พันปีก่อนนางเป็นเพียงภูตน้อยดอกฉา ขณะที่เขาเป็นผู้ปกครองศูนย์กลางสวรรค์! ณ งานชุมนุมบุปผาที่จัดขึ้นทุกร้อยปี นางสารภาพรักกับเขาเบื้องหน้าธารกำนัล "ข้าเพียงปรารถนาเป็นชายาของท่าน" เขาแย้มยิ้ม "เช่นนั้นก็จงบำเพ็ญเป็นเซียน" นับจากนั้นนางตั้งใจบำเพ็ญเพียรห้าร้อยปีต่อมานางถามอีกครั้ง "เมื่อใดข้าถึงจะได้เป็นชายาของท่าน" เขานิ่งเงียบครู่หนึ่ง ยิ้มแล้วตอบ "รอเจ้าได้ลงบันทึกในทะเบียนเซียนค่อยว่ากัน" ภูตสาวที่ปรารถนาเป็นชายาของเขามีน้อยเสียที่ไหน ในที่สุดนางก็เข้าใจสาเหตุที่เขานิ่งเงียบ นางหันหลังให้เขาอย่างเด็ดเดี่ยว ตัดสินใจเลือกวาสนารัก "ใช้ตัวเคียงคู่" ในโลกมนุษย์นางไม่ต้องการบำเพ็ญเป็นเซียน นางเพียงต้องการลืมเลือนเขา! บัดนี้ความรู้สึกผิดที่กัดกินจิตใจนับพันปีทำให้เขาฝืนลิขิตเปลี่ยนชะตา พานางในชาติใหม่หวนสู่อดีตชาติหมายมาดให้นางบำเพ็ญเป็นเซียนอีกครั้ง ยามบุปผาโปรยปราย ทั้งคู่พานพบอีกครา...วันนั้น สีแดงเจิดจรัสจับตา ดอกฉาผลิบานทั่วภูผาสุดท้ายจะกรีดบาดนัยน์ตาผู้ใด

เรื่องนี้เป็นงานของสู่เค่อ (เราเพิ่งรู้ตอนหยิบมาอ่านเนี่ยแหละค่ะ) ส่วนตัวเราเคยอ่านงานสู่เค่อ แค่ หงส์น้อยไม่ใช่เซียน ส่วนฉงจื่อ เรายังไม่เคยอ่าน แต่ก็เป็นหนึ่งกองดองเหมือนกันค่ะ สรุปเรามีงานสู่เค่อทุกเรื่องที่พิมพ์ไทยเลยมั้ยนะ แต่ว่าไม่ค่อยได้หยิบมาอ่านน่ะ

จริงๆเรื่องนี้เราเคยหยิบมาอ่านสองสามครั้ง อ่านแค่บทนำแล้วก็วางไป รู้สึกไม่ค่อยได้ฟีลเท่าไหร่ ช่วงนี้ทยอยทะลายกองดองเลยหยิบเรื่องนี้มา เห็นว่าแค่เล่มเดียวจบ ถึงจะห้าร้อยหน้าก็เถอะ ก็เลยลองอ่านดูค่ะ พออ่านจริงๆก็รู้สึกชอบมากกว่าที่คิดไว้อยู่นะ คือตัวนางเอกไม่ใช่นางเอกสายงุ้งงิ้งแบบที่เราไม่ชอบ นางเอกมีความดื้อด้าน มีความมุ่งมั่น แล้วก็ยึดมั่นในรักมาก แค้นก็คือแค้น รักก็คือรัก เราค่อนข้างชอบบุคลิกนางเอกมาก

ส่วนพระเอก จิ่นซิ่ว ต้องบอกว่ามีอยู่หลายโมเมนต์มาก ที่เราไม่แน่ใจว่าสุดท้ายคนนี้จะเป็นพระเอกจริงๆเหรอ คือถ้าเกิดว่าไม่ได้เห็นชื่อเรื่อง หน้าปก ปกหลัง เราจะยิ่งกังขากว่านี้อีก เพราะว่ามันมีหลายโมเมนต์มากๆที่คนเขียนบรรยายความรักพระรอง (ทั้งสามคน) อย่างจริงจัง แล้วความรักนั้นก็ให้ความรู้สึกว่าคุ้มค่าที่จะรักตอบทั้งหมดเลย โดยเฉพาะไป๋หลิง กับ ต้วนกงจื่อ ส่วนท่านรุ่ยอ๋อง เราชอบเลย ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ลึกล้ำรุนแรงขนาดนั้น แต่เราก็รู้สึกว่าจริงใจ แต่เป็นคนที่ยืนอยู่บนความจริงก็เลยไม่ได้ทุ่มเทเพื่อนางเอกจนหมดตัวเหมือนกับไป๋หลิงแล้วก็ต้วนกงจื่อ (หมดตัวแบบหมดตัวจริงๆ ให้ไปทั้งชีวิต)

ตัวพระเอกเอง คือต้องบอกว่าค่อนข้างหมั่นไส้มาก แบบรู้สึกว่ามีความขี้กั๊กอะ ตอบรับรักเค้าไม่ได้ก็บอกมาตรงๆได้มั้ยล่ะ แต่กลับเป็นคนอมพะนำไม่ยอมบอกมาตรงๆ แล้วก็เห็นแก่ตัวที่จะรั้งนางเอกเอาไว้กับตัว ทั้งๆที่จริงๆเราคิดว่าตอนแรกก็ไม่ได้ชอบนางเอกมากขนาดนั้นนะ คือพระเอกเหมือนมีบุคลิกอยู่ตรงกลางระหว่างอยู่กับความจริงแบบรุ่ยอ๋องแล้วปล่อยนางเอกไป กับ รักนางเอกสุดจิตสุดใจตายแทนได้ ทุกอย่างให้เธอได้อย่างไป๋หลิงกับต้วนกงจื่อ เรารู้สึกว่าความรู้สึกที่พระเอกมีให้นางเอกในตอนแรก มันเป็นความเอื้อเอ็นดูที่ไม่ใช่ความรัก ถ้าในขณะที่ยังไม่ใช่ความรักพูดให้ชัดเจนสักหน่อย ก็คงไม่เกิดเรื่องราวเหล่านี้ขึ้น

แต่ก็นั่นแหละค่ะ อ่านจนจบ เราก็คิดว่าก็สมกับเป็นนิยายเทพเซียนดี เต็มไปด้วยความเข้าใจผิด เสียสละรับผิดแทนเจ้า แต่เจ้าไม่รู้ เจ้าไม่เห็นคุณค่า เกิดใหม่สามชาติสิบชาติ ลืมกันไปหมดแล้ว เหลือคนทางนี้ที่ยังจำ นี่มันเป็นความเจ็บปวดที่หาได้ในเซตติ้งเทพเซียนเท่านั้น

สรุปว่าเราคิดว่าสนุกกว่าที่คิด แต่คงไม่ได้กลับมาอ่านซ้ำ แล้วถ้าเทียบกับหงส์น้อยไม่ใช่เซียน เราชอบหงส์น้อยมากกว่า (ชอบพระเอกหงส์น้อยมาก)

เรื่องนี้กำลังจะสร้างเป็นซีรีส์เปิดกล้องกลางปีนี้ค่ะ ลือกันว่าหยวนปิงเหยียนเป็นภูติน้อยดอกฉา กับ หลิวเสวี่ยอี้เป็นจิ่นซิ่ว หลิวเสวี่ยอี้เพิ่งแสดงปลดผนึกหัวใจหวนรักเป็นไป่หลิ่นตี้จวิน (ผมขาวแล้วหน้าตาดีมาก) นี่ก็จะมารับเป็นจงเทียนหวังอีก ถ้าซีรีส์ออกมาซีจีไม่ลอยมาจะรอดู โปสเตอร์ออกมาสวยเลยทีเดียวค่ะ

กะว่าเดี๋ยวจะหยิบฉงจื่อมาอ่านค่ะ (เพราะว่ากำลังจะเปิดกล้องกลางปีนี้เหมือนกันเลยอะ อยากอ่านก่อนซีรีส์มาาา)