เพราะเมื่อคืนเกือบนอนไม่หลับยังไงล่ะ อยู่ดี ๆ หลังของพนักงานออฟฟิศดันปวดด้วยความรู้สึกว่าอยากได้รถที่เกลี่ยหน้าถนนให้เรียบมาแล่นอยู่บนหลังจริง ๆ แต่ขืนเป็นอย่างนั้น คงไม่ได้มีพรุ่งนี้เช้าไว้ตื่นมาดูพระอาทิตย์ขึ้นในช่วงอากาศเย็น ๆ แบบนี้แน่

รู้ว่ากินยาคงไม่ช่วยอะไร เลยหันเหความสนใจตัวเองไปทางอื่นเผื่อตามันจะพอปิดไปจนถึงเช้าได้บ้าง คิดถึงคริสต์มาสที่จะมาถึง ปีหน้ามีอะไรรออยู่บ้างนะ ทำไมถึงมีคนที่ทั้งรู้สึกตื่นเต้น เฉย ๆ และออกจะรำคาญเวลาเข้าสู่หน้าเทศกาลแบบนี้กัน แล้วถ้าปีใหม่ไปแล้ว เรายังใช้ชีวิตวนเวียนกับคนเดิม ๆ มันจะมีอะไรแปลกใหม่ไปได้มากกว่านี้อีกไหม

เกือบจะเคลิ้มหลับไปในคำถามสุดท้ายแล้ว แต่สมองเวลากลางคืนนี่ก็ทำงานได้ประหลาดอยู่เหมือนกัน ดันขุดคำถามที่พยายามฝังกลบไปหลายรอบขึ้นมาจนได้

 

อีก 1 ชั่วโมงของคืนที่ดาวยังคงประดับฟ้าถูกพรากเวลาไปด้วยคำถามนี้ คิดวนเวียนหาคำตอบที่ไม่มีใครตอบได้ นอกจากปวดหลังไม่หายแล้วยังมาปวดหัวและปวดใจไปกับอะไรแบบนี้อีก จนเกือบจะถอดใจมาอยู่โต้รุ่งให้จบคืนนี้ก็ได้ (วะ) แต่สุดท้ายแล้วหนังตาปิดไปตามระเบียบ ยิ่งปวดแบบนี้ยิ่งต้องพักผ่อนสิ คิดว่าร่างกายคงอยากบอกแบบนั้น

กลายเป็นว่าเกือบจะตื่นสายเพราะในหัวคิดแต่เรื่องเกือบจะเป็นอยู่นั่นแหละ