว่างงานบ้างเป็นบางที เพราะเงื่อนไขวีซ่าที่ต้องเปลี่ยนงานทุกสามเดือนเและสิ่งนี้ก็เป็นตัวทำให้การหางานนั้นยากขี้นไปอีก เพราะไม่มีงานไหนที่อยากรับคนและสอนงานจนพอเริ่มคล่องกับงาน เอ้าาา สามเดือนพอดี บะบายยยจ้าา มันdoesn't work that way ทำให้งานแรงงานเป็นงานเพื่อนคู่ใจของเราเสมอมา เข้าง่ายออกง่ายไม่ต้องคิดอะไรมาก จนโควิคมาความโชคดีในความโชคร้าย เราได้รับการต่อวีซ่าอีกหกเดือน และอีกหกเดือน และก็อีกหกเดือน นั้นทำให้เราอยู่ที่นี่มาสองปีพอดีในเดือนนี้ ทั้งๆที่จริงๆแล้ววีซ่ามันแค่ปีเดียว และการที่เราอยู่มานานพอสมควร เอาจริงนานมากสำหรับเราเพราะนี้เป็นคร้ังแรกในชีวิตที่ไกลบ้านนานขนาดนี้