มิตรภาพไม่ได้คงอยู่ตลอดกาลอย่างที่เขาว่ากัน หลายคนบอกว่าความรักโรแมนติกไม่ยั่งยืนเท่ามิตรภาพ แต่แท้ที่จริงแล้ว ไม่ว่าจะความสัมพันธ์รูปแบบใดล้วนไม่มีอะไรอยู่ตลอดไป

แพรวนั่งมองจอมือถือของเธอด้วยสายตาว่างเปล่า เป็นเวลา 4 เดือนแล้วที่พราว เพื่อนสมัยเด็กของแพรวไม่ได้ติดต่อกลับมา แพรวเลื่อนนิ้วมือไปที่กล่องข้อความของพราว ตัดสินใจปัดมันไปทางซ้าย แล้วกดลบ อย่างน้อยหากเพื่อนของเธอไม่คิดจะตอบกลับมา เธอก็ไม่ต้องรับรู้ถึงข้อความหนักขวาของเธอเอง

และก็เป็นเวลา 4 เดือนแล้วที่แพรวฝันร้ายซ้ำๆ ถึงเหตุการณ์หลากหลายรูปแบบเท่าที่ความน่าจะเป็นจะพาไปได้ แต่ในทุกความฝันพราวปฏิเสธที่จะเป็นเพื่อนกับเธอ คุณภาพการนอนของแพรวย่ำแย่ เมื่อความฝันในยามหลับทำให้แพรวรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตื่นอยู่ตลอดเวลา ช่วงเวลาเดียวที่รู้สึกเหมือนจิตใจได้รับการพักผ่อนคือเมื่อแพรวทานยาที่จิตแพทย์จ่ายเธอมาเพื่อแก้ปัญหาแพนิกแอทแทค ความผ่อนคลายซัดผ่านตัวเธอเหมือนคลื่นจากหัวจรดเท้า อ่อนโยนเหมือนนอนอยู่บนหาดทรายขาวที่กระบี่ในวันฟ้าใส ไร้เมฆฝน แต่ก็เหมือนกับทุกอย่าง ช่วงเวลาแสนสุขจากการทานยาอยู่กับเธอไม่นาน

แพรวใช้ความพยายามทั้งหมดที่มีที่จะไม่กินยาเม็ดสีขาวทรงรีเล็กบ่อยจนเกินไป หมอบอกว่ามันเสพติดได้ง่าย แพรวอาจจะไม่ใช่คนที่ดูแลตัวเองได้ดี เธอติดกาแฟ ติดบุหรี่ และอาจจะติดแอลกอฮอล์ในอนาคต แต่ก็ไม่อยากติดอะไรมากไปกว่านี้แล้ว ไม่ว่าจะยาหรือคน

.

ขณะนี้เป็นเวลาสี่ทุ่ม แพรวเปิดผ้าม่านหน้าต่างของเธอออกเล็กน้อย ห้องของแพรวอยู่ในคอนโดย่านอารีย์ ชั้น 18 ขนาด 38 ตรม. สูงพอที่จะเห็นแสงไฟยามค่ำคืนและแคบพอที่จะเดินไปถึงทุกมุมห้องใน 3 ก้าว แพรวไม่เดือดร้อนอะไรนักกับการอาศัยอยู่ในห้องคับแคบ เพราะเธอไม่ชอบเก็บของ ไม่ว่าจะจดหมายจากเพื่อน ตุ๊กตาในวันรับปริญญา กระติกน้ำสลักชื่อด้วยสีที่เธอไม่ชอบ แพรวโละทิ้งได้ตามใจต้องการแบบไม่ต้องพึ่งมาริเอะ คนโดะ เพื่อนๆ ที่ให้ของกับเธอมารับรู้ในนิสัยชอบทิ้งของนี้ดี แต่ทุกคนก็ยังต้องการแสดงความรักโดยการมอบสิ่งต่างๆ ให้กับแพรว

ถ้าให้เลือกระหว่างเก็บของที่ระลึกจากคนมากมายที่เธอรัก แพรวอยากเก็บความสัมพันธ์ไว้มากกว่า แต่ความสัมพันธ์เป็นสิ่งจับต้องไม่ได้และเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา เมื่อห้าปีก่อนเธออาจสนิทกับพริม แต่เมื่อพริมไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ แพรวก็ไม่มีโอกาสได้คุยกับพริมมากนัก แต่นานๆ ทีพวกเธอก็ส่งข้อความต่อเนื่องกันยาวๆ เป็นครั้งคราว ความสัมพันธ์อาจแน่นแฟ้นเท่าเดิม แต่ไม่ได้รับการดูแล คล้ายๆ air plant โดนแดดนิดหน่อย ไม่ต้องรดน้ำมากก็อยู่รอดได้

พริมเคยบอกชอบเธอตอนมัธยม แต่เวลาผ่านไปไม่นาน เมื่อแพรวไม่ได้ตอบรับความรู้สึกของพริม พวกเขาก็เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม มิตรภาพเองก็เป็นสิ่งไม่คงที่ บางวันมันอาจเป็นความรักที่ให้รสไอศกรีมคาราเมล บางวันอาจชวนให้นึกถึงชาอู่หลง กลิ่นละมุนเบาบางแต่รสฝาดที่ลิ้นมั่นคง 

แพรวเคยมีแฟนเป็นผู้ชายมาก่อน แต่เป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ เธอเคยไปเดทกับเขาแค่ 3 ครั้ง แต่ก็ถูกนับว่าเป็นแฟนแล้ว แพรวเองก็เออออตามเขาไป แต่เพราะผู้ชาย (not all) เป็นสิ่งมีชีวิตที่เอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง นอกจากจะเริ่มตกลงผูกพันสัญญาเป็นแฟนกันเองแล้ว เขายังขอเลิกเองโดยที่แพรวยังไม่ทันจะรู้สึกอะไรกับเขาอีก ไม่ว่าจะกับใคร หรือผ่านการตกลงยืนยันมั่นคงแค่ไหน ความสัมพันธ์ของเธอล้วนคงอยู่ชั่วคราวไปหมด

.

แพรวอยากไปร้านกาแฟ เป็นเวลานานแล้วที่เธอไม่ได้ไปกินลาเต้เย็นหวานน้อยที่ร้านประจำ นอกจากกาแฟแล้วก็มีเจ้าแมวศุภลักษณ์สีน้ำตาลแดงตัวใหญ่กล้ามเป็นมัดที่แพรวคิดถึง แต่เพราะโรคระบาดโควิด19 ที่เกิดขึ้น ทำให้แพรวไม่ได้ไปเยี่ยมเยียนที่ร้านมานานแล้ว มาตราการป้องกันการติดเชื้อเปลี่ยนแปลงบ่อยครั้ง บางวันร้านปิด บางวันสั่งกลับบ้านได้ บางวันต้องเรียกเดลิเวอรี่เท่านั้น รัฐบาลนี้ไม่มีความแน่นอนและไร้ความมั่นคงยิ่งกว่าทุกสิ่งทุอย่างที่เคยผ่านมาในชีวิตแพรว

ฟ้าม่านที่หน้าต่างห้องแพรวมีสองชั้น ชั้นหนึ่งเป็นสีขาวบางเบา แสงแดดผ่านได้ดี เหมาะจะถ่ายรูปมุมโต๊ะทำงานริมหน้าต่างลงไอจี อีกชั้นเป็นผ้าม่านกันแสง เมื่อปิดอย่างเรียบร้อยทั้งห้องจะมืดสนิทเหมือนท้องฟ้าคืนเดือนมืดในชนบทที่ไร้มลพิษทางแสง แพรวนอนเฉยๆ บนเตียงมาสักพักแล้ว การทำงานที่บ้านทำให้เธอไม่ต้องนั่งหน้าคอมพิวเตอร์ตลอดเวลา และโชคเป็นของเธอที่งานของเธอไม่ต้องคุยกับผู้คนตลอดมากนัก ขณะนี้เป็นเวลาบ่ายโมงตรง ห้องมืดสนิทเพราะผ้าม่านกันแสงราคาแพง แพรวยังคงนึกถึงพราว ในเมื่อความสัมพันธ์ไม่ใช่สิ่งยั่งยืน แต่ทำไมความวิตกกังวลและไม่เข้าใจถึงตามติดเธอเหมือนซัพพลายเออร์ทวงสเปคกระเบื้องโมเสก

ในเมื่อมีสถานการณ์โควิดและแพรวติดต่อพราวไม่ได้ เหตุการณ์เลวร้ายที่สุดที่แพรวจินตนาการได้คือพราวอาจจะตายไปแล้ว แพรวคอยเข้าไปเช็คในเฟสบุ๊คเผื่อว่าจะมีโพสต์ไว้อาลัย แต่ก็ไม่ พราวหายตัวไปจากโลกออนไลน์และในชีวิตจริง คิดอีกทีพราวอาจจะเป็นสายลับไปแล้วถึงไร้ตัวตนขนาดนี้ แพรวเคยลองเขียนจดหมาย แต่ก็ไม่มีที่อยู่ของพราวอยู่ดี จดหมายปึกบางๆ ยังคงถูกเก็บไว้ แพรวบอกกับตัวเองว่ายังไม่ถึงเวลาที่จะทิ้ง สักวันหนึ่งหากเธอตายไป อาจจะมีคนใกล้ตัวเอามารวมเล่มเป็นหนังสือเพื่อป่าวประกาศความขี้แพ้ของแพรว

.

ค่ำแล้ว แพรวเปิดผ้าม่านออกจนกว้างสุด เธอไม่ได้ทำสิ่งนี้บ่อยนักเพราะความเป็นส่วนตัวนั้นมีค่า และคนในเมืองนี้ไว้ใจไม่ได้ แต่ทุกวันหลังเลิกงานแพรวจะเปิดหน้าต่างบานใหญ่แง้มๆ สูบบุหรี่ และมองภาพกรุงเทพยามค่ำคืนเป็นช่วงเวลาสั้นเท่าหนึ่งมวนบุหรี่ และวันนี้ก็เหมือนทุกวัน อากาศบนชั้น 18 ไม่แย่มากนักเทียบกับข้างล่าง แพรวรู้ตัวดีว่าตนเองโชคดีกว่าคนมากมายแค่ไหน ที่สามารถยืนพ่นควันสร้างมลพิษในจุดที่อากาศดีขนาดนี้ของเมืองได้

อยู่ดีๆ มือถือของแพรวสว่างวาบ ปกติแล้วแพรวปิดแจ้งเตือนทุกแอปนอกจากอีเมลสำหรับงาน แต่สิ่งที่ปรากฏบนหน้าจอมือถือของแพรวคือแอพสตรีมมิ่งกำลังเล่นเพลง Only Ones Who Know โดย Arctic Monkeys แพรวปล่อยให้เพลงเล่นไปเองเรื่อยๆ อย่างไม่ใส่ใจ มือถือของเธอหน้าจอไม่ค่อยเสถียรนักหลังจากเธอทำตกไปไม่นาน ตั้งแต่นั้นมาก็เปิดแอพทำนู่นทำนี่เองเป็นปกติ แม้แต่มือถือยังไม่คงทนถาวร มีอะไรในชีวิตเธอที่จะอยู่กับเธอตลอดไปบ้าง

เผลอตัวอีกที เนื้อเพลงก็ทำให้ลมหายใจของแพรวสะดุด

And I bet she told a million people that she'd stay in touch

But all the little promises, they don't mean much

เมื่อเนื้อเพลงเล่นถึงจุดนี้ แพรวสูดหายใจเข้าสุดปอดจนบุหรี่ไหม้สุดมวน จากนั้นขยี้บุหรี่ลงในถาดบนโต๊ะทำงาน และกดปิดมือถือแบบที่ไม่ได้ทำมานาน อย่างไรซะ นี่ก็เป็นเวลาเลิกงานแล้ว และคงไม่มีใครสนใจจะติดต่อเธอมาอยู่ดี