The Harder They Fall

ถ้าผู้กำกับไม่มี Passion ในการทำหนังเรื่องนั้น เราก็จะได้หนังไร้ชีวิตจิตใจแบบ Hellboy ฉบับปี 2019 แต่ถ้าผู้กำกับมี Passion ในการทำหนังเรื่องนั้นและต้องการที่จะถ่ายทอดสิ่งที่ตนรักออกมาให้คนดูรู้สึกรักมันไปพร้อม ๆ กับเขา เราก็จะได้หนังแบบ The Harder They Fall

เราบอกเสมอว่า การที่คนทำหนังมี Passion ต่อสิ่งที่ตนทำหรือต่อวัตถุดิบที่นำมาใช้ ถือเป็นหนึ่งในชิ้นส่วนสำคัญที่จะทำให้หนังเรื่องนั้นมีความดูสนุก บันเทิง อีกทั้งยังเข้ามาช่วยเพิ่มเสริมเติมจิตใจให้กับหนัง เพราะอย่างนี้เราจึงรักหนังของ กีเยร์โม เดล โตโร แบบสนิทใจ เช่นเดียวกันกับ The Harder They Fall นี่คือหนังที่ผู้สร้างหยิบจับข้อดีและเสน่ห์ของแนว Spaghetti western มาใช้ได้อย่างหมดจดครบถ้วน จนยากที่จะไม่หวนนึกถึงหนังแนวเดียวกันในอดีต หรืออาจทำให้รู้สึกอยากหยิบเอาหนังเหล่านั้นมาดูอีกครั้งเลยก็ได้

ถ้าเปรียบหนังเรื่องนี้เป็นคน เราก็คงกำลังจะได้รู้จักกับคนหล่อเท่คนหนึ่งที่มีรสนิยมทางดนตรีดีเยี่ยม โดยเฉพาะกับจังหวะการเข้าทำของดนตรีในแต่ละฉาก อีกทั้งยังมีบุคลิกอันน่าเกรงขาม น่าสนใจ ไม่แบนราบ มากด้วยเสน่ห์ ซึ่งนั่นคือสิ่งที่ตัวละครภายในเรื่องมอบให้กับคนดูผ่านการแบ่งสัดส่วนทำความรู้จักได้แบบไม่มีใครตกหล่นระหว่างทาง นอกจากนี้คงไม่พูดถึงวิสัยทัศน์ด้านงานภาพคงไม่ได้ การเล่นสี (เช่น เมืองคนขาวที่ขาวทั้งเมือง ยอมใจในความคิดจริง ๆ) การจัดวางองค์ประกอบภาพ และแอคชั่น ทุกอย่างคือความเท่สุดใจที่หนังเวสเทิร์นเรื่องหนึ่งควรมีทั้งเวลาที่ไกปืนถูกเหนี่ยว ไปจนถึงช่วงเวลาบนหลังม้า หากต้องพูดอย่างตรงไปตรงมาเกี่ยวกับหนังเรื่องนี้ เราก็คงจะพูดอย่างเต็มปากว่า “เท่สัส ๆ”

เขียนโดย: พัทธนันท์ สวนมะลิ