มันเป็นความโง่เขลาในวัยเยาว์ที่ถ้าเรามีใครสักคนให้แนะนำ เราจะย้ำสิ่งนี้อย่างหนักแน่น

ตอนมัธยมปลายจนถึงมหาลัยปีหนึ่งหรือสอง เราคบกับแฟนคนหนึ่ง

ซึ่งอยู่ในวัยคลั่งรักกันหนักมาก เขาชอบเล่นดนตรี

และเรามีกีต้าร์อยู่หนึ่งตัว เป็นกีต้าร์ของแม่ที่แม่ก็ไม่เล่นแล้วล่ะ

มันเก่า สีครีม สวยมากสำหรับเรา

“ยืมไปก่อนก็ได้” เขาเองก็ตั้งใจจะยืมเท่านั้น

จนวันเวลาผ่าน เราเลิกกันไป ไม่ได้พูดถึงกีต้าร์ตัวนั้น 

เพราะเราก็มัวแต่จมกับความเสียใจ

เขาเองที่เป็นคนเตือนอยู่หลายครั้ง “อยากจะคืน”

แต่แล้วไม่รู้ทำไม ถึงไม่ได้เจอกันอีกเลย และไม่ได้คืน

เราไม่คุยกันมาหลายปีแล้ว และไม่รู้ว่ากีต้าร์ตัวนั้นมันยังอยู่กับเขาไหม

ถ้าเป็นไปได้ เราเองก็อยากได้คืนเหมือนกัน

แม่คงจำมันไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ แต่นึกถึงทีไร เรารู้สึกเสียใจ

เสียใจแบบลึกลงไปในใจ 

‘อย่าให้สิ่งที่เราจะรู้สึกว่ามันมีคุณค่าทางจิตใจ กับใครที่อาจจะจากเราไปในสักวัน’

เขาไม่ได้ขโมยกีต้าร์ตัวนั้นไป แต่เด็กผู้หญิงคนนั้นที่ฉันเคยเป็นเธอในวันนั้นต่างหาก

คือหัวขโมยตัวจริง