บุคคลปริศนาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงเรียบ

"เอลดร้า"

เอลดร้า... ชื่อนี้สะท้อนอยู่ในหัวของเธอราวกับคุ้นเคย ทั้งที่แน่ใจว่าไม่เคยได้ยินมาก่อน

"แล้วคุณล่ะ?"

"คนเฝ้าประตู"

เขาก้าวเข้ามาใกล้ขึ้น และตอนนั้นเองที่อีรินสังเกตเห็นตราสัญลักษณ์สีเงินบนอกเสื้อของเขา มันเป็นรูปดวงจันทร์ครึ่งเสี้ยวล้อมรอบด้วยเถาวัลย์ประหลาด

"เธอไม่ควรมาอยู่ที่นี่" น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย

"ฉันไม่ได้อยากมาเองหรอก" อีรินเถียง "ฉันแค่สัมผัสกระจก แล้วมันก็...ดูดฉันเข้ามา"

ชายชุดคลุมเงียบไปอีกครั้ง ราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

"ถ้าเป็นเช่นนั้น... เธอต้องรีบออกไป ก่อนที่พวกมันจะรู้"

"พวกมัน?" อีรินขมวดคิ้ว "พวกมันคือใคร?"

เสียงบางอย่างดังขึ้นจากด้านหลัง เสียงแหลมเล็ก เหมือนกิ่งไม้เสียดสีกัน แต่ทว่ามันกลับดังเป็นจังหวะ...

"แกร๊ก... แกร๊ก..."

ชายชุดคลุมตวัดสายตาไปด้านหลัง และดวงตาสีอำพันของเขาดูเข้มขึ้น

"สายไปแล้ว"

เงาร่างบางสิ่งโผล่ออกมาจากหมอก

มันสูงเกือบสองเมตร ร่างผอมแห้ง ผิวสีดำสนิทเหมือนเงามืด ดวงตาของมันเป็นสีแดงก่ำส่องประกายอย่างไม่เป็นมิตร

อีรินถอยหลังโดยอัตโนมัติ

"นั่นมัน... อะไร?"

"ราห์ล" ชายชุดคลุมกระซิบ "นักล่าคนหลงทาง"

ราห์ลย่างสามขุมเข้ามา เสียงของมันเหมือนลมหายใจแหบพร่า

"มนุษย์..."

อีรินตัวแข็งทื่อ เธอพยายามขยับแต่เหมือนขาถูกตรึงไว้กับพื้น

ชายชุดคลุมขยับตัวมายืนข้างหน้าเธอ มือข้างหนึ่งชูขึ้น ทันใดนั้น แสงสีเงินสว่างวาบขึ้นจากตราสัญลักษณ์บนอกเสื้อของเขา

ราห์ลคำรามเสียงต่ำก่อนจะกระโจนเข้ามา

"วิ่ง!"

อีรินไม่ต้องให้บอกซ้ำ เธอออกตัววิ่งสุดแรงเกิด เสียงฝีเท้าของราห์ลดังก้องอยู่ข้างหลังเธอ

แต่เธอจะวิ่งไปทางไหน ในเมื่อไม่รู้ว่าดินแดนนี้กว้างใหญ่แค่ไหน?

และที่สำคัญที่สุด... เธอจะหาทางกลับบ้านได้อย่างไร?

(โปรดติดตามตอนต่อไป... อีรินจะเอาตัวรอดจากราห์ลได้หรือไม่?)