30 มิถุนายน 2565

วันนี้เป็นครั้งแรกของเราและกมลที่จะได้เล่านิทานโดยใช้ตุ๊กตาและต้นไม้(ทำเอง) ประกอบการเล่า

ปกติแล้วเรากับกมลเคยเล่านิทานโดยใช้หนังสือนิทานประกอบเท่านั้น การเล่านิทานวันนี้จึงเป็นครั้งแรกที่เราต้องจำเรื่องราวของนิทานทั้งหมดและแปลเป็นภาษาอังกฤษด้วย ตอนที่ได้รับหน้าที่ให้เล่านิทานก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย เพราะเราไม่เคยเล่าให้เด็ก ๆ ฟังมาก่อน แต่นิทานเรื่องที่เรากับกมลได้เล่า เราเคยอ่านมาก่อนแล้ว ดังนั้นจึงเป็นเรื่องที่ดีในการเตรียมตัว และการสร้างความเข้าใจเกี่ยวกับนิทาน

นิทานที่เรากับกมลเล่าชื่อเรื่อง บุบบิบบู้บี้ ดูจากเนื้อหาแล้ว เราก็คาดเดาได้ว่าเด็ก ๆ น่าจะชอบพูดและฟังคำซ้ำกันแน่ ๆ(ประเด็นนี้รู้เพราะเรียนจากครูในสาขา ฮ่า) การเล่านิทานในแบบของเรามีความคิดว่า เด็กจะเข้าใจหรือไม่เข้าใจก็ได้ แต่ต้องสนุกไว้ก่อน นิทานที่สนุกคือนิทานที่มีประโยชน์ ส่วนเรื่องความเข้าใจให้เป็นหน้าที่ของคนเล่าอย่างเราเอง (๑•̀ㅂ•́)و✧

ช่วงเย็นก่อนวันเล่านิทาน เราก็เตรียมหาดอกไม้หรือสิ่งของธรรมชาติไปตกแต่งต้นบุบบิบบู้บี้ของเรา ซึ่งของที่เราเอามาตกแต่งก็คือดอกไม้จากข้างทาง (ข้างทางจริง ๆ) เราขี่ผ่านเส้นทางนี้กับกมลเป็นประจำ แล้วจำได้ว่าดอกไม้สีชมพูเล็ก ๆ กำลังขึ้น เลยไหว้ต้นไม้แล้วขอเด็ดไว้ใช้สอนเด็ก ๆ สักหน่อย(ขอบคุณค่ะ)

เมื่อถึงวันเล่า การเล่าก็มีติดขัดเล็กน้อยแต่ก็ไม่ถึงกับเป็นปัญหามากนัก ต้องขอบคุณกมลด้วย เพราะกมลเป็นคนที่เล่านิทานได้สนุกกว่าเรา แล้วก็มีพลังงานบางอย่างที่สามารถดึงดูดเด็ก ๆ ได้ ทำให้การเล่านิทานครั้งนี้ผ่านไปได้ด้วยดี

/

ประสบการณ์ครั้งนี้เราก็จะจดจำไว้อีกครั้ง การเล่านิทานสองภาษา การทำให้เด็ก ๆ สามารถฟังเราได้ต่อเนื่องจนจบ การรอเรียก สังเกต และตอบคำถามเด็ก ๆ แต่ละคนนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายในการเล่านิทานเลย เราใช้สติอย่างมากในการควบคุม ทำให้เราสามารถจดจ่อกับปัจจุบันและมีสมาธิมากขึ้น