ทริปนี้เกิดขึ้นตอนกลางคืนวันนึง ต้นเดือนมกราคม ระหว่างนั่งอยู่ในรถมุ่งหน้ากลับบ้านหลังจากกินข้าวเสร็จ

ทุกปีช่วงปิดเทอมของน้องชายและน้องสาวเรา (เดือนสามถึงเดือนห้า) 
เรากับที่บ้านมักจะมีแพลนไปเที่ยวกันเสมอ แต่ปีนี้เรื่องแผนของพวกเรากลับเงียบๆ 
เพราะต่างคนต่างยุ่งกับเรื่องนู้นนี้ 
เราที่กำลังจะเรียนจบ เข้าโค้งสุดท้ายของชีวิตมหาวิทยาลัย ไม่ได้เครียดหรอก แค่ขี้เกียจขยับตัว
น้องสาวที่กำลังอ่านหนังสือกองพะเนินเพื่อการสอบแอดมิชชั่น
น้องชายที่ก็สอบแข่งขันไปซะทุกสนาม เด็กมอสองต้องสู้เบอร์นั้น 
คุณพ่อที่ทำงานเจ็ดวัน
และคุณแม่ที่ต้องคอยดูแลเรื่องนู้นนี้ของทั้งสี่คนที่พูดถึงไป (บิ๊กบอสนั่นเอง)

แผนเที่ยวช่วงซัมเมอร์ของพวกเราเลยไม่ได้รับการพูดถึงเลย
แต่หม่าม๊าก็พูดขึ้นมาว่า
"ไต้หวันช่วงนี้คนเที่ยวเยอะนะ ไปเที่ยวมั้ย"

แต่ด้วยใจรักและถวิลหาเกาหลีใต้ของเราอยู่ลึกๆ
สุดท้ายก็....

"เกาหลีมั้ยม๊า เที่ยวง่าย เดี๋ยวหนูเขียนแผนเอง"หม่าม๊าคงรู้ว่าลูกสาวลึกๆก็อยากไป ใจคอติ่งอ้ปป้ามาสิบปีก็คงอยากไปหายใจอากาศเดียวกัน
ป่าป๊าที่อะไรก็ได้ ไปไหนไปกัน 
น้องๆที่ก็ยังไงก็ได้ ไปเที่ยวด้วยกันได้ตลอด

สุดท้าย
คืนวันนั้นเราก็เปิดคอมพิวเตอร์ เปิดกูเกิล แล้วใส่คำว่า
"เกาหลี โซล pa---"
ลงในช่องค้นหา

แล้วก็เป็นอีบ้าอยู่พักใหญ่

นั่งหาสถานที่เที่ยว การเดินทาง ที่พัก อาหาร ร้านเค้ก บลาๆ
ยัดทุกอย่างลงในตารางเอ็กเซล

บ้าสุดคือการจองตั๋วเครื่องบิน
ด้วยความโลภ หน้ามืดตามัวอยากได้ตั๋วถูก ไม่รู้กดยังไงให้ไฟลท์ขาไปกับขากลับห่างกันหนึ่งเดือนห้าวัน
กดจองตอนมกรา รู้ตัวว่าผิดซักกุมภาหรือมีนาไม่แน่ใจ 
ขอบคุณบิ๊กบอสผู้ถี่ถ้วนที่หยิบใบจองขึ้นมาดู นังเด๋อนี่จองตั๋วผิดค่ะสรุป
ตอนที่รู้มีแต่คำว่าชิบหายในหัว 
จะเปลี่ยนตั๋วได้มั้ย เปลี่ยนได้รึเปล่าร้อนไปถึงป๊าต้องโทรไปคอลเซ็นเตอร์เปลี่ยนตั๋ววุ่นวายไปหมดสุดท้ายจากแพลนหกวัน เลยกลายเป็นแพลนเจ็ดวัน ช่วงสงกรานต์

ช่วงที่ร้อนที่สุดของประเทศไทย
เราจะไปอยู่เกาหลีแหละ
ตื่นเต้นนิดนึงน่ะนะ

สิ่งแรกที่พวกเราทุกคนมุ่งไปเมื่อเก็บกระเป๋าเช็คอินที่เกสต์เฮาส์เสร็จคือ
นี่.....

ในใจคิดว่าต้องรอคิวนานแน่ๆ รู้แบบนี้ซื้อขนมปังร้านข้างหน้าที่พึ่งเดินผ่านมารองท้องก่อนดีกว่า
แต่ยืนรอได้แป๊บเดียว พวกเราก็เดินเข้ามาในร้านให้ชามไก่ตุ๋นลอยผ่านหน้าไปมาแล้ว
ร้านใหญ่มาก น่าจะรับคนได้เป็นร้อยคน โต๊ะเยอะมาก
มีเสียงจ๊อกแจ๊กของคนที่มากินมื้อเที่ยงเหมือนเราเป็นเสียงประกอบ
หลังจากใช่ภาษามือบวกนิ้วชี้อรหันต์จิ้มไปที่เมนูแล้ว
ทุกคนก็นั่งถือเกียบเหล็ก แทะกิมจิเล่นด้วยหัวใจจดจ่อ

การเดินทางจากคยองบกกุงไปบุกชอนฮันอก ต้องขึ้นรถเมล์สาย XX นั่งไปสองป้ายจะถึงจุดถ่ายรูป
อ่ะขึ้นรถบัสค่ะ

คำถามคือสองป้ายที่ว่านี่ป้ายไหน 
ความจริงในรถบัสมีเสียงบอกสถานีตลอด แต่เราไม่รู้ว่าชื่อสถานีที่ต้องลงคืออะไร
ก็เลยเลือกลงที่สถานีท้ายสุด

แล้วมันก็ถูกต้อง ใช่อันที่อยากลงพอดี

บุกชอนฮักอกเป็นหมู่บ้านโบราณที่มีคนอาศัยอยู่ในบ้านเหล่านี้จริง
การเที่ยวชมจึงต้องเป็นไปด้วยความสงบ ซึ่งทุกคนทำได้ดีมาก เราชอบ มันเงียบ ไม่ได้ถึงกับเงียบกริบ
แต่ไม่มีใครใช้เสียงดังเลย
มีแค่ไม้เซลฟี่ที่จะชนหัวกันบ้าง เดินตัดหน้าเลนส์โดยไม่ตั้งใจบ้าง เท่านั้นเอง

แต่จุดที่เป็นที่ถ่ายรูปหลักๆนี่คนก็เยอะมหาศาลเหมือนเดิม

ต่อไป กวางฮวามุนสแควร์ เป็นลานกว้างๆที่เหมาะกับการเดินเล่นตอนบ่ายแก่ๆมาก ลมดี แดดสวย 
จัตุรัสตรงนั้นมีอนุสาวรีย์สองอัน คนนึงคือพระเจ้าเซจง อีกคนชื่ออะไรจำไม่ได้แล้ว

มีพี่ชายคนนึงเก็กท่าถ่ายรูปตรงหน้้าอนุสาวรีย์นานมาก เราไม่ต้องการพี่เขาในรูป เราเลยใจเย็นรอให้พี่เขาถ่ายให้เสร็จ แต่พี่เขานานมากจริงๆ ซ้ายก็แล้ว ขวาก็แล้ว มุมงัดมุมเสยพี่เล่นทุกมุม
หนูจะรอต่อไปค่ะพี่ หนูจะไม่ว่าอะไร
แต่กล้องหนูหนัก

วันที่เราไปเที่ยว เห็นมีนิทรรศการอะไรซักอย่าง มีรูปของเด็กในชุดนักเรียนเรียงกันยาวเลย

แล้วเราก็เห็นคนมานั่งรวมกันอยู่ที่พื้น กำลังทำริบบิ้นสีเหลืองที่คุ้นตา
แล้วก็นึกขึ้นได้ว่านี่คือเทศกาลรำลึกเหตุการณ์เรือเชวอลเมื่อสองปีก่อน

นิทรรศการไม่ได้เศร้าอย่างที่คิด ทุกคนยิ้ม นั่งฟังเพลงจากวงดนตรีอย่างสนุกสนาน
เราไม่เห็นใครร้องไห้
เราหวังให้คนที่สูญเสียคนที่รักไปที่ยังรู้สึกกับเหตุการณ์นี้ยิ้มได้อย่างนี้ในเร็ววัน




ตรงจตุรัสมีสาวๆใส่ชุดฮันบกมาเดินกันเยอะแยะเลย 
ใส่ออกมาแล้วดูเหมือนสายไหมนุ่มๆฟูๆ สีชมพูพาสเทล
แต่เราใส่คงดูตลกพิลึกล่ะมั้ง แต่ไปคราวหน้าจะลองใส่ดูนะ

เดินข้ามถนนตรงจตุรัสไปก็เห็นก้นหอยสีม่วงอมชมพู จุดสังเกตของคลองชองกเยชอน

เป็นคลองที่เพิ่งสร้างมาไม่กี่สิบปีเพื่อปรับทรรศนียภาพคลองเดิมที่ไม่ค่อยน่ามองเท่าไหร่
ตอนนี้เลยเช้งวับจับตา กลายเป็นสถานที่เดตของหนุ่มสาวเกาหลี 
ระหว่างที่เรากำลังถ่ายรูป เห็นคู่รักเดินผ่านไปสิบคู่ได้

ใครบอกอิจฉา เปล่า 

ทุกที่ที่มีคลอง บ่อน้ำ น้ำพุ แล้วมีช่องตรงกลางว่างๆน่าท้าทาย สถานที่นั้นจะกลายเป็นสถานที่ขอพรเสมอ
ไม่รู้ว่าวัฒนธรรมที่ไหนเป็นจุดเริ่มต้นเหมือนกัน... รู้ตัวอีกทีใต้ผืนน้ำก็มีเหรียญจำนวนมากนอนนิ่งอยู่แล้ว
แต่ถามว่าโยนมั้ย ก็โยนนะ
ให้น้องชายโยน ลงซักเหรียญมั้ย ไม่ลงเลยค่ะ 5555555555

ถึงหน้าร้านก็ต้องต่อคิวเช่นเดิม ระบบคิวเป็นกระดาษเอสี่แผ่นนึงที่ติดไว้แบบไม่ค่อยตั้งใจหน้าร้าน
มีให้เขียนชื่อกับเบอร์โทรศัพท์ คนเกาหลีเขียนชื่อเสร็จก็หายจ้อยไปบ้าง นั่งรอบ้าง
ส่วนเราที่ไม่ได้เปิดโรมมิ่งไว้ และไม่มีเบอร์โทรศัพท์ที่เกาหลีก็นั่งรอหน้าร้านกันตามระเบียบ

เข้ามาในร้านได้นั่งโต๊ะที่เป็นแบบนั่งกับพื้น มนุษย์ไซส์ร้อยหกสิบขึ้นห้าคนขาชนกันใต้โต๊ะค่ะ
แต่ใดๆล้วนไม่สามารถหยุดความมานะในการกินของเราได้ 
ชี้นิ้วสั่งตู้มๆๆๆ อาหารก็มาถึง

ปลาหมึกผัดซอสรสจัดจ้าน มีหมูสามชั้นกับกุ้งใส่รวมๆมาเป็นเพื่อนกันแก้เหงา
กินคู่กับใบงา มันบด ถั่วงอกหัวโต น้ำซุปข้าวไหม้จืดๆ 

ขอบคุณที่โลกนี้มนุษย์ช่างหาของกินมาจับคู่กัน

มันอร่อยมาก แสงพุ่ง 

แต่....
เผ็ดอ่ะ กินแรกๆคิดว่าไหว กินไปกินมาชักแสบขึ้นตา
ความจริงเรากินเผ็ดไม่เก่งเลย แต่เพราะมันอร่อย เราจะสู้ต่อไป /เคี้ยวใบงาสู้

แต่ที่พีคคือข้าวผัด เตรียมตัวมาๆ รู้ว่าตอนท้ายมีข้าว 
หลังจากกินไปจนจะหมด พี่พนักงานหน้าตาเนิร์ดของเราก็มาตักหมึกส่วนที่เหลือออกมาพักจนเหลือไว้แต่น้ำซอสก้นกะทะ ละพี่เขาก็เอาข้าวใส่ เอาไข่ปลา(หรือกุ้งไม่รู้) โรยลงบนข้าวแบบกลัวว่าชาตินี้จะไม่ได้พบได้เจอกันอีก กลัวชาตินี้เราจะไม่ได้กินไข่อีก

เสร็จแล้วพี่เขาก็เอามาวางต่อบนเตา ละบอกภาษามือให้รอแป๊บนะน้อง ละเดี๋ยวค่อยกิน
ประมาณนาทีนึง ให้ข้าวเกรียมนิดๆ มีกลิ่นกะทะติดมาก่อนละค่อยโซ้ย
กินกันจนข้าวเม็ดสุดท้าย ขอดกันจนหมดเกลี้ยง ไม่มีคำว่าปรานีในหมู่คนหิว
เดินออกจากร้านด้วยใบหน้าอิ่มเอมเปรมปรีย์ ในมือมีขวดยาคูลท์ล้างปากที่หยิบมาจากร้านหมึกผัดที่เขาแจกหน้าร้าน







"กินคาวไม่กินหวาน สันดานไพร่" โบราณว่าไว้แบบนั้น

ไม่ใช่ค่ะ ข้ออ้างของคนอยากกินล้วนๆ
เดินตัดเข้าร้านเค้กกันไปซะอย่างนั้น


ตัวร้านสีหลักคือสีเบจ ให้ความรู้สึกโคซี่ตามฉบับเกาหลี  ขนมเต็มตู้ที่เห็นแล้วตาวาว
แต่จะซื้อทั้งก้อนก็กลัวจะท้องแตกไปซะก่อน
อ่ะเบาๆสามชิ้น

ชีสเค้กไกลๆนั่นนัวมาก ชีสเป็นชีส กินแล้วรู้สึกถึงนมวัวที่กลั่นออกมาเลย
บลูเบอรรี่สีม่วงติดเปรี้ยวไปหน่อย เราชอบกินหวานมัน เลยคะแนนน้อยไปนิด
เอิร์ลเกรย์เค้กซ้ายมือทรงแปลกๆ รสชาติดี กลิ่นชา เนื้อครีมฟูๆ กับแป้งกรอบๆนั่นเข้ากันดี

ปิดวันแรกกันแบบนี้แหละ พุงกางเข้าเกสต์เฮาส์

เจอกันพรุ่งนี้ที่เอเวอร์แลนด์นะ :D