ซงมินโฮ พนักงานขายโดนัทกะกลางคืน ยิ้มให้กับลูกค้าที่น่าจะเป็นลูกค้าล็อตสุดท้ายของคืนนี้ วันนี้เป็นวันดีอีกวันหนึ่งที่สามารถขายโดนัทให้หมดได้ตามเป้า พร้อมที่จะเก็บร้านกลับบ้านเสียที

        23.55 น.

       หมดซะที่ไหนล่ะ

       มินโฮมองถาดโดนัทที่แอบวางเอาไว้ในตู้เย็นข้างหลังเค้าท์เตอร์ ทั้งสี่ชิ้นบนถาดสแตนเลสเป็นโดนัทหน้าช็อคโกแลตทั้งหมดของร้านที่มีอยู่ 

       เก็บไว้แบบนี้ทุกครั้งมาสี่วันแล้ว คนอยากกินหน้าช็อคโกแลตก็ไม่มาซักที 

       

       มินโฮตัดสินใจล็อคประตูหน้าร้าน พร้อมหันป้ายว่า Close เดินกลับไปหยิบไม้กวาดหลังร้านมาทำความสะอาดร้านครั้งสุดท้ายก่อนที่จะปิดร้านกลับบ้าน 

      "คงไม่กลับมาอีกแล้วมั้ง" มินโฮพึมพัมเบาๆพร้อมมองออกไปนอกหน้าต่างที่ตอนนี้ฝนตก เหมือนจะมีพายุ ถนนจากที่ว่างๆเริ่มมีรถแท็กซี่แล่นผ่าน คนเมาพากันเดินสะเปะสะปะไปรอบฟุตปาธหาที่หลบฝน 

      ช่างเถอะ

      กึกๆ..กึก

      เรามันก็แค่คนขายโดนัท

      ตึ๊งๆๆ

        

     "ร้านปิดแล้วครับคุณลู-" 

     "เปิดประตูหน่อย หนาวจะตายแล้วเนี่ย" 

      เสียงดังตะโกนออกมาจากนอกร้าน ภาพที่มินโฮเห็นคือ นัมแทฮยอน เจ้าลูกค้าตัวยุ่งเมื่อสี่วันก่อนกำลังทุบประตูร้านอย่างรีบร้อน มินโฮจึงรีบหยิบกุญแจร้านในกระเป๋าผ้ากันเปื้อนไขประตูร้านให้คนตัวบางเข้ามาก่อนที่จะเปียกฝนไปมากกว่านี้ 

      

     "ไขช้าชะมัดเลย เปียกหมดแล้ว ดีนะไม่ได้เอากีต้าร์มาด้วย"

    ทันทีที่เข้าร้านมาได้แทฮยอนก็เอ่ยปากบ่น พร้อมถอดแจ็กเก็ตออกมาสะบัดสามสี่ทีแล้ววางพาดไว้ที่เก้าอี้ร้านตัวหนึ่ง

       

     โธ่.. เพิ่งกวาดไป 

     "จริงๆผมไม่ควรไขให้คุณเข้ามาด้วยซ้ำนะครับ" 

    ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่หัวใจของมินโฮตอนนี้กำลังเต้นรัวอย่างกะกลองชุด ไม่ใช่แค่เพราะคนที่รอมาตั้งหลายวันอยู่ดีๆก็โผล่มา แต่เป็นเพราะสภาพเปียกปอนของอีกฝ่ายตอนนี้ทำให้หัวใจทำงานไม่ปกติเอาซะเลย 

       

       มายก็อด เสื้อเปียกแนบเนื้อจนจะเห็นอะไรต่อมิอะไรอยู่แล้ว

     “ไม่ใช่ว่านายก็กำลังรอฉันอยู่เหรอ”  

     “ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ”  มินโฮรีบส่ายหน้าปฏิเสธพัลวัน แต่ก็ไม่ได้ทำให้คำพูดดูน่าเชื่อขึ้นมาบ้างเลย

        

   แทฮยอนยิ้มพลางพยักเพยิดไปทางโดนัทหน้าช็อคโกแลตสี่ชิ้นที่วางบนถาดหลังเค้าท์เตอร์

      “งั้น โดนัทช็อคโกแลตสี่ชิ้นนี้คงจะบังเอิญเหลือให้ฉันกินสินะ” 

      “มะ..มะ ไม่ใช่นะครับ ไม่ใช่ของเหลือนะครับ”

      เผลอพูดไปซะงั้น   ก็ไม่อยากให้คิดว่าเป็นของเหลือนี่..

      “งั้นก็แสดงว่า.."

       แทฮยอนค่อยๆเดินเข้าไปหามินโฮ แล้วหยุดอยู่ตรงหน้าเจ้าพนักงานขายโดนัทที่ตอนนี้หูแดงไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ เอียงคอพูดเบาๆว่า

        "มีคนเก็บไว้ให้สินะ” 

        คนตัวขาวว่าเสร็จก็หันตัวไปนั่งลงตรงที่นั่งของร้านพร้อมไขว้ห้าง เท้าคางมองมินโฮที่ยังคงกัมหน้างุดๆ มองพื้นอยู่ 

        “ขอบคุณนะที่เก็บไว้ให้”

        “คะ-ครับ แต่จริงๆร้านปิดแล้วนะครับคุณลูกค้า” 

        มินโฮพยายามเปลี่ยนเรื่อง แต่ดูจากสีหน้าของอีกฝ่ายแล้วดูท่าจะไม่ได้ผลซักเท่าไหร่

        “นายก็อย่าคิดว่าฉันเป็นลูกค้าสิ เรียกแทฮยอนก็ได้ เราก็ดูท่าจะอายุใกล้กัน” 

        “ครับคุณลูกค้า เอ้ย แทฮยอน”  ให้ตายเถอะ ไม่กล้ามองหน้าแล้ว เซ็กซี่ชะมัด

        อยู่ดีๆร่างโปร่งก็ลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจไปมาพร้อมลูบท้อง

        “อ๊าาา ฉันหิวแล้ววว”

        แทฮยอนเดินฉับๆ ไปหลังเค้าท์เตอร์ร้าน คว้าโดนัทจากถาดมาเคี้ยวอย่างสบายใจ พร้อมถือวิสาสะกระเด้งตัวนั่งบนเค้าท์เตอร์แคชเชียร์ 

       “เอาแต่ใจกันเกินไปแล้ว”  มินโฮบ่นพึมพัมพร้อมกับเดินไปหลังเค้าท์เตอร์

        “เมื่อกี้นายว่าไงนะ”

        “อะ อ่อ เปล่าๆ ไม่มีไร”

          

        “ถอดชุดบ้านั่นซะทีเถอะ นายดูเห่ยชะมัดเลย”  แทฮยอนใช้สายตามองหัวจรดเท้าของมินโฮที่ใส่ยูนิฟอร์มพนักงานของทางร้าน คู่กับผ้ากันเปื้อนสีพาสเทลหวานๆ ขัดกับร่างสูงใหญ่และหน้าตาคมเข้มของเจ้าตัว 

         “มันเป็นยูนิฟอร์มของที่ร้านก็ต้องใส่ เลือกได้ซะที่ไหนล่ะ"   มินโฮว่าเบาๆ เดินหยิบไม้ม็อบไปถูพื้นที่น้ำเจิ่งนองเพราะแจ็กเก็ตเปียกๆของแทฮยอนที่พาดเก้าอี้ร้านไว้ 

         “ขอโทษที่ต้องให้ถูพื้นใหม่นะ”

         ถึงปากจะขอโทษแต่หน้าของแทฮยอนกลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ยิ้มเสียจนฟันกระต่ายของเจ้าตัวออกมาโชว์ให้อีกฝ่ายเห็น

         ยิ้มเสียจนใจของมินโฮกระตุกไปกับความน่ารัก

        “ไม่เป็นไร เมื่อกี้ยังไม่ได้ถูหรอก” 

         00.28 น. 

           “เที่ยงคืนกว่าแล้วนายจะกลับบ้านหรือยัง”

           แทฮยอนที่ยังคงนั่งเล่นอยู่บนเค้าท์เตอร์แคชเชียเอ่ยถามขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ ขณะที่กินโดนัทไปสองชิ้นจนอิ่มแล้ว

           “กินเสร็จก็จะกลับเลยนะ” มินโฮว่าเหน็บ พลางเดินเอาไม้ม็อบไปเก็บ เสร็จก็กำลังจะจัดการแก้สายคล้องผ้ากันเปื้อนออก เป็นนัยว่ากำลังจะกลับในไม่ช้านี้แล้ว

            แช่กๆ

            เงยหน้ามาอีกที เห็นแทฮยอนที่กำลังหน้านิ่วคิ้วขมวด ริมฝีปากสีชมพูที่คาบบุหรี่ มือสองข้างป้องลมพยายามจุดไฟแช็ก 

            “อ๊า ไฟแช็กไม่ติด จะบ้าแล้ว" แทฮยอนคีบบุหรี่ออกจากปาก ทำท่างอแง แล้วค่อยหันหน้ามาหามินโฮเป็นเชิงขอความช่วยเหลือ

       

            “มีไฟแช็กปะ” 

            มินโฮตบๆกางเกงยีนส์ แล้วล้วงเข้าไปที่กระเป๋าหลังหยิบไฟแช็กออกมายื่นให้แทฮยอน

            “สูบบุหรี่เหรอ” 

            มินโฮพยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงว่าแหงสิ ไม่งั้นจะพกไฟแช็กติดตัวไว้ทำไม 

            แทฮยอนหันไปที่กระเป๋าหลังกางเกงควักซองบุหรี่ออกมายื่นให้มินโฮ 

            “ซักหน่อยไหม” 

            เห็นทีจะช้าไปหน่อย หันมาอีกทีมินโฮกำลังคาบบุหรี่อีกตัวพร้อมเก็บซองบุหรี่กลับเข้าไปในผ้ากันเปื้อนสีพาสเทลที่แทฮยอนคิดว่าเห่ยแสนเห่ย

            คาบบุหรี่แล้วฮอตชะมัด   แทฮยอนคิดในใจ

            “จริงๆไม่ควรมาสูบในร้านเลย ถ้าผู้จัดการร้านรู้ล่ะแย่แน่” 

            "ช่างหัวไอผู้จัดการร้านนั่นเหอะ" แทฮยอนเอ่ยออกมาอย่างรำคาญ ไอผู้จัดการนั่นมันอยู่แถวนี้ซะที่ไหนล่ะ

             มินโฮเดินมายืนพิงเค้าท์เตอร์แคชเชียร์ที่แทฮยอนกำลังนั่งทิ้งขาอยู่ พร้อมยื่นหน้าเอาบุหรี่ไปจ่อไฟขณะเดียวกันกับแทฮยอนกำลังจุดบุหรี่ตัวเองอยู่ 

            ซงมินโฮพนักงานขายโดนัทขี้อายคนเมื่อกี้หายไปไหนกันนะ 

             แทฮยอนเผลอจ้องมินโฮ

             ทั้งคู่ผละออกจากกันและกันหลังจากที่บุหรี่ติดไฟแล้ว หันมาดื่มด่ำกับรสสัมผัสแผ่ซ่านในลำคอ ควันจางๆลอยอยู่เต็มร้าน พร้อมความเงียบที่เข้าปกคลุม

            เป็นแทฮยอนเองที่ทนความเงียบไม่ได้

            “ทำไมถึงมาทำงานที่นี่อะ ดูไม่เห็นมีไรน่าทำเลย”  

            มินโฮหยุดคิดไปซักพัก

             

            “ตอนนั้นกำลังหางานกะกลางคืน เงินดีๆทำอยู่ ตอนแรกว่าจะทำร้านเหล้า แต่ไปๆมาๆร้านนี่ก็เปิดหาพนักงานประจำกะกลางคืนอยู่ ก็เลยมาทำ” 

            “อยู่คนเดียวเหรอ”

            “นี่สัมภาษณ์อยู่เหรอ” มินโฮยิ้มขำเบาๆ เพราะไม่เคยมานั่งตอบคำถามอะไรแบบนี้ ก็ไม่เคยมีใครสนใจน่ะสิ

            “ตอบมาเหอะหน่า อยากรู้”

            “แล้วนายล่ะทำไมถึงอยากมาเล่นดนตรี”

            “ก็ชอบ เลยออกมาตั้งวง” ว่าเสร็จก็หยิบที่เขี่ยบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าเขี่ยบุหรี่เสร็จแล้วจึงยื่นให้มินโฮ

            “ออกนี่ออกจากโรงเรียนเหรอ”

            “ออกจากบ้าน" แทฮยอนพูดเสร็จก็หลุดขำออกมา

            เจ้านี่บ้าชะมัด  

            มินโฮยิ้มขำไปกับปฏิกิริยาของแทฮยอน

            “ฉันก็ออกจากบ้านมาเหมือนกัน”

            “จริงเหรอ! แสดงว่าอยู่คนเดียวสินะ”  แทฮยอนเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองเผลอทำเสียงดีใจออกมา

            “จะดีใจอะไรขนาดนั้น.. จริงๆก็อยู่กับแมว” 

            “คิดถึงเนอะ”

            “หือ? คิดถึงอะไร.. บ้านน่ะเหรอ” มินโฮหันมาหาแทฮยอน

            “อือ” 

            ร้านทั้งร้านตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง แต่ความเหงากลับดังออกมาจากหัวใจของคนทั้งสองคน 

            “กลับกันเถอะ ฝนหยุดแล้ว” มินโฮว่าหลังจากผละออกจากเค้าท์เตอร์

            “เดี๋ยวขอไปเปลี่ยนชุดก่อน นายไปรอนอกร้านไป”

            “เงินค่าโดนัทล่ะ ฉันว่างไว้นี้นะ” 

            “ไม่ต้อง ไม่มีใครรู้หรอกว่านายกินไม่จ่าย”

           หลังจากที่แทฮยอนออกจากร้านไปก็จัดการล็อคหน้าร้าน ยกเก้าอี้ ปิดไฟ เข้าหลังร้านไปเปลี่ยนชุดในล๋็อคเกอร์ พลางคิดถึงคนที่อยู่ข้างนอก 

           ครั้งล่าสุดที่มีคนมารอนี่มันนานแค่ไหนกันนะ

           หลังจากที่มินโฮออกจากบ้านมาเพราะเหตุผิดใจกับพ่อเรื่องอนาคต มินโฮก็ตั้งหน้าตั้งตาทำตามความฝันกับการเป็นจิตรกร ไปขอให้รุ่นพี่ที่รู้จักช่วยสอน ฝึกวาดรูป ขายงานในตอนกลางวันรายได้ไม่มากนัก จึงตัดสินใจหางานกะกลางคืนทำให้พอมีรายได้เลี้ยงตัวเองและจ่ายค่าเช่าบ้าน เวลานอนช่างมันปะไร ค่อยกลับไปนอนตอนเช้าก็ได้ 

          ขณะที่คิดอะไรไปเพลินๆอยู่นั้นก็นึกขึ้นได้ว่ามีอีกคนรออยู่ มินโฮจึงรีบจัดการตัวเองเดินออกจากประตูหลังร้าน ล็อกให้เสร็จสรรพ เดินไปหาอีกคนที่กำลังยืนพิงเสารออยู่ 

          "รอนานไหม"

          มินโฮที่ใส่เสื้อสีขาวคอกว้างเสียจนเห็นรอยสักบนอก แจ็กเก็ตสีดำที่เข้ากันได้ดีกับกางเกงยีนส์สีเข้ม ผมสีดำขลับที่แม้จะดูเหมือนถูกเซ็ทอย่างไม่ตั้งใจแต่กลับดูดีอย่างน่าเหลือเชื่อ มือข้างหนึ่งถือหมวกกันน็อคสีเดียวกันกับมอเตอร์ไซค์สีดำที่จอดอยู่ในที่จอดรถหน้าร้าน

          แทฮยอนหันมามองอย่างเผลอไผล ไม่ตอบคำถามของมินโฮ 

         "เอ้า เป็นอะไร" มินโฮเห็นว่าแทฮยอนเอาแต่พิงเสาไฟฟ้ามองตัวเองอยู่นั่น งงว่ามีอะไรรึเปล่า

          หล่อชะมัด

          นายมีกี่ร่างกันแน่เนี่ยซงมินโฮ 

         แทฮยอนค่อยๆเดินไปประชิดตัวของมินโฮ แขนสองข้างคล้องคอของอีกฝ่าย ดวงตาสีน้ำตาลมองเข้าไปในดวงตาสีดำของอีกคน เหมือนดั่งเวทมนตร์สะกดทั้งคู่เอาไว้ แรงดึงดูดปริศนาผลักให้ทั้่งคู่ค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้าหากัน 

         จวน 

         จะจุมพิต 

        ปี๊นๆ

        "แทฮยอน ขึ้นรถ!" 

       แทฮยอนผละออกทันควัน มินโฮยังคงตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่

       ร่างบางหันมาหามินโฮพร้อมกระซิบเข้าที่ข้างหู

       "ขอโทษนะ ต้องไปแล้ว"

       จุ๊บ 

       "เดี๋ยวสิ ไปแล้วๆๆๆ" แทฮยอนหันไปตะโกนหาบุคคลปริศนาภายใต้หมวกกันน็อค กระโดดขึ้นมอเตอร์ไซค์แล้วก็จากไปเหมือนวันแรกที่เจอกัน

        อะไรวะ 

       มินโฮใช้มืออีกข้างที่ว่างจากการถือหมวกกันน็อคลูบแก้มข้างที่สัมผัสของแทฮยอนยังคงเหลืออยู่

       เป็นอีกครั้งที่แทฮยอนทิ้งให้มินโฮยืนอยู่ท่ามกลางความสับสนและใจเต้นระรัว

       คราวหน้าเจอกันจะเอาคืนให้ได้เลย..

_____________________________________________________________________________________

                 

Talk : มินโฮพนักงานขายโดนัทแสนมุ้งมิ้งหายไปไหนกัน 

       ไรเตอร์ยังหงุดหงิดเลยค่ะ ทำไมพี่มินโฮไม่ขอเบอร์น้อง แต่เพราะพี่มินโฮคือพี่มินโฮ แม้จะเท่ขนาดไหนก็ยังคงเด๋อได้เหมือนเดิมค่ะ 55555555555

       ติชมได้ในแท็ค #SFAUNamsong นะคะ