The Green Knight

คงต้องแปะป้ายเตือนเอาไว้ก่อนว่า นี่คือหนังอาร์ตเรื่องหนึ่ง (ที่ไม่ดูยากจนเกินไป) ที่เกิดจาการตีความใหม่ให้ตำนานอาเธอร์นั้นมีหัวจิตหัวใจของความเป็นมนุษย์มากขึ้น ไม่ใช่อัศวินหาญกล้าผู้ถือดาบเอ็กซ์คาลิเบอร์ประจันหน้ากับทั้งกองทัพ แต่เป็นชายหนุ่มบนหลังม้าผู้เดินทางด้วยความกลัว ความขี้ขลาด และความเขลา

ความบันเทิงเริงใจอย่างหนึ่งที่หนังมอบให้และคนดูต่างเห็นพ้องต้องกันคงไม่พ้นการที่หนังให้ตัวละครเซอร์กาเวน ชายผู้มีศักดิ์เป็นหลานของกษัตริย์อาเธอร์ มีบารมีคุ้มหัวอย่างล้นพ้น อีกทั้งจากการแสดงออกภายในหนัง เขาก็ดูจะรื่นเริงเสวยสุขไปวัน ๆ โดยไม่สนในเกียรติยศเฉกเช่นเหล่าอัศวินโต๊ะกลมผู้ล้อมอยู่รอบตัว-ได้ออกไปผจญภัยท่ามกลางความโหดร้ายที่รอเขาอยู่ทั้งในระหว่างทางและปลายทางที่เขาเป็นผู้กำหนดเอง ซึ่งเอาเข้าจริง สิ่งที่หนังนำเสนอก็แลดูจะไม่ต่างอะไรจากการจับคนบนหอคอยงาช้างโยนลงมา แล้วลองให้โหนรถเมล์ไทยไปทำงาน เดินบนฟุตบาทตอนฝนตก เจอรถติดในคืนวันศุกร์ตรงห้าแยกลาดพร้าว เผื่อจะได้เข้าใจว่า "หญิงเองก็ลำบาก" จริง ๆ มันเป็นยังไง

ในขณะเดียว เซอร์กาเวน ก็รู้ตัวถึงการเป็นคนนอกของตำนานอาเธอร์อันยิ่งใหญ่ และยิ่งถูกตอกย้ำอย่างแทงใจเมื่อพบว่าตัวเองนั้นไม่มีเรื่องที่คู่ควรหรือเหมาะสมจะมาเล่าให้กษัตริย์อาเธอร์ผู้ลุงได้ฟัง ซึ่งเมื่อถึงคราวออกเดินทางเพื่อสร้างตำนานของตนเอง มันก็กลับกลายเป็นการเดินทางที่ทำให้เขา 'คิดได้' โดยมีความขี้ขลาดเป็นพื้นฐานของการเผชิญหน้า ทั้งการแสดงออกผ่านงานภาพ คำพูด รวมไปถึงจากตัวละครเอง แก่นเรื่องสำคัญในการเดินทางจึงประกอบไปด้วยการพิสูจน์ตนว่าเหมาะสม การยอมรับและเผชิญหน้ากับชะตากรรมที่เขาเลือก และเป็นการก้าวผ่านความขลาดเขลาของตัวเองอย่างมีเกียรติ

ประโยคที่ว่า "ทำไมต้องยิ่งใหญ่ ในเมื่อเป็นคนดีก็พอแล้ว" ถูกบรรยายภาพออกมาอย่างชัดเจนถึงความยิ่งใหญ่บนคำโกหก การสรุปจบของหนัง-เลยไม่ต่างอะไรจากคติสอนใจในตอนท้ายของนิทานอีสปที่ว่า คำโกหกสามารถรักษาชีวิตเอาไว้ได้ ขณะเดียวกันก็สามารถทำให้ทุกอย่างเกิดขึ้นได้ตามต้องการ แต่ทุกอย่างไม่อาจบรรลุผลได้ หากขาดความดีไป การตัดสินใจในตอนท้ายของเซอร์กาเวนจึงส่งผลให้คนดูรู้สึกได้ว่า เขาเป็นคนขี้ขลาดที่ไม่ยิ่งใหญ่หรือเกรียงไกร แต่เขาคือคนดีคนหนึ่งที่คิดได้อย่างสมเกียรติของอัศวินโต๊ะกลม

เขียนโดย: พัทธนันท์ สวนมะลิ