หรือที่มีคนเรียกว่า 'จับจด' 

ถึงแม้ในตอนนั้นจะมีเรื่องหลายเรื่องให้คิดก็ตาม แต่จะมีอยู่เรื่องหนึ่งที่เราคิดถึงไม่หยุดและไม่สามารถทำให้มันหายไปจากหัวได้

ส่วนใหญ่เรื่องที่ได้รับการ 'จับจด' จากความคิดของเราก็ไม่พ้นเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ 

และตอนนี้มันกำลังเกิดขึ้นอยู่

เราเผชิญกับการถามคำถามที่คนให้คำตอบเราไม่สามารถตอบมันได้ในตอนนี้ 

อาจเพราะเขาไม่ได้มองเห็นว่าสิ่งที่เราถามมันเป็นเรื่องที่สำคัญในชีวิตเขาในตอนนี้  

แต่สำหรับเรา ถือว่าเป็นสิ่งหนึ่งที่ยังหล่อเลี้ยงให้ชีวิตเราดำเนินต่อไปได้แบบพอมีความสุขบ้าง

พอไม่มีคำตอบจากอีกคน

การคิดไปเองและจมอยู่กับความคิด ที่เป็นความถนัดของเราในเวลาแบบนี้ก็เริ่มต้นทำงาน

แสวงหาคำตอบจากตัวตนของตัวเอง มองสิ่งที่กำลังทำอยู่ว่าเพราะอะไรถึงทำให้เขาตอบเราไม่ได้

เราแย่เกินไปหรือเปล่า?

เราร้องขออะไรมากไปไหม?

หรือคนแบบเราไม่สมควรไปทำอะไรแบบนี้กับเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว?

Self-esteem ที่เคยมีในระดับปกติ น้อยลงทุกครั้งที่ความคิดเหล่านั้นวนเวียนอยู่ในหัว

มองตัวเองแล้วเปรียบเทียบกับคนรอบตัวของเขาคนนั้น แล้วจะเกิดความคิดว่าเราไม่ดีเหมือนคนพวกนั้นเลย

ถ้าวันหนึ่งคำตอบของเขาออกมาแล้วไม่ใช่คำตอบที่เราต้องการ 

มันก็คงสมควรแล้วล่ะ

ถึงหลาย ๆ คนบอกให้เราพอ ให้เราหยุด ไม่เห็นมีอะไรต้องคิดเลย 

หรือแม้กระทั่ง เขาคนนั้น ขอให้เราไม่ต้องคิดมากกับเรื่องแบบนี้

เราไม่สามารถทำได้เลย 

มีแต่จะรู้สึกแย่ลงด้วยซ้ำว่าทำไมต้องมาเป็นกังวลเพราะเราด้วย

คำขอโทษมากมายผุดขึ้นมาในหัวเต็มไปหมด 

ขอโทษที่คิดแย่ ๆ แบบนี้

ขอโทษที่ไปคาดคั้นหาคำตอบจากเขา

ขอโทษที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระแล้วเอาแต่ขอโทษ

ขอโทษที่เหมือนจะรับฟัง 

แต่ในใจจริงกลับเลือกที่จะปฏิเสธคำพูดทั้งหลายที่ปลอบประโลมเราหรืออยากทำให้เราสบายใจ 

---

เราในตอนนี้อยากให้ความรู้สึกอะไรก็ตามที่ผูกพันเราไว้กับเขาอยู่มันหลุดหายออกไปบ้างอยากเป็นเหมือนเขาที่เลือกจะทำตามอารมณ์ตัวเองตอนนั้น แต่ไม่ยึดติดกับมัน ไม่ได้ให้ความสำคัญมากขนาดที่เราเป็นอยู่ตอนนี้

อยากจะหันไปเจอเขาแล้วกลับไปมีรอยยิ้มจริง ๆ ให้เขาเหมือนเดิม  
อยากจะหยุดคิด แล้วกลับไปเป็นคนเดิมที่เขารู้จัก

อยู่ในสถานะที่เราสบายใจทั้งคู่

แต่เรารู้ตัวดีแหละว่า 

เราหยุดไม่ได้หรอก

จนกว่าวันนั้นจะมาถึง

วันที่คำถามของเราได้รับคำตอบ