ฉันไม่แน่ใจนักหรอกว่าเวลาบนโลกความเป็นจริงผ่านมานานแค่ไหนแล้ว

แต่ในความรู้สึกของฉันมันช่างยาวนานเหลือเกิน

เพราะดวงจันทร์ไม่ยอมเต็มดวงสักที

ยังคงครึ่ง ๆ กลาง ๆ บนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดาวนั้น

ฉันไม่นับวันเวลาที่ผ่านมาด้วยการกาปฏิทินหรืออะไรทำนองนั้นหรอก 

เพราะมันจะทำให้ใจฉันจดจ่อกับระยะเวลามากเกินไป 

ถึงอย่างนั้นก็ตาม 

กลับไม่มีวันไหนเลยที่ฉันไม่มองดูดวงจันทร์และเฝ้าหวังให้มันสว่างเต็มดวง

(ดูย้อนแย้งชอบกลเนอะ ว่าไหม)

เหตุผลที่ฉันเลือกมองดวงจันทร์คงเพราะนั่นคือสิ่งเดียวที่ส่องสว่างบนท้องฟ้าในเวลาที่เราสองคนอยู่ด้วยกัน
ไม่แน่ใจนักหรอกว่าคุณจะสังเกตบ้างไหม 

แต่ฉันจะชอบมองดวงจันทร์เสมอเวลาที่บทสนทนาใกล้จะหมดลง 

และนึกอยู่ในใจว่าถ้าฉันไม่ต่อการสนทนานี้แล้ว 

คุณจะลุกหนีออกไปในทันทีเลยหรือเปล่า

ดวงจันทร์มักให้หัวข้อสนทนาดี ๆ กลับมาเวลาที่ฉันคิดแบบนั้น

ฉันจึงชวนคุยให้มากที่สุด มากเท่าที่ความคิดถึงของฉันจะพอทุเลาลงได้ 

ถึงแม้หลายครั้งสิ่งที่ฉันต้องการมีเพียงแค่การนั่งเงียบ ๆ สองคนท่ามกลางแสงของดวงจันทร์ที่เว้าแหว่งอยู่บนท้องฟ้า 

ไม่มีบทสนทนาอะไร 

และเป็นคุณที่เอนกายมาหาฉันบ้าง 
เพราะฉันหวังจะได้ดูแลคุณบ้างสักครั้ง

และหวังให้เรายังคงอยู่ด้วยกันในคืนที่จันทร์เต็มดวง