แพรวอยากดำน้ำ แต่เธอไม่เคยมีความกล้าพอที่ลองเรียน ความรู้สึกของการอยู่ใต้ผืนน้ำเป็นอย่างไร มันวังเวงเคว้งคว้างเหมือนอวกาศไหม แพรวทั้งกลัว ทั้งอยากประสบพบเจอด้วยตนเอง วันนี้เพลย์ลิสต์ when I die I will be on time เพิ่มเพลงใหม่เข้ามาคือ Swallowed In The Sea โดย Coldplay ทำให้แพรวกลับมาคิดเรื่องการเรียนดำน้ำอีกครั้ง ไม่แน่ใจว่าเมื่อไหร่จะเกิดขึ้นได้ แต่การที่บุคคลปริศนาในเพลย์ลิสต์ของเธอใช้ชื่อว่า tanthediver เหมือนว่าทุกอย่างจะเหมาะเจาะไปหมด แต่แพรวไม่รู้จะติดต่อเขาได้อย่างไร

.

เมื่อปี 2014 แพรวและพราวไปเที่ยวเกาหลีด้วยกัน ทั้งคู่เดินไปด้วยกันเรื่อยๆ เลาะริมหาดเกาะเชจู และตัดสินใจนั่งพักลงที่ม้านั่งตัวเล็กๆ ริมหาดวอลจองรี ขณะนี้เป็นฤดูใบไม้ผลิ เดือนเมษา ผู้คนคับคั่ง อากาศเย็นกำลังสบาย แพรวและพราวไปซื้อของที่ร้านคาเฟ่ใกล้ๆ เพื่อมากินริมหาด เป็นเบเกอรี่กับกาแฟร้อน

“ทะเลนี่ดีจังเลยเนอะ” พราวพูดขึ้น

“ให้นั่งอยู่ตรงนี้ตลอดไปเลยยังได้” แพรวเองก็ชอบทะเลไม่ต่างกัน

แพรวกับพราวนั่งกินเบเกอรี่และกาแฟเงียบๆ เสียงคนรอบตัวไม่ได้ทำให้แพรวรำคาญ กลับกันมันทำให้แพรวรู้สึกถึงการมีชีวิต จิตใจแพรวในตอนนั้นยังไม่เคยคิดถึงความตาย พราวไม่ได้พูดอะไร แต่แพรวสัมผัสได้ด้วยใจว่าเธอก็รู้สึกไม่ต่างกัน ผู้คนรอบกายเป็นส่วนหนึ่งของทะเล พราว และ แพรว

“ถ้าอยู่ดีๆ เราหายไปเลยก็คงดีเนอะ” พราวกล่าวขึ้นท่ามกลางความเงียบ อยู่ดีๆ พราวก็ไม่อยากเป็นส่วนหนึ่งของหาดวอลจองรี แพรวไม่เข้าใจ

“จะไปไหน อยู่กับเราก่อน ถ้าพราวหายไปใครจะนั่งดูทะเลกับเราล่ะ” แพรวรู้สึกใจไม่ดี

“ถ้าเราหายไป แพรวก็ยังมีทะเลไง”

.

แพรวเปิดดูรูปหาดวอลจองรีในมือถือ เพลง Swallowed In The Sea หยุดไปแล้ว รอบตัวของแพรวเงียบงัน เธออยู่ตัวคนเดียวในห้องมานาน ออกจากบ้านแค่เพื่อไปซุปเปอร์มาร์เก็ตเท่านั้น ใจทั้งอยากล้อมรอบด้วยผู้คนและอยู่คนเดียวไปพร้อมๆ กัน แพรวอยากกลับไปนั่งโง่ๆ ริมหาดวอลจองรีอีกครั้ง ถึงจะถ่ายภาพยังไงก็มีคนติดมา แต่คนบนหาดกลับเป็นองค์ประกอบที่สวยงามมากสำหรับแพรว

You put me on a shelf

And kept me for yourself

I can only blame myself

You can only blame me

เธอรู้ตัวเองดีว่าจุดเดือดอารมณ์ในตอนนี้ต่ำเตี้ยเหมือนระดับความสูงของกรุงเทพจากระดับน้ำทะเล แพรวเริ่มเข้าใจพราวที่อยากจะหายไปเหมือนกัน แต่​ ณ ตอนนี้ แพรวอยากหายไปในทะเล อยากล้อมรอบด้วยน้ำเค็ม ความเย็น และความเงียบงัน 

แพรวเสิร์ชหาคลาสดำน้ำ

ขณะนี้เวลาบ่าย 3 โมง แพรวปล่อยรูปตัดสระว่ายน้ำของโรงแรมแห่งหนึ่งทิ้งไว้เบื้องหลัง แล้วเปิดบราวเซอร์ขึ้นมาแทน เธอโทรไปที่โรงเรียนดำน้ำที่ขึ้นมาในรายกายค้นหา ขณะนี้ไม่ใช่เวลาที่เธอจะจัดกระเป๋าเดินตัวปลิวไปสนามบิน แล้วลอยไปกระบี่ได้ แต่ก็อยากทำอะไรสักอย่างกับความรู้สึกอยากถูกกลืนกินโดยท้องทะเลนี้

“สวัสดีครับ โรงเรียนสอนดำน้ำแทนไท ผมแทนพูดครับ”

“สวัสดีค่ะ สนใจสมัครคอร์สเรียนดำน้ำ เข้าใจว่าตอนนี้ยังเรียนไม่ได้ แต่อยากทราบรายละเอียดเบื้องต้นค่ะ”

“แอดไลน์ผมมาได้เลยครับ tanthediver”

แพรวชะงักกึก นี่คือชื่อยูสเซอร์เนมที่เธอรู้จักดี แต่ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร ถามออกไปโต้งๆ อาจจะดูคุกคามเกินไปหน่อย

“ได้ค่ะ” แพรวได้แต่เก็บงำความคิดไว้ในใจ

แพรวเปิดคอม เข้าแอพสปอตติฟาย ค้นหาชื่อ tanthediver แล้วกดเข้าไปดูรูปโปรไฟล์ เป็นผู้ชายหน้าตาจืดๆ ใส่เวทสูท ยืนฉีกยิ้มกว้าง แพรวเห็นหน้าไม่ชัด แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับข้อมูลนี้

.

ห้องของแพรวมีระเบียงเล็กๆ ที่แคบพอแค่วางคอมเพรสเซอร์แอร์และราวตากผ้า วันนี้เธอเลิกงานเร็วเพราะเคลียร์แบบเสร็จกับวิศวะราบรื่น ทุกอย่างจบลงด้วยดี จึงได้โอกาสมายืนดูวิวพระอาทิตย์ตกของกรุงเทพในระเบียงแคบเท่าแมวดิ้นตาย แพรวจุดบุหรี่ ชื่นชมกรุงเทพที่ไม่งดงามมากนัก แต่ก็ทำได้เพียงซึมซับความงามเท่าที่มี ท้องฟ้าเป็นสีแสด พระอาทิตย์กลมดิกสีแดงลอยต่ำอยู่ท่ามกลางยอดตึก

ความสงบยามเย็นของแพรวจบลงเมื่อเสียงประตูของห้องข้างๆ เปิดขึ้น ผู้ชายหน้าจืดที่ขโมยพัสดุของเธอเดินออกมาตากผ้า แดดก็ไม่มี ตากไปตอนนี้จะได้อะไรขึ้นมานอกจากสร้างความรำคาญให้เธอ

“สวัสดีครับคุณ เราอยู่ข้างห้องกันมาตั้งนานยังไม่รู้จักกันเลย” ชายหนุ่มหน้าจืดกล่าว

“สวัสดี ฉันชื่อแพรว” แพรวตอนห้วนสั้น ความขุ่นเคืองยังไม่ตกตะกอนดี เหมือนกลิ่นฝ้าในไซต์ก่อสร้าง

“ผมชื่อแทนนะครับ” ชายหนุ่มตอบเก้อๆ

แพรวชะงักกึก จะว่าไป เสียงก็คุ้นๆ ชื่อก็ใช่ ถึงจะเห็นหน้าในรูปไม่ชัด แต่เค้าโครงก็ดูคล้าย หรือว่า…

เมื่อแพรวเอาแต่ยืนจ้องหน้า แล้วถือบุหรี่อ้าปากค้าง แทนจึงทำตัวไม่ถูก

“เอ่อ ไว้เจอกันนะครับ” แทนคิดได้แล้วว่านี่อาจไม่ใช่เวลาที่ดีสำหรับจะสร้างมิตรภาพ

“เดี๋ยวก่อน” แพรวตะโกนเสียงห้วน

“คุณบังเอิญมีแอคเคาน์สปอตติฟายชื่อ tanthediver หรือเปล่า” แพรวถามอย่างรวดเร็วแล้วกลั้นหายใจรอคำตอบ

แทนเบิกตากว้าง “บ้าน่า คุณคือ praewp!!!!!!”

ทั้งคู่นิ่งเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไร แต่แพรวรวบรวมสติได้ก่อน

“คุณอย่าลืมส่งรายละเอียดคอร์สดำน้ำมาละกัน” พูดจบ แพรวก็ปิดประตูเข้าห้อง

.

แพรวนั่งถอนหายใจอยู่ที่โซฟาตัวเดิม ในมือมีเบียร์ pale ale จากนิวซีแลนด์ที่พริมเคยแนะนำเมื่อนานมาแล้ว รสชาตินุ่มแต่ไม่นวลถูกปากเธอ แพรวจึงซื้อซ้ำบ่อยครั้งด้วยความรังเกียจเบียร์นายทุนของประเทศนี้ หากได้ว่ายดำดิ่งไปในทะเลรสชาติไม่เค็มแต่ขมและหอมเหมือนเบียร์ก็น่าสนุกดี

แพรวเปิดเพลง Swallowed In The Sea แล้วกดปุ่มรีพีท ในใจนึกขอบคุณใครก็ตามที่สร้างฟังชันนี้ขึ้นมา สำหรับแพรวแล้วเขาสมควรได้รับรางวัลโนเบล

Get lost, and then get found

And you'll come back to me

Not swallowed in the sea

แพรวหงุดหงิดแต่ก็หยุดฟังเพลงนี้ไม่ได้ พราวหายไปจากชีวิตเธอ ปล่อยเธอลอยเคว้งคว้างท่ามกลางผีที่สร้างเมืองกรุงเทพขึ้นมา รอบตัวไม่ได้ถูกกลืนกินโดยท้องทะเลตามใจต้องการ ไม่มีใครกลับมาหาเธอ และเธอก็ไม่รู้จะกลับไปหาใคร