ห้องซ้อมดนตรี โรงเรียนมัธยมปลายชิโรคิน

“เอ้า…เอาโค้กมั้ย?”   

เจ้าของเสียงโยนกระป๋องน้ำอัดลมให้เพื่อนที่นั่งอยู่โดยไม่รอฟังคำตอบเขาทิ้งตัวลงบนเก้าอี้บุกำมะหยี่สีเลือดนกที่อยู่ตรงข้ามกัน แล้วกระดกโค้กเย็นๆอีกกระป๋องในมือเข้าไปอึกใหญ่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

“วันนี้เรามีเล่นคอนเสิร์ตที่ไลฟ์เฮ้าส์หรือเปล่าวะ?”

“อืม ทำไมหรอฮิเดะ” ซากุระอิ ฮายาเตะ มือกีตาร์ที่กำลังเทสต์เสียงกีตาร์วางมือจากสิ่งที่กำลังทำอยู่และเงยหน้าขึ้นมาเสียงที่แหลมกว่าเด็กผู้ชายทั่วไปนั้นเข้ากับหน้าตาน่ารักของเขาได้ดีเขามีใบหน้ารูปที่ไข่เรียวเล็ก ดวงตากลมเป็นประกายใส ผมสีน้ำตาลซอยสั้นและหน้าม้านั่นยิ่งทำให้หน้าของเขาดูเด็กยิ่งขึ้นไปอีกไม่น่าเชื่อว่าเขาจะมาขลุกอยู่ในห้องซ้อมดนตรี (ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแหล่งมั่วสุม)กับสมาชิกคนอื่นๆ ได้อย่างกลมกลืน

“ต้องร้องเพลงทุกวันแบบนี้เส้นเสียงฉันต้องพังแน่ๆ”ซาวาดะ ฮิเดอากิ หรือที่เพื่อนที่สนิทกันมักจะเรียกเขาสั้นๆ ว่า ‘ฮิเดะ’ บ่นอุบก่อนจะกระแทกกระป๋องโค้กบนโต๊ะกาแฟใสๆที่เต็มไปด้วยคอร์ดกีตาร์และโน้ตเพลงต่างๆรวมไปถึงบุหรี่และโทรศัพท์มือถือราคาแพงหลายเครื่อง

ซาวาดะ ฮิเดอากิ เป็นทายาทของเจ้าของโรมแรมชื่อดังระดับ5 ดาวใจกลางกรุงโตเกียว เขาเป็นนักร้องนำที่มีใบหน้าโดดเด่นและเซ็กซี่ที่สุด คิ้วเข้มๆที่พาดเฉียงนั้นรับกับดวงตาทรงเสน่ห์ที่ทำให้หัวใจผู้ที่จ้องมองเต้นไม่เป็นจังหวะจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากอิ่มหยักลึกสวยได้รูปราวกับแกะสลักผิวเนียนลื่นที่ได้รับการดูแลอย่างดี ทุกคนต่างลงความเห็นว่าคือประติมากรรมของพระเจ้าเคลื่อนที่ของใช้ทุกอย่างในตัวของเขานั้นเป็นแบรนด์เนมราคาแพงที่เด็กมัธยมทั่วไปไม่มีปัญญาซื้อเขามีชื่อที่เรียกกันในหมู่แฟนคลับว่า ‘พริ้นซ์ฮิเดะ’ (ซึ่งเป็นฉายาที่ได้มาจากหน้าตาฐานะ และชาติตระกูล) และคาสโนว่า (มาจากนิสัยของเขาที่ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าว่ากันว่าเขาเปลี่ยนผู้หญิงบ่อยยิ่งกว่าเปลี่ยนกางเกงในเสียอีก)

 “นายนี่ไม่มีคำว่าจิตวิญญาณของศิลปินเลย”นากาจิม่า ฮิโรกิ พึมพำเบาๆ เขาเป็นมือเบสผู้เป็นเจ้าของทรงผมสีน้ำตาลเข้มซึ่งถูกซอยสั้นกว่าฮายะหน้าม้าที่ถูกซอยจนเต่อรับกับใบหน้าเรียวคมที่ดูเท่และกวนประสาทในเวลาเดียวกันดวงตาของเขารีแหลมแฝงความขี้เล่นและเจ้าชู้นอกจากเป็นมือเบสแล้วเขายังเป็นกัปตันทีมบาสเก็ตบอลของโรงเรียนนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมหุ่นเขาถึงได้เซ็กซี่ขนาดนี้

“วะ...ว่าไงนะ!” ฮิเดอากิถลึงตาเป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันนี้แล้วก็ไม่รู้ที่ถูกฮิโรกิกวนตีน

“อ๋อ...ฮิโรกิบอกว่านายไม่มีจิตวิญญาณของศิลปินเลยน่ะ”ฮายาเตะเท้าคางตอบด้วยใบหน้าใสซื่อ

“นั่นไม่ใช่ประโยคคำถามเว้ย!”

“อ้าวหรอ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” ฮิโรกิหัวเราะชอบใจ

“ไอ้ฮิโรกิ! หัวเราะอะไรวะ!” ฮิเดอากิหันไปทำหน้าดุๆซึ่งเป็นสีหน้าที่ไม่ค่อยเข้ากับใบหน้างดงามราวกับเจ้าชายของเขาเท่าไหร่นักเมื่อเห็นฮิโรกิไม่ยอมหยุดหัวเราะเขาก็เริ่มปาของใกล้ตัวใส่ฮายาเตะและฮิโรกิอย่างบ้าคลั่งจนกลายเป็นสงครามขนาดย่อมๆ

ขณะนั้นประตูห้องซ้อมบานใหญ่สีขาวถูกเปิดขึ้นพอดีชายร่างสูงโปร่งเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาแต่ดูเย็นชาเดินเข้ามาในห้องเขาทำหน้างงเล็กน้อยเมื่อเห็นภาพเบื้องหน้าแม้ว่าภาพแบบนี้เขาจะเห็นเกือบทุกวันก็ตาม

“พวกนายทำอะไรกันอยู่น่ะ”และนี่ก็เป็นสิ่งที่เขาพูดอยู่เกือบทุกวันเหมือนกัน

“หยุดนะ! ผมฉันเสียทรงหมดแล้ว” ฮายาเตะทำเสียงน่าสงสารและพยายามปัดมือของที่กำลังขยี้หัวเขาอย่างสนุกสนานออกไปให้พ้นชายหนุ่มผู้มาเยือนหัวเราะเบาๆ ในลำคอพร้อมกับวางของกินบนโต๊ะกาแฟใส

“ทะเลาะกันได้ทุกวันเป็นเด็กๆ เลยนะพวกนายน่ะ” โยชิฮาร่าชิน พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นที่ดูเป็นผู้ใหญ่ตามแบบฉบับของเขาชินเป็นผู้ชายที่มีบุคลิกนิ่งๆ จนบางครั้งก็ดูเย็นชาทั้งที่ความจริงแล้วเขาเป็นผู้ชายที่อบอุ่นและเป็นผู้ใหญ่ที่สุดในวงผมสีดำระต้นคอของเขาเข้ากันดีกับใบหน้าคม จมูกโด่งเป็นสันแบบลูกครึ่ง ริมฝีปากหยักอิ่มสีสดและดวงตาสีเข้มอันแสนอบอุ่นที่สงบนิ่งไม่ว่าจะอยู่ภายใต้สถานการณ์ใดก็ตามชินเป็นคนเดียวที่เรียนอยู่ห้อง 2-A เนื่องจากเขาเรียนเก่งและมี IQ สูงมากแต่ในขณะเดียวกันเขาก็ยังเป็นมือกลองที่ตีกลองได้หนักแน่นและทรงพลัง สามารถรัวกระเดื่องได้แบบเทพหรือแม้จะเป็นตีกลองแบบมีลูกเล่นเขาก็ยังสามารถทำได้ เรียกได้ว่าเขามันเทพดีๆนี่เอง 

“ฉันเปล่านะ!! ฉันไม่ใช่เด็กสักหน่อย!!” ฮายาเตะทำหน้ามุ่ยดูเหมือนจะเขาจะมีปฏิกิริยารุนแรงกว่าใครเพื่อนกับคำว่าเด็ก เพราะใครๆมักจะมองว่านั้นเด็กกว่าอายุ เขายังเคยถูกทักว่าเป็นเด็กมัธยมต้นทั้งๆที่ตอนนี้เขาอยู่มัธยมปลายปีสามแล้วแท้ๆ

ฮิโรกิมองหน้าฮายาเตะที่ดูจะร้อนตัวแล้วส่ายหน้ายิ้มๆก่อนจะเริ่มรื้อของกินที่ชินเพิ่งซื้อมาเมื่อเห็นว่าเป็นราเม็งสำเร็จรูปก็ทำหน้าเซ็งแต่ทำอย่างไรได้...ในเมื่อพวกเขาไม่สามารถกินอาหารกลางวันที่โรงอาหารอย่างสงบสุขได้เลยพวกแฟนคลับมักจะตามมาเกาะแกะจนเขาไม่ได้ทานอาหารกลางวันอย่างสงบสุขนั่นเป็นสาเหตุว่าทำไมพวกเขาจึงไม่ค่อยอยากออกไปไหนหากไม่จำเป็นโดยเฉพาะช่วงพักกลางวันแบบนี้   

อ้อ...แล้วความบ้าคลั่งของพวกแฟนคลับนั่นทำให้ชมรมต้องตั้งกฎที่ว่าห้ามเข้าใกล้ชมรมดนตรีเกิน 100 เมตรขึ้นมาไงล่ะ เพราะเคยมีเหตุการณ์ที่พวกแฟนคลับบ้าๆเข้าวุ่นวายในห้องซ้อมจนพวกเขาไม่ได้ใช้เวลาโฟกัสกับการแต่งเพลงเพื่อนำไปเล่นในไลฟ์และอัดเพลงลงซีดีเพื่อนำไปวางขายสักเท่าไหร่นัก

“แล้วมิยาบิหายไปไหนล่ะ” ชินที่มองไปรอบๆห้องกล่าวขึ้นเมื่อเห็นว่าสมาชิกไม่ครบ

“ไม่รู้ดิ ไม่เห็นมันตั้งแต่เช้าแล้ว”ฮิโรกิพูดขึ้นทั้งๆ ที่ของกินยังเต็มปาก ดูเหมือนเขาจะหิวมาก

“เดี๋ยวมันก็มา” ฮิเดอากิพูดถึงเพื่อนรักของเขาด้วยท่าทางผ่อนคลายก่อนจะเอนตัวพิงกับโซฟา

จะว่าไปแล้ว ฮิเดอากิกับมิยาบิเป็นเพื่อนรักที่สนิทกันตั้งแต่สมัยเด็กทั้งที่บุคลิกและอุปนิสัยของทั้งสองคนนั้นแตกต่างกันคนละขั้วเขาทั้งสองคนเป็นผู้บุกเบิกวง ‘บาร็อค’ ในช่วงสมัยมัธยมต้นและก็ช่วยกันหาสมาชิกเรื่อยมาวงบาร็อคมีคนเข้าและออกมาหลายครั้งกว่าจะมาเป็นวงบาร็อคที่มีสมาชิกมากความสามารถทั้งห้าคนอย่างในปัจจุบัน

ยังไม่ทันขาดคำของ ประตูห้องซ้อมก็ถูกเปิดขึ้นอีกครั้งซึ่งครั้งนี้ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาคนนั้นคือใคร

“ไง มิยาบิ!”

ฮายาเตะที่เงยหน้าขึ้นไปเห็นใบหน้าของใครคนนั้นพอดีเอ่ยทักทายขึ้นด้วยน้ำเสียงร่าเริงซึ่งผู้ถูกทักทายนั้นแค่ปรายตามองไม่ถึงวินาทีก็เมินหน้าไปทางอื่นก่อนจะรับคำด้วยคำพูดสั้นๆแค่คำว่า “อืม”

ซึ่งนั่นก็เป็นปกติของเขา…

เขามักจะมีสีหน้าเรียบเฉยแบบนี้เสมอ ดวงตาสีนิลราวกับรัตติกาลของเขามีบางอย่างที่น่าค้นหาอยู่ตลอดเวลามันแข็งกร้าวดูดุดันก็จริง แต่หากได้จ้องมองนานๆแล้ว...มันก็เป็นดวงตาที่มีความหมายอะไรมากกว่านั้นเรือนผมสีดำที่ถูกซอยอย่างผิดระเบียบและเซ็ทเป็นทรงรับกับใบหน้าของเขาเป็นอย่างดีเขามีใบหน้าที่เรียวยาวและคมคาย แนวกรามชัดเจน จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากเรียวสวยได้รูปสีแดงระเรื่อที่บรรดาแฟนคลับต่างเรียกมันว่า‘ริมฝีปากสีเชอร์รี่’ นอกจากนี้เขายังเจาะคิ้วและเจาะหูอีกหลายต่อหลายรูอย่างไม่เกรงกลัวกฎระเบียบใดๆ ของโรงเรียน 

อีกทั้งร่างกายสูงโปร่งนั่นก็ดูดีเหลือเกินแขนยาวๆ ของเขามีกล้ามแขนกำลังพอดีไล่ไปถึงนิ้วเรียวสวยที่ดูน่าหลงใหลเวลาเขาจรดมันลงบนกีตาร์ ผิวกายเนียนลื่นราวกับกระเบื้องเคลือบขายาวๆ คู่นั้นก็ทำให้เขาดูดีไม่ว่าจะย่างกรายไปทิศทางใดก็ตาม

เขา…มือกีตาร์ผู้เป็นตัวของตัวเองมีบุคลิกที่เป็นเอกลักษณ์ไม่เหมือนใคร มาพร้อมความสามารถและพรสวรรค์ทางด้านดนตรีที่ใครๆต่างก็ยอมรับในฝีมือ

เขา...ผู้ชายที่มีเสน่ห์ดึงดูดอย่างร้ายกาจเพียงแค่เห็นหน้าเขาใกล้ๆ อาจทำให้หัวใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะได้

เขา…ที่ทุกคนรู้จักกันดี 

‘อิชิฮาระ มิยาบิ’