ตงฟางเม่ย บุตรีของเสนาบดีตกยาก ยามมีชีวิตก็ถูกดวงพิฆาตสามีเล่นงานจนต้องแต่งงานถึงสามครา ยามสิ้นลมก็จำต้องแต่งงานกับภูตผีในปรโลกพร้อมกันถึงสามตน ยังไม่นับการได้พบกับคนงานแห่งเมืองโยวตูที่นำไปสู่การแต่งงานกับสามีตนที่สี่ในปรโลก แม้นมิได้ปรารถนาเป็นสตรีมากรัก ก็จำนนด้วยชะตากรรมเยี่ยงนี้ หรือดวงชะตาอันผกผันหลายภพชาตินี้จะเป็นหนี้กรรมที่ใครก่อไว้ ท้ายสุดมนุษย์ดับลับลาจาก มวลบุปผาย่อมแห้งเหี่ยวร่วงโรย เหลือทิ้งไว้เพียงความทรงจำอันเปลี่ยวดาย

สารภาพก่อนเลยว่าเราไม่เคยอ่านของ จวินจื่ออี่เจ๋อ รอดมาก่อน เรามีทุกเล่มเลยนะคะ จันทราดอกไม้ร่วง มหาสมุทรดอกไม้บาน แล้วก็ไฟผลาญจันทร์ สองเรื่องนี้เราอ่านค้างไว้ครึ่งๆกลางๆ แต่กับชะตารักพันภพ เราเห็นว่ามันก็เออ เล่มเดียวเอง แล้วก็ไหนๆอยากจะลองอ่านของนักเขียนคนนี้ให้รอดสักเล่ม เราเคยได้ยินมาว่าคนเขียนเป็นนักเขียนสายรางวัล

พอเริ่มอ่านเราค่อนข้างชอบมาก ช่วงแรกๆของเรื่องมีความคอมเมดี้ มีพลอตที่ชวนหัว ด้วยสำเนียงการเล่าเรื่องที่ค่อนข้างประชดประชันและนิสัยของนางเอกทำให้เนื้อเรื่องช่วงแรกมีสีสันมากๆ สมกับความตั้งใจของคนเขียนที่อยากเขียนอะไรที่ครื้นเครงมีผีเยอะๆแบบขบวนร้อยอสูร แถมยังมีชายหนุ่มมาพัวพันมากหน้าหลายตา จนกระทั่งเจอกับพระเอก ฮวาจื่อเซียว ฮวาจื่อเซียวเป็นผีห่มหนังคน ร่างผีของเขาเป็นโครงกระดูกขาวโพลน พระเอกเคยเป็นเซียนมาก่อนแล้วก็มารอภรรยาในปรโลกเป็นพันปี เพื่อจะพบนางในช่วงระยะเวลาที่นางกำลังข้ามสะพานไน่เหอไปเกิดใหม่ ส่วนนางเอกถูกลงโทษให้จำพระเอกไม่ได้ไปตลอดกาล จนกว่าพระเอกจะสูญสลายไป

คนอ่านอย่างเราต้องรู้อยู่แล้วแหละว่า นางเอกก็คือภรรยาที่ฮวาจื่อเซียวกำลังรออยู่ เราชอบไดนามิกความรักของคู่นี้มาก ซีนที่โรแมนติกคือโรแมนติกจริงๆ จริงๆด้วยตัวพลอตมันโรแมนติกมากๆอยู่แล้ว แต่นางเอกไม่รู้ และเมื่อบวกรวมกับเหตุการณ์เล็กๆน้อยๆประกอบเข้าด้วยกันก็ทำให้สองคนนี้ต้องจากกันตลอดกาล ทั้งๆที่เคยพูดว่าจะยอมอยู่ในปรโลกตลอดไปด้วยกัน

ในจำนวนตัวละครทั้งหมด เรารู้สึกว่าทั้งฮวาจื่อเซียวน่าสงสารมาก 

ทังเส้าชิงยังได้ครองคู่กับคนที่ตัวเองรักถึงสามชาติใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

เหยียนจีเสียสละเพื่อคนที่ตัวเองตกหลุมรัก หลังจากนั้นกลายเป็นจิ้งจอกน้อยแล้วยังมีคนที่รักอีกคนคอยดูแลอยู่ตลอด (เราคิดว่าจริงๆฟานอู่จิ้วมีความรู้สึกดีๆต่อเหยียนจีนะ)

เซี่ยปี่อ่าน คนนี้เราเห็นคนเขียนพูดในคำนำว่ามีคนอ่านสงสัยเยอะว่าปี้อานรักใคร เราคิดว่าเซี่ยปี้อานรักผีสาวที่มาแก้แค้นตนนั้น

เรารู้สึกว่าวิธีการเล่าเรื่องของจวินจื่ออี่เจ๋อมีเอกลักษณ์มาก คือการเล่าแบบครึ่งๆกลางๆ ไม่ได้เฉลยหมดทุกอย่าง หลายอย่างปล่อยให้คนอ่านรู้เอาเอง แต่เราชอบจังหวะตอนที่บรรยายว่านางเอกจะไม่สามารถจำอะไรได้เลยจนกระทั่งพระเอกสูญสลายไป คือการบรรยายนี้มาแบบเนิบมาก และอยู่หลังซีนที่นางเอกจำได้หน้าหินสามชาติระยะหนึ่งเลย จนเราว่าถ้าคนอ่านเร็วๆอาจจะไม่สังเกตก็ได้ แล้วก็อาจจะมารู้ตอนหลังเลยว่าพระเอกสูญสลายไปแล้ว

จริงๆแล้วเราก็จัดอยู่ในประเภทที่คิดว่า ความรักสวยงาม เพียงแค่เคยเกิดขึ้นก็สวยงามแล้ว แต่ว่าเรื่องนี้มันเจ็บปวดใจมากเกินไปจริงๆ ทั้งสองคนมีช่วงเวลาที่มีความสุขด้วยกันน้อยเกินไป แล้วชีวิตก็ยืนยาวเกินไป ฮวาจื่อเซียวรอชิงเม่ยมาเป็นพันปี ต่อจากนี้ไปชิงเม่ยต้องอยู่ด้วยความคิดถึงด้วยความรู้สึกผิดไปอีกกี่ปี

แล้วเราก็มีความคิดว่าพระเอกสูญสลายไปคือหายไปจริงๆ ไม่มีวันได้เจอกันอีกแล้วด้วย สำหรับเรารู้สึกว่าเป็นตอนจบที่โหดมาก แต่ก็เป็นเรื่องที่เขียนออกมาดีมากๆเลยค่ะ รู้สึกว่ามันเต็มไปด้วยสีสัน ตอนอ่านจนจบเราอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาจริงๆ

ไม่รู้เหมือนกันนะ เห็นว่าคนเขียนชอบเขียนให้เรื่องเกี่ยวเนื่องกันในแต่ละเล่ม ก็หวังว่าในเส้นเรื่องใดเส้นเรื่องนึงในอนาคตชิงเม่ยกับฮวาจื่อเซียวจะได้มาเจอกันอีกครั้ง รักกันอีกครั้ง

สุดท้าย เราชอบค่ะ แล้วเราก็คิดว่ามันคุ้มค่า ถ้าใครชอบเรื่องแนวโศกนาฎกรรม ชอบอะไรโรแมนติก เราคิดว่าเรื่องนี้ดีมากๆ ส่วนตัวเราคงไม่กลับไปอ่านซ้ำแล้ว เพราะว่าเจ็บปวดจริงๆนะ 5555555