I.

ผมมักจะพกหนังสือเล่มหนาติดกระเป๋าเสมอเพื่อเอาไว้อ่านยามเดินทางด้วยรถไฟฟ้า
ในรถไฟฟ้าทุกขบวนที่มีแต่คนก้มหน้าลงมองโทรศัพท์ของตน
โทรศัพท์ที่ขับเคลื่อนตัวมันด้วยพลังงาน คลื่นสัญญาณ เงิน และเวลา 
โทรศัพท์เหล่านั้นพาเจ้าของเข้าไปสู่โลกที่หมุนเร็วกว่า 
นั่นทำให้ทุกคนบนขบวนรถดูเหมือนอยู่ห่างจากกันแสนไกล ทั้งๆที่นั่งติดกันก็ตาม
อาจเป็นเพียงเพราะรู้สึกโดดเดี่ยวที่ถูกผู้คนทั้งขบวนรถทอดทิ้ง 
ผมจึงยอมแบกหนังสือเล่มหนาใส่กระเป๋าในการเดินทางทุกครั้ง 
เพื่อเข้าไปสู่โลกอีกโลกหนึ่งที่หมุนช้ากว่า

II.

วันนี้เลิกงานดึก คนส่วนมากกลับถึงบ้านตัวเองกันเกือบหมดแล้ว 
ทำให้ทั้งขบวนรถที่ผมจะร่วมทางกลับบ้านนั้นเต็มไปด้วยที่ว่าง 
ผมเลือกที่นั่งที่ติดกับประตูทางออก วางกระเป๋าพิงไว้ที่ด้านล่างของที่นั่ง
เอามือปัดที่นั่งสีเหลืองของรถไฟฟ้าเล็กน้อยก่อนหย่อนก้นลงนั่ง
หลังจากนั่งลงได้ไม่กี่วินาทีก็มีผู้หญิงคนหนึ่งรีบวิ่งขึ้นขบวนรถได้ทันเวลาก่อนประตูปิดพอดี
เธอซึ่งมีผมที่ยาวประบ่า จมูกที่ไม่โด่งมากนักนั้นเข้ากับดวงตาคู่ที่ไม่เล็กไม่ใหญ่เกินไป 
สวมเสื้อยืดสีกรมที่มีแว่นเหน็บอยู่บนคอปกเสื้อและกางเกงยีนส์ 
เธอเลือกนั่งที่นั่งฝั่งตรงข้าม แล้วจึงวางกระเป๋าของเธอไว้บนตัก 
เธอดึงแว่นที่เหน็บอยู่บนคอปกเสื้อมาสวม 
จากนั้นก็เปิดโทรศัพท์เข้าสู่โลกที่หมุนเร็วกว่าเหมือนคนทั่วไป  
แสงที่กำเนิดมาจากโทรศัพท์สะท้อนเข้าไปหาแว่นของเธอ 
มันทำให้ผมมองเห็นดวงตาของเธอไม่ชัดเจนเอาเสียเลย

III.

หลังจากที่แน่ใจว่าเธอจะไม่กลายเป็นซอมบี้แบบในหนังเกาหลีเรื่องหนึ่ง 
ซึ่งในเรื่องมีผู้หญิงที่ติดเชื้อซอมบี้รีบวิ่งหนีขึ้นรถไฟ 
ก่อนที่คุณเธอจะไล่กัดชาวบ้านทั้งขบวนรถจนกลายเป็นรถไฟสายซอมบี้
ผมส่ายหัวเบาๆกับความคิดบ้าๆของผม แล้วก้มลงไปเปิดกระเป๋าของผมที่พิงไว้ด้านล่าง
ผมเปิดปากกระเป๋ากว้างขึ้นอีกเพื่อหาหนังสือ 
แต่ก็พบแค่เพียงแฟ้มเอกสาร เครื่องเขียน และร่มเท่านั้น ผมคงลืมไว้ที่ออฟฟิศแน่ๆ
"ชิบหายละ" ผมเผลออุทานเบาๆออกมา 
เสียงอุทานนั้นไม่ได้มีเพียงแค่เสียงของผม แต่ยังมีเสียงผู้หญิงแหบๆห้าวปนออกมาด้วย
ผมเงยหน้าขึ้นมา ด้านตรงข้ามของผมมีเธอซึ่งน่าจะกำลังหาแบตฯสำรองอยู่
เธอเงยหน้าขึ้นมาและสบตากับผมพอดี 

IV.

ผมเหมือนถูกดูดเข้าไปในโลกที่เวลาไหลเร็วมากๆ เร็วเสียยิ่งกว่าโลกเสมือนใดๆ
ผมคงจะสบตาเธออยู่อย่างนั้น ถ้าใบหน้าของผมไม่ร้อนผ่าว ตอนนี้หน้าผมคงแดงมากแน่ๆ 
ผมหลบตาไปรูดซิบปิดกระเป๋าแล้วเปลี่ยนมันมาวางไว้บนตัก 
ผมพยายามมองไปด้านตรงข้ามของผมอีกครั้งหนึ่ง 
เธอยิ้มจนตาเป็นรูปสระอิ ผมยิ้มตอบแบบเขินๆ 
ดูเหมือนว่าผมและเธอจะเพิ่งทำลายโลกที่กั้นขวางตัวเองจากโลกภายนอก
และกลับเข้าสู่โลกจริงๆเสียที 
"ยินดีที่ได้เจอครับ" ผมทักทายเธอก่อนที่เราสองจะเริ่มต้นพูดคุยในคืนที่ยาวนานที่สุดที่เคยพบมา