เมื่อเปรียบเทียบทั้งสองซีซัน ซีซันสองมีช่วงที่ช้าไปบ้างโดยเฉพาะสาม Chapters แรก แต่เรากลับชอบความรู้สึกหน่วงๆ เหมือนพายุกำลังก่อตัวเหนือครอบครัวไบเออร์สและทั่วทั้งเมืองฮอว์กินส์ บรรยากาศอึมครึมก่อนพายุเข้าแทรกด้วยเหตุการณ์ชวนสงสัย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่วิลยังรู้สึกว่าตัวเองหลุดไปในโลกกลับด้าน ฟักทองในเมืองฮอว์กินส์ที่จู่ๆ ก็เน่า สัตว์เลี้ยงปริศนาจากถังขยะของดัสติน และเบื้องหลังของแมดแม็กซ์เพื่อนคนใหม่ เมื่อพายุมาถึงใน Chapter 4: Will the Wise (ตอนที่เจ้าเงานั่นมาเป็นกาฝากในร่างน้องวิล) การดำเนินเรื่องอย่างรวดเร็วแบบซีซันหนึ่งก็กลับมาอีกครั้ง

นอกจากความสัมพันธ์ของเด็กๆ  แล้ว รักสามเส้างงๆ ของแนนซี่ สตีฟ และโจนาธานก็ยังดำเนินต่อมาจนถึงซีซันนี้ อย่างที่พอจะเดาได้ตั้งแต่ตอนปิดซีซันหนึ่งที่อยู่ๆ เราก็เห็นแนนซี่ไปนอนกอดกับสตีฟหลังไปร่วมผจญภัยกับโจนาธานมา เราชอบประเด็นนี้ตั้งแต่ซีซันก่อนแล้วเพราะถ้าให้แนนซี่เลือกคบโจนาธานหรือให้สตีฟตายก็จะดูดาดเกินไป ทิ้งประเด็นไว้เพื่อมาเล่นต่อในซีซันสอง ทำให้ตัวละครเรียลและกลมมากกว่า ถึงแม้ว่าในที่สุด พี่สตีฟจะแห้ว แต่การเลือกจับสตีฟมาอยู่กับกลุ่มเด็กๆ ทำให้เรารักตัวละครตัวนี้มากขึ้น ยิ่งอยู่กับดัสตินแล้ว ยิ่งเห็นความเป็นพี่เลี้ยงเด็กอย่างที่เจ้าตัวพูดจริงๆ 

บ็อบเป็นอีกตัวละครหนึ่งที่ยิ่งเรื่องราวดำเนินไป เรายิ่งชอบมากขึ้นเรื่อยๆ ขอสารภาพว่าตอนแรกรำคาญตัวละครตัวนี้นิดหน่อย เพราะไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหนและมาทำไม แถมยังดับฝันแฟนๆ หลายคนที่จิ้นคุณตำรวจจิม ฮอปเปอร์กับจอยส์ ไบเออร์ส เราขอเรียกตัวละครตัวนี้ว่าผู้ปลดล็อคเพราะฟังก์ชันของบ็อบในเรื่องนี้คือมาเพื่อปลดล็อคและจากไป เริ่มจากปลดล็อคตัวเองจากฝันร้ายที่ตามหลอกหลอน ช่วยวิลปลดล็อคจากภาพหลอน (แต่มันไม่ใช่ภาพหลอนน่ะสิ เลยปลดไม่ได้) ไขภาพวาดปริศนาของวิล และสุดท้ายคือช่วย 'ปลดล็อค' ประตูฮอว์กินส์ แล็บเพื่อให้ทุกคนรอด ตอนที่บ็อบเสนอตัวไปปลดล็อคประตู เราได้กลิ่นอายความตายมาเยือนคุณพี่เขาแล้วล่ะ แต่อย่างที่บอกไปว่าฟังก์ชันของบ็อบ เดอะเบรนเหมือนมาเพื่อไขปัญหาจริงๆ เราเลยรู้สึกว่าวินาทีที่บ็อบหนีออกจากตึกจนมาเจอจอยส์คือเวลาที่ตัวละครตัวนี้สมบูรณ์แล้ว บ็อบได้เอาชนะความกลัวของตัวเอง เมื่อได้กลับมาเจอจอยส์ สีหน้าของบ็อบบ่งบอกว่าเขามีความสุขที่ทำสำเร็จในที่สุด

มาถึงความสัมพันธ์ของตัวละครสองตัวที่เราทั้งเซอร์ไพรส์และประทับใจปนหมั่นไส้ เกริ่นมาแบบนี้ น่าจะพอเดาได้ว่าพูดถึงดัสตินกับดาร์ท ที่จริง จะว่าเซอร์ไพรส์ก็ไม่เชิงเพราะตัวดัสตินเองก็สนใจวิทยาศาสตร์และสิ่งมีชีวิตประหลาดๆ อยู่แล้ว และถ้าติดตามตั้งแต่ซีซันแรก คงรู้สึกตะหงิดไม่มากก็น้อยว่าเจ้าตัวนี้น่าจะเป็นดีมอกอร์กอน หรือตัวอะไรสักอย่างที่หลุดมาจากโลกกลับด้าน ความรู้สึกตอนที่เห็นดาร์ทลอกคราบเป็นดีมอกอร์กอนเลยไม่ใช่ความตกใจเวลาเจอจุดหักมุมหรืออะไร แต่เป็นความรู้สึกว่า 'เออ ในที่สุด แกก็เผยโฉมออกมา' 

โดยรวม เรายังประทับใจซีรีส์เรื่องนี้เหมือนเดิม แอบชอบซีซันสองมากกว่านิดหน่อย เพราะปมดราม่าที่ใส่เพิ่มเข้ามา แต่ไม่มากเกินไปจนเสียบรรยากาศเก่าๆ ถึงจะมีช่วงน่าเบื่อบ้าง แต่ไม่ถึงขนาดหาวหวอด การปูเรื่องความสัมพันธ์ของตัวละครทำให้ทั้งซีรีส์และตัวละครมีมิติมากขึ้น แถมยังเพิ่มเสน่ห์ให้หลายตัวละคร การผจญภัยของตัวละครทำให้ตัวละครยิ่งผูกพันกัน และยังทำให้คนดูอย่างเรารู้สึกรักตัวละครมากขึ้น ถ้าใครที่เคยดูซีซันแรกมา ดูซีซันนี้ต่อเถอะ ไม่ต้องลังเลเลย ส่วนใครที่กำลังคิดว่าจะดูดีไหม ขอบอกเลยว่าคุ้มค่าคุ้มเวลามาก นอกจากเนื้อเรื่องสนุกๆ แล้ว ยังได้สัมผัสบรรยากาศยุค '80 ของเมืองเล็กๆ ในอเมริกาอีกด้วย