ผมได้มีโอกาสพูดคุยกับผู้จัดการทีมฟุตบอลทีมเล่นๆทีมหนึ่งที่ ณ ตอนนี้กำลังเเข่งขันอยู่ในไทยลีคสามของประเทศไทย เราได้หารือกันว่าอะไรคือความแตกต่างของทีมที่ยั่งยืนและพัฒนากับทีมที่อยู่กับที่หยุดพัฒนาหรือสูญหายไป โดยปัจจัยแรกที่เขามองคือการบริหารจัดการอย่างเป็นระบบ จากประสบการณ์ที่เขาทำงานกับสมาคมฟุตบอลและได้เห็นวิธีการบริหารของหลายๆทีม เขาบอกกับผมว่า หลายทีมในประเทศไทยที่ทำการบริหารกันอย่างไม่เป็นระบบ ยกตัวอย่างเช่น ผู้บริหารมีการก้าวก่ายในการจัดตัวผู้เล่นมันเลยเป็นสาเหตุทำให้โค้ชตัดสินใจอย่างไม่เต็มที่ซึ่งนำมาถึงปัญหาภายในองค์กรที่จะตามมา หรือไม่ว่าจะเป็นแผนการเล่นหรือการคัดเลือกนัดเตะ ซึ่งนักเตะเองก็ได้รับผลกระทบตามมาไม่แพ้กัน 

ประการถัดไปคือ ระบบอะคาเดมี่ เขามองว่าการสร้างระบบอะคาเดมี่ที่มั่นคงและยั่งยืนเป็นวิธีการพัฒนาทีมที่คุ้มค่าที่สุด เพราะหนึ่งปัจจัยที่จะทำให้ผู้คนมีความสนใจในทีมมากที่สุดเรื่องของ performance ผมอาจจะพูดดูสับสนแต่ผู้อ่านลองคิดตามผมดูว่า ถ้าหากโรนัลโด้มาเตะบอลที่สนามคลุกฝุ่นในภูเขาสูงแน่นอนผู้คนต่างทั่วโลกก็จะหาโอกาสมาชมเขาเล่นแม้กระทั่งมันอาจจะไม่สะดวกสบายเลยด้วยซ้ำ สิ่งที่ผมกำลังจะบอกคือ ถ้าเราสามารถสร้างนักเตะที่เก่งและมีความสามารถมากพอแน่นอนเราก็จะได้รับความสนใจมากขึ้นและเม็ดเงินก็จะตามมาเช่นกัน

มันเลยทำให้ผมย้อนกลับมามองถึงประเทศอังกฤษหนึ่งในประเทศที่วงการฟุตบอลเจริญรุ่งเรืองมากที่สุดในโลก ในประเทศอังกฤษ ไม่ว่าจะเป็นทีมเล็กทีมใหญ่ทุกๆทีมจะมีอะคาเดมี่เป็นของตัวเอง แต่ที่น่าทึ่งไปกว่านั่นระดับมาตรฐานของอะคาเดมี่ที่อังกฤษค่อนข้างที่จะสูสีกัน ผมอยากจะยกตัวอย่างจากประสบการณ์ตรงของผม ผมเคยชนะอะคาเดมี่ของวูฟแฮมตัน ทีมที่อยู่ในพรีเมียลีก แต่ผมกลับแพ้อะคาเดมี่ชาร์ลสตันแอธเลติกที่ปัจจุบันเล่นอยู่ในแชมป์เปี้ยนชิพ 

จาการที่พวกเขาสามารถสร้างนักเตะที่สามารถผลิตperformance ที่ดีและมีคุณภาพขึ้นมาได้มันจะทำให้พวกเขาได้รับความสนใจมากขึ้นและมีfan base ที่เหนียวแน่น จึงทำให้สโมสรดำรงอยู่ต่อไปอย่างมั่นคงและยั่งยืน หรืออีกตัวอย่างที่เห็นได้ชัดในเรื่องของการมีอะคาเดมี่ที่มีคุณภาพและสามารถผลิตเม็ดเงินจากนักเตะให้กับสโมสรคือ เซาว์แฮมตัน

 เซาว์แฮมตันเป็นทีมที่ไม่ได้ประสบความสำเร็จมากในเรื่องของการคว้าแชมป์ แต่พวกเขาถือว่าเป็นทีมที่ประสบความสำเร็จมากในเรื่องของการลงทุนและการบริหาร พวกเขาปั้นนักเตะมากมายเพื่อขายต่อให้กับทีมยักษ์ใหญ่มากมายไม่ว่าจะเป็น มาเน่ และ วาไดค์ สองตัวหลักของลิเวอร์พูลที่ตอนนี้ทั้งสองคว้าแชมป์พรีเมียร์ลีกและยูฟ่าแชมป์เปี้ยนลีคมาแล้ว หรือแม้กระทั่ง กาเร็ธ เบล ที่ครั้งก่อนเคยเป็นนักเตะที่มีค่าตัวสูงที่สุดในโลก โดยเว็ปไซต์  https://www.dailymail.co.uk/sport/football/article-5217709/Southamptons-300m-team-incredible-transfer-XI.html ได้กล่าวว่าในปีที่ผ่านมา เซาว์แฮมตันสามารถทำเงินถึง300ล้านปอนเพียงแค่ขายตัวนักเตะจากอะคาเดมี่ไปสู่สโมสรยักษ์ใหญ่ต่างๆ

อย่างไรก็ตามทุกการลงทุนมีความเสี่ยงการสร้างระบบอะคาเดมี่ไม่ใช่เรื่องง่ายและยังต้องใช้เวลา  ทั้งนี้ทั้งนั้นมันขึ้นอยู่กับความอดทนของหลายๆภาคส่วนเริ่มจากฝ่ายบริหาร โค้ช ทีมงาน รวมถึงตัวนักเตะเอง อีกทั้งคุณภาพในการฝึกสอนของโค้ชและทีมงานต้องมีความเป็นมืออาชีพและเชี่ยวชาญอย่างมากจึงจะทำให้ระบบอะคาเดเมี่ประสบความสำเร็จ 

ผมไม่สามารถพูดได้ว่าระบบอะคาเดมี่เป็นระบบที่ไม่ต้องใช้การลงทุนใดๆเลย ระบบนี้เป็นระบบลงทุนในระยะยาวที่ต้องอาศัยความเชื่อมั่นแรงกายแรงใจพอสมควร อีกทั้งยังมีความเสี่ยงไม่น้อยที่จะล้มเหลว มันเลยเป็นสาเหตุว่าทำไมผู้ประกอบการทีมฟุตบอลหลายคนไม่กล้าเสี่ยงที่จะลงทุนกับระบบนี้ ผู้กระกอบการในทีมเล็กๆหลายทีมเลยเลือกที่จะใช้ผู้เล่นที่มีอายุแต่มีประสบการณ์มากมาเล่นมากกว่าที่จะใช้ผู้เล่นเยาวชนเพราะผู้เล่นที่มีประสบการณ์สามารถผลิตผลลัพธ์ที่น่าพอใจมากกว่า แต่ข้อเสียคือผู้เล่นเหล่านี้คือพวกเขามักจะมีความเป็นตัวของตัวเองและความมั่นใจค่อนข้างสูงซึ่งบางทีพวกเขาเลือกที่จะไม่ปรับตัวหรือต่อต้านกับวิธีการเล่นของโค้ชบางคน

สุดท้ายนี้บทความนี้เป็นเพียงแค่มุมมองมุมมองหนึ่งของตัวผม การที่ทีมฟุตบอลจะประสบผลสำเร็จและมั่นคงมีปัจจัยอื่นๆอีกหลายๆด้านมากมาย ผมต้องขออภัยหากบทความนี้ขัดแย้งกับมุมมองของท่าผู้อ่านท่านสามารถเขียนความคิดเห็นของท่านลงในช่องคอมเม้น ผมพร้อมที่จะรับฟังและยินดีที่จะ disscuss ครับผม