รีวิวเว้ย (1943) ทำไมลูก ๆ บางคนรู้สึกเกลียดหรือไม่ชอบพ่อแม่ตัวเอง ? คำถามนี้คงยากที่จะตั้งคำถามออกมาตรง ๆ โดยเฉพาะในสังคมอย่างสังคมไทยที่มุ่งเน้นในเรื่องของ "ความกตัญญู" กระทั่งมีคำสอนในทางศาสนาพุทธอย่าง "นิมิตฺตํ สาธุรูปานํ กตญฺญูกตเวทิตา ความกตัญญูกตเวทีเป็นเครื่องหมายแห่งคนดี" ด้วยเหตุแห่งความยากจับต้องและตั้งคำถามในทางไม่ดีต่อพ่อแม่ตามขนบประเพณีของสังคมนี้เอง ที่หลายหนเราจะได้เห็นการตั้งคำถามในลักษณะนี้ในโลกออนไลน์ (แบบปกปิดตัวตน) และแน่นอนว่าคำตอบที่ได้ในคอมเม้นต์มักไม่ได้ตอบของคำถามดังกล่าว แต่กลับเป็นการสะท้อนคติความเชื่อในเรื่องของความศักดิ์สิทธิ์ของพ่อ-แม่แทนที่นำไปสู่ห้ามตั้งคำถามในลักษณะดังกล่าว แต่ถ้าเราลองตั้งคำถามและพยายามจะหาคำตอบจริง ๆ ภายใต้ข้อคำถามว่า "เพราะเหตุใดทำไมลูก ๆ บางคนรู้สึกเกลียดหรือไม่ชอบพ่อแม่ตัวเอง ?" คำตอบที่ได้มักมีรากฐานมาจากประสบการณ์เชิงลบที่สะสมมาจากการเลี้ยงดูที่ไม่เหมาะสมและบาดแผลทางใจในวัยเด็ก โดยปัจจัยหลักมักได้แก่ การเลี้ยงดูที่เป็นพิษ เช่น การใช้ความรุนแรงทางกายและวาจา การดุด่า การละเลยทางอารมณ์ การตั้งความคาดหวังที่สูงเกินจริง การควบคุมชีวิตลูกมากเกินไป หรือการเปรียบเทียบกับผู้อื่นอย่างต่อเนื่อง ซึ่งทั้งหมดนี้สร้างความรู้สึกไร้ค่าและเจ็บปวดให้กับลูกหลาน นอกจากนี้ ความขัดแย้งและความไม่มั่นคงในครอบครัว เช่น การทะเลาะกันอย่างรุนแรงของพ่อแม่ หรือการที่พ่อแม่ไม่ยอมรับผิดและไม่เข้าใจลูกในเรื่องช่องว่างระหว่างวัย ก็เป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้ความสัมพันธ์เลวร้ายลง จนลูกหลานรู้สึกว่าหนทางเดียวที่จะปกป้องตัวเองจากความเจ็บปวดคือการแสดงออกถึงความรู้สึกโกรธและความเกลียดชังต่อผู้ให้กำเนิดนั่นเอง