Title :: “เจ็บทุกเช้า”
Couple :: Jooheon x Changkyun ft. Hyungwon

*** Twitter :: @bmontmont || #ficmonbymont ***

.

.

.

.

.

.

เจ็บอยู่ทุกเช้าที่ต้องลืมตาแล้วไม่เห็นเธอ

ไม่อยากรับรู้ความจริงว่าฉันนั้นไม่เหลือใคร

ถ้าในฝันนั้นฉันได้มีเธอ ขอนอนหลับไม่ตื่นได้ไหม 

ก็มันไม่พร้อมยอมรับว่าเธอจากไป ไปจากฉันจริงๆ

.

.

.

ทุกคืนหลังจากกลับมาจากหลุมศพของจูฮอน ชางกยุนจะเก็บตัวอยู่ในห้องจนใครอีกคนเป็นห่วง จนกระทั้งฮยองวอนต้องเอ่ยปากว่าถ้าชางกยุนยังเป็นแบบนี้ เขาคงจะไม่พาคนตัวเล็กไปที่นั่นอีก เหตุผลหลักๆ ก็เพราะเขาเป็นห่วงความรู้สึกของคนตัวเล็กนั่นแหละ ใครจะรับได้ล่ะ กับเด็กที่เคยสดใสที่อยู่ดีๆ ต้องมากลายเป็นคนซึมเศร้าตลอดเวลา เขาทนไม่ได้หรอก แล้วถ้าเป็นเพื่อนของเขาล่ะ อีกคนก็คงไม่เป็นสุขมากนัก หากคนตัวเล็กของมันต้องไปหาพร้อมกับน้ำตาแบบนั้น

"ชางกยุน อยู่บ้านได้ใช่มั้ย เดี๋ยวเย็นๆ พี่จะรีบกลับนะ" ฮยองวอนบอกพร้อมกับลูบหัวทุยๆ ของคนตัวเล็ก

"ผมอยู่ได้ พี่ไปเถอะ" ชางกยุนตอบก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงบนฟูกเก่าๆ "ผมง่วง จะนอนแล้ว"

"โอเค แล้วพี่จะซื้อขนมมาฝาก" ร่างสูงบอกก่อนจะเดินออกไป ไม่ลืมที่จะกดล็อคประตูไว้ให้ด้วยความเป็นห่วง

ผ่านมา 1 อาทิตย์ได้แล้วที่เขาพาคนตัวเล็กไปที่หลุมศพของใครอีกคน ดูเหมือนเวลาจะช่วยเยียวยาคนตัวเล็กของเขาลงไปได้บ้าง อย่างน้อย ชางกยุนก็มีรอยยิ้มออกมาให้เขาได้เห็น ถึงมันจะน้อยเกินจะนับก็เถอะ

.

.

.

ช่วงบ่ายๆ ที่ดูเหมือนว่าฝนกำลังจะตก ชางกยุนค่อยๆ เปิดประตูห้องของเขาออกไป ห้องเก่าๆ ที่อยู่บนดาดฟ้าของตัวตึกที่ทรุดโทรม ขาเรียวเดินไปสุดมุมตึกก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นเฉอะแฉะ ขาทั้งสองข้างหย่อนลงช้าๆ เหมือนอย่างที่เคยทำ

ชางกยุนชอบมานั่งที่นี่ มานั่งกับคนใจร้ายของเขา ทุกครั้งหลังกลับมาจากการหายออกไปทำงาน จูฮอนจะพาเขาออกมานั่งเล่นตรงนี้ นั่งมองพระอาทิตย์ในตอนเย็นด้วยกัน โรคลิ้นหัวใจรั่วทำให้เขากลายเป็นคนอ่อนแอมาตั้งแต่เด็กๆ แต่เขาไม่สนใจหรอก ถึงเขาจะไม่เคยมีเพื่อน แต่เขาก็มีจูฮอนอยู่ข้างกายเสมอ เพราะจูฮอนน่ะ เป็นเหมือนความเข้มแข็งของเขา และเรียกได้ว่าเป็นทุกอย่างให้กับเขาด้วยเช่นกัน

บทสนทนาระหว่างเขากับใครอีกคนยังคงดังมาให้เขาได้ยินอยู่เสมอ ทุกครั้งที่ชางกยุนมานั่งอยู่ตรงนี้ คนตัวเล็กจะทิ้งตัวลงด้วยรอยยิ้มและจบลงด้วยน้ำตาหยดใสๆ ที่ไร้เสียงสะอื้นเป็นประจำ

'พี่ เมื่อไหร่เค้าจะได้ออกไปเห็นพระอาทิตย์แบบที่ไม่ต้องมองผ่านกรงนี่ล่ะ'

'กรงที่ไหน ที่มันหน้าต่าง'

'ก็นั่นแหละ พี่พาเค้าไปดูพระอาทิตย์ตรงนั้นไม่ได้หรอ'

'สัญญาก่อน ว่าถ้าพี่ไม่อยู่จะไม่ดื้อกับฮยองวอน'

'พี่จะไปไหน จะทิ้งเค้าไปอีกแล้วหรอ'

'เด็กดี พี่เคยทิ้งเราที่ไหนกัน พี่ไปทำงานหรอก'

'ต้องไปจริงๆ หรอ ไปนานมั้ย'

'พี่จะกลับมาดูพระอาทิตย์กับเรา พี่สัญญา'

'จริงๆ นะ พี่จะไม่ใจร้ายกับเค้านะ'

'ใครจะไปใจร้ายกับเราล่ะ น่ารักแบบนี้เนี่ย หืม'

'พี่อ่า ถ้าพี่สัญญาว่าจะกลับมา เค้าก็สัญญาว่าจะเป็นเด็กที่ดื้อน้อยๆ ของพี่ฮยองวอน'

'หืม ทำไมถึงดื้อน้อยล่ะ'

'เพราะเค้าจะเป็นเด็กดีของพี่แค่คนเดียว'

.

.

.

สายตาของชางกยุนเหม่อลอยไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ชางกยุนไม่ได้สนใจสายลมแรงๆ ก่อนเริ่มพายุที่พัดมากระทบผิวหน้าขาวๆ ของเขา ตากลมหลับลงอยู่อย่างนั้น ปล่อยใจของเขาให้บินออกไปทั้งๆ ที่ไม่รู้เลยว่าควรจะไปที่ไหน เท้าเล็กขยับทุกครั้งที่ลมเย็นโบกเบาๆ

"คนดี" ร่างสูงนั่งหย่อนขาลงข้างๆ คนตัวเล็กของเขา

"คนใจร้าย ฮึก" แขนเล็กตวัดกอดรอบเอวแข็งแรงที่เขาคิดถึง ไม่ต้องลืมตามาดูก็รู้ว่าความอบอุ่นข้างๆ ตัวเขาคือความอบอุ่นของใคร

"ร้องไห้ทำไม" นิ้วยาวค่อยบรรจงเช็ดน้ำตาเม็ดเล็กๆ บนแก้มของคนตัวเล็ก

"คิดถึง ฮึก คิดถึงมากรู้มั้ย" รู้สิ ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะ เขาน่ะ คิดถึงคนตัวเล็กยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดอีก

"รู้ครับ" 

"ฮึก รู้แล้วทำไม ฮึก ทำไมถึงทิ้งเค้าไป พี่น่ะ ฮือ ใจร้ายกับเค้าเสมอเลย" ปากเล็กส่งเสียงโยเยจนร่างสูงต้องดึงอีกคนเข้ามาแนบอก 

"พี่อยู่กับเราตลอดนะคนดี อย่าร้องไห้อีกเลยนะ" หัวทุยๆ พิงเข้ากับไหล่แข็งแรงของเขา จูฮอนนั่งอยู่อย่างนั้นจนกระทั้งเสียงสะอื้นเงียบไป

"เค้าต้องทำยังไง พี่ถึงจะไม่ทิ้งเค้าไปอีก" หัวกลมๆ ที่เอนพิงกับไหล่แข็งแรงขยับเล็กๆ ตากลมหลับสนิทพร้อมกับเอ่ยถามอย่างอยากรู้ "พี่ช่วยอยู่กับเขานานกว่านี้อีกหน่อยได้มั้ย อย่าพึ่งไปเลยนะ"

ลมอุ่นๆ เมื่อครู่ค่อยๆ หายไปและแทนที่ได้ลมแรงๆ ที่พัดมากระทบผิวหน้าของชางกยุน

ฝัน เขาแค่ฝันกลางวันเท่านั้น...

"ชางกยุน!" เสียงฮยองวอนตะโกนคอแทบจะแตกมาจากด้านหลังจนคนตัวเล็กสะดุ้ง

ฮยองวอนกลับมาที่ห้องก่อนจะหันไปเห็นคนตัวเล็กนั่งอยู่มุมสุดของตึึก ใจทั้งดวงของเขาหล่นไปอยู่แทบจะสุดปลายเท้า ให้ตายเถอะ เขาคิดว่าเขาจะต้องเสียคนตัวเล็กไปอีกคนเสียแล้ว

ขายาวก้าวไวๆ ไปหาคนตัวเล็กที่นั่งโงนเงนอยู่ตรงนั้น หัวกลมๆ ที่เอนไปด้านหนึ่งเหมือนว่ากำลังพิงซบใครอยู่ แต่จะมีใครล่ะ บนดาดฟ้าของตึกโทรมๆ แบบนี้มีแค่เขา ชางกยุน และใครอีกคนเท่านั้นที่ขึ้นมาได้

"เข้าข้างในเถอะ น้ำค้างแรงแล้ว" เขาบอกพร้อมกับพยุงคนตัวเล็กให้ออกห่างจากจุดอันตรายนั่น

.

.

.

"ชางกยุน พี่ขอร้อง อย่าไปนั่งตรงนั้นอีกนะ" เขาบอกเสียงติดกังวล ความจริงก็เพราะเป็นห่วงนั่นแหละ เขาไม่เคยอยากจะดุอะไรคนตัวเล็กเลย ถึงชางกยุนจะมีรอยยิ้มอยู่บ้าง แต่ความเสียใจก็ยังคงมีอยู่

"ผมแค่อยากมองพระอาทิตย์" มือเรียวจับช้อนเขี่ยข้าวสวยในจานไปมา สายตามองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย

"มองในนี้ก็ได้ ทำไมต้องทำให้พี่เป็นห่วงด้วย" น้ำเสียงเริ่มดุขึ้นอย่างหัวเสีย ทำไมต้องดื้อกับเขาด้วยนะ

"พี่ไม่เข้าใจ"

"ใช่ พี่มันไม่เคยเข้าใจอะไรหรอก พี่ไม่ใช่จูฮอนของเธอ พี่จะไปเข้าใจอะไรล่ะ" เขาบอกเสียงดุ ก่อนจะลุกออกไป ไม่ลืมที่จะหยิบซองบุหรี่ที่ยับยู่ยี่ของเขาออกไปด้วย เขาไม่ได้โกรธคนตัวเล็ก ไม่ได้โกรธคนที่จากไปแล้ว เขาแค่โกรธที่เขาไม่เคยเป็นความสุขแม้จะน้อยนิดให้กับชางกยุนได้เลยก็เท่านั้น

"พี่ฮยองวอน" ขาเรียวค่อยๆ ก้าวมาหยุดอยู่ข้างๆ คนตัวสูง มือข้างนึงปิดเข้าที่จมูกอย่างคนที่ไม่ถูกกับบุหรี่ จนฮยองวอนต้องรีบดับมัน

"ออกมาทำไม ข้างนอกมันหนาว" สุดท้ายเขาก็เป็นห่วงคนตัวเล็กอยู่ดี

"พี่เหนื่อยมั้ย" คนตัวเล็กถาม สายตามองออกไปในความมืดของเมืองเล็กๆ ที่พวกเขาอาศัยมาตั้งแต่เด็กๆ

"หืม"

"ดูแลเด็กดื้อแบบผมน่ะ พี่เหนื่อยมั้ย" ตากลมหันมามองเขา ก่อนจะหันกลับไปอย่างเดิม แล้วเผลอยิ้มเมื่อในใจนึกคิดถึงประโยคที่เคยพูดกับใครอีกคนเอาไว้ 

'ถ้าพี่สัญญาว่าจะกลับมา เค้าก็สัญญาว่าจะเป็นเด็กที่ดื้อน้อยๆ ของพี่ฮยองวอน'

'หืม ทำไมถึงดื้อน้อยล่ะ'

'เพราะเค้าจะเป็นเด็กดีของพี่แค่คนเดียว'

"ไม่เหนื่อยหรอก พี่ขอโทษที่พี่ดุเธอนะ" มือยาววางลงบนกลุ่มผมนุ่ม พลางเอ่ยบอก 

"ผมก็ขอโทษที่ดื้อกับพี่นะ" ชางกยุนหันมาส่งยิ้มให้กับคนตัวสูง "ไปกินข้าวกันเถอะครับ พี่อุตส่าห์ซื้อมาตั้งเยอะ" มือเล็กคว้าเข้าที่มือของฮยองวอน ออกแรงลากนิดๆ ให้คนตัวสูงเดินตามเขาเข้าไปในห้องเหมือนเดิม

อย่างน้อย รอยยิ้มนั่นก็ทำให้หัวใจของใครอีกคนชื้นขึ้นมาบ้าง...

.

.

.

กลางดึกที่ฮยองวอนหลับสนิท ร่างเล็กของชางกยุนลุกขึ้นชันเข่าบนฟูกขนาด 3 ฟุตครึ่งเห็นจะได้ น้ำตาใสๆ ที่ปลุกเขาขึ้นมาทุกคืน น้ำตาที่เขาเก็บมันไว้ตลอดเวลาที่อยู่ต่อหน้าของฮยองวอน ชางกยุนไม่อยากให้ฮยองวอนต้องมาเป็นห่วงเขา แต่ความคิดถึงที่เขามีต่อจูฮอนก็ไม่สามารถกักเก็บไว้ได้จริงๆ

เหตุผลที่เขามักจะทำเป็นเข้มแข็งกับฮยองวอนเพราะเขาเองก็ไม่อยากให้คนตัวสูงต้องคอยเป็นห่วง ชางกยุนรู้ว่าฮยองวอนรักเขาแบบที่จูฮอนรัก ชางกยุนรู้เหตุผลที่ฮยองวอนคอยดูแลเขา เขารู้ดีว่าใครอีกคนคิดยังไง เพียงแต่เขาไม่ได้มีหัวใจไว้เพื่อรักฮยองวอนก็เท่านั้น และต่อให้เขามี หัวใจตอนนี้ก็เป็นของจูฮอนอยู่ดี

"ฮึก... เค้าคิดถึงพี่" หมอนสีขาวที่เก่าลงตามระยะเวลาการใช้งานถูกแขนเล็กดึงมากอดไว้ จมูกเล็กสูดดมกลิ่นจางๆ ของใครอีกคนที่เขานึกหลงใหล กลิ่นที่เขาจำได้ไม่เคยลืม

"พี่จูฮอน พี่อยู่ที่ไหน ฮือ" เสียงร้องไห้ที่มักจะดังขึ้นทุกครั้งที่ร่างบางคิดถึงใครอีกคน

"เค้าไม่เอาหัวใจแล้วก็ได้ ฮึก พี่ ฮือ" ขวดยาอันตรายถูกคนตัวเล็กค่อยๆ เทใส่มือช้าๆ เขากรอกมันลงปากของตัวเองอย่างใจเย็น ตากลมปล่อยหยดน้ำตาให้ไหลเปียกแก้มตามแรงโน้มถ่วง ก่อนจะปล่อยให้ตัวยาทำปฏิกิริยาของมันไปตามธรรมชาติของมัน

ความรู้สึกแสบร้อนทั่วทุกอณูรูขุมขน คอแห้งผากเหมือนขาดน้ำมาหลายวัน รวมไปถึงก้อนเนื้อด้านซ้ายที่บีบรัดตัวเองแน่นจนเขาเองทรงตัวไม่ไหว สุดท้ายชางกยุนก็เป็นแค่เด็กอ่อนแอที่อยู่บนโลกใบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ 

โลกที่ไม่มีจูฮอน ก็ไม่ใช่โลกของชางกยุนเหมือนกัน

"ชางกยุน!!!" ฮยองวอนตะโกนสุดเสียง คนตัวเล็กที่นอนหายใจรวยรินอยู่บนที่นอนเก่าๆ มือเรียวบีบหน้าอกตัวเองแน่นอย่างเจ็บปวด พร้อมกับน้ำตามากมายที่เอ่อไหล

"ผมขอโทษ ฮึก"

"ไม่ ไม่ ชางกยุน ตื่นสิ ฮึก ไม่ ทำไมทำแบบนี้ ชางกยุน!!!"

.

.

.

"คนไข้อยู่ในสภาวะช็อคยานะครับ หมอล้างท้องแล้วแต่ตัวยาที่เกินขนาดคงต้องใช้เวลานานพอสมควร คนไข้จะเบลอยาอยู่ช่วงใหญ่ๆ อาจจะอาเจียนบ่อยนะครับ ตอนนี้หมอยังให้คำตอบไม่ได้ว่าคนไข้จะปลอดภัยเพราะหัวใจที่เคยผ่าตัดมีการบีบรัดแน่นกว่าปกติ ส่วนตอนเย็นจะมีพยาบาลมาเจาะเลือดเพื่อไปเช็กค่าตับนะครับ จนกว่าค่าตับจะกลับมาเป็นปกติคงต้องเจาะเลือดบ่อยหน่อยนะครับ" เสียงหมอรายงานอาการของคนตัวเล็กที่เขาอุ้มมาอย่างร้อนรนเมื่อหลายชั่วโมงก่อน

"ขอบคุณครับ" ฮยองวอนเอ่ยบอกคุณหมอก่อนจะหันไปวางมือของเขาลงบนหน้าผากเล็กๆ ลูบเบาๆ เหมือนกลัวว่าร่างเล็กตรงหน้าของเขาจะเจ็บ เขาไม่ชอบเห็นคนตัวเล็กในสภาพนี้เลย ใบหน้าที่ซีดเผือด ริมฝีปากเรียวแห้งจนปริแตก ท่อที่ต่อออกทางจมูกเพื่อล้างท้อง แขนเล็กที่เต็มไปด้วยร่องรอยการเจาะเลือดไปตรวจจากพยาบาล และน้ำตาเม็ดเล็กที่ไหลช้าๆ จากดวงตาที่ปิดสนิท 

"ทำไมทำแบบนี้..." เขาไม่คิดว่าคนตัวเล็กจะกล้าทำ ไม่เคยคิดเลย "พี่รักเธอนะ ฮึก อย่าทำแบบนี้อีกเลยนะ"

.

.

.

5 ปีผ่านไป...

“พี่ครับ เหนื่อยมั้ย”  ชางกยุนหันไปมองคนตัวสูงที่วุ่นวายกับการทาสีบนผนังห้อง 

"เธอล่ะ เหงื่อออกเต็มเลย" ฮยองวอนตอบก่อนจะยื่นมือไปเช็ดเหงื่อเม็ดเล็กตามไรผมสีเข้ม ชางกยุนยิ้มตอบพร้อมกับส่ายหัวไปมา

ตั้งแต่วันที่ชางกยุนออกจากโรงพยาบาล ฮยองวอนก็คอยเฝ้าดูแลคนตัวเล็กชนิดที่ว่าแทบไม่เคยห่างสายตา เขาทนไม่ได้หรอกหากจะต้องเสียชางกยุนไปอีกคน

ช่วงบ่ายแก่ๆ ของวันที่ดูจะอากาศดีกว่าทุกวันที่ผ่านมา ชางกยุนกระโดดเก็บผ้าบนราวที่ตากไว้ ลมเบาๆ ที่พัดเอากลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มจากเสื้อผ้าทำให้คนตัวเล็กรู้สึกสดชื่นและผ่อนคลาย แขนเล็กกางออกช้าๆ พร้อมกับเงยหน้าขึ้น ตากลมหลับสนิท ปากเรียวยังคงยกยิ้มอย่างมีความสุข

เค้าคิดถึงพี่...

“พี่ฮยองวอน กินข้าวเสร็จพาผมไปนั่งดูพระอาทิตย์ตรงนั้นได้มั้ย” คนตัวเล็กบอกพร้อมกับส่งยิ้มร่าเริงไปให้

“ไปสิ” เขายอมให้คนตัวเล็กไปนั่งตรงนั้นได้มาสักพักใหญ่ๆ แล้วล่ะ เพียงแต่เขาต้องไปนั่งด้วยเพราะยังเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของชางกยุนอยู่

คนตัวเล็กหย่อนขาลงเหมือนที่ชอบทำ มือเล็กจับขอบผนังตึกเก่าๆ ไว้เบาๆ ตากลมที่ทอประกายกระพริบทุกครั้งที่สายลมพัดผ่านผิวหน้าของเขา

"ขอบคุณนะครับ ขอบคุณที่พี่ดูแลผมอย่างดีมาตลอด" คนตัวเล็กบอกพร้อมกับส่งยิ้มสดใสไปให้ 

“หนาวมั้ย” ฮยองวอนถามเมื่อรู้สึกว่าลมเริ่มจะเย็นขึ้น

“นิดนึงครับ”

“งั้นนั่งดีๆ นะ เดี๋ยวพี่ไปหยิบผ้าห่มมาให้” ฮยองวอนบอกพร้อมกับวางมือลงบนกลุ่มผมนิ่ม

ตั้งแต่วันที่เขาอุ้มคนตัวเล็กไปโรงพยาบาลและขอร้องไห้อีกคนอยู่กับเขา ชางกยุนก็ไม่ร้องไห้ให้เขาเห็นอีกเลย คนตัวเล็กกลับมาสดใสร่าเริงอย่างที่เคยเป็นอีกครั้ง ถึงเขาจะไม่ได้เป็นเจ้าของหัวใจของชางกยุน แต่เขาเองก็ยอมรับว่าเขามีความสุขที่ได้มองรอยยิ้มเล็กๆ ของชางกยุนเสมอ และยินดีจะปฏิเสธทุกครั้งที่คนตัวเล็กเอ่ยปากให้เขาไปเริ่มต้นความรักกับคนอื่นๆ

ขอแค่ได้รัก แค่นั้นแหละที่คนอย่างฮยองวอนต้องการ แค่ได้รัก...

ปึก!...

เสียงสมุดเก่าๆ เล่มหนึ่งตกลงบนพื้นตรงหน้าของเขา

ร่างสุงหยิบผ้าห่มผืนเล็กจากที่นั่งประจำของคนตัวเล็ก ก่อนจะชะงักเท้าลง มือหนาเอื้อมหยิบกระดาษที่พับครึ่งและสอดไว้กับสมุดเก่าๆ ที่ร่วงลงตรงหน้าของเขา และถ้าเขาไม่มัวแต่สนใจกระดาษที่พื้นนั่น เขาคงเห็นว่าสมุดเล่มนั้นคือไดอารี่ของคนตัวเล็ก...

"ถึง ชางกยุน..." คิ้วเข้มกระตุกเบาๆ ก่อนจะวางกระดาษแผ่นเดิมลงบนหน้าปกสมุดที่วางอยู่บนโต๊ะก่อนจะเดินเอาผ้าห่มไปให้คนตัวเล็ก

ขายาวก้าวช้าๆ ก่อนจะทรุดลงนั่งข้างมุมตึก ฮยองวอนปล่อยหยดน้ำตาให้ไหลพร้อมเสียงสะอื้น มือหนาทุบที่พื้นอยู่หลายทีพร้อมกับมองลงไปที่พื้นถนน

ร่างบางของชางกยุนนอนแน่นิ่งอยู่บนกองเลือดจำนวนมาก ปากเล็กยกยิ้มอย่างมีความสุขเหมือนกับว่าการจากโลกนี้คือสิ่งที่เขารอมาเนิ่นนาน

"ไม่... ฮึก ชางกยุน"

.

.

.

ถึง พี่ฮยองวอน

กว่าพี่จะมาเจอไดอารี่เล่มนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะกลายสภาพเป็นอะไรไปแล้ว และกว่าพี่จะเปิดมาเจอหน้าสุดท้ายนี่ ผมก็คงจากโลกนี้ไปไกลแล้วเหมือนกัน 

พี่ฮยองวอน ผมขอโทษที่ผมไม่เคยเป็นเด็กดีของพี่ได้เลยสักที ผมขอโทษที่ผมทำให้พี่เหนื่อยกับเด็กดื้ออย่างผมมาตลอด แต่ถ้าพี่จะคิดว่าผมจะขอโทษเรื่องที่ผมไม่รักพี่เลยมั้ย พี่คงคิดผิด เพราะผมรักพี่นะ 

พี่เป็นพี่ชายที่ดีที่สุดของผม ถึงผมจะรักพี่ได้ไม่ทั้งหมดของหัวใจที่ผมมี แต่ว่าผมก็ดีใจ ที่ผมได้รักพี่นะครับ ขอบคุณที่พี่ดูแลผมอย่างดีมาตลอด และขอบคุณทุกความรักที่พี่มีให้กับผมนะครับ

ผมรักพี่นะ พี่ชายที่ดีที่สุดในชีวิตของผม

เด็กดื้อ, อิมชางกยุน

.

.

.

"กูพาน้องมาส่งถึงมือมึงแล้วนะ สุดท้าย เจ้าของหัวใจของชางกยุนก็คือมึง ไม่สิ เป็นมึงเสมอมาและจะเป็นแบบนั้นเสมอไป กูรู้ว่ามึงจะดูแลหัวใจของมึงอย่างดีที่สุด คิดถึงมึงว่ะเพื่อน" ฮยองวอนวางดอกกุหลาบสีขาวลงที่หน้าหลุมศพเพื่อนของเขาก่อนจะเอ่ยยิ้มๆ

"ตัวแสบ พี่รู้ว่าเธอจะเป็นเด็กดีของจูฮอนมันเสมอ" กุหลาบขาวอีกหนึ่งดอกถูกวางลงที่หน้าหลุมศพของคนตัวเล็กพร้อมกับน้ำตาของคนตัวสูง "พี่รักเธอนะ"

.

.

.

ถึง ชางกยุน

คนดี พี่เคยบอกเรามั้ยว่าพี่รักเราแค่ไหน  คงไม่เคยล่ะสิใช่มั้ย พี่น่ะ รู้ตัวมาตลอดว่าพี่เป็นคนใจร้ายของเรามาเสมอ พี่ขอโทษที่ผิดสัญญาว่าจะอยู่ดูแลเราตลอดไป แต่ถึงพี่จะดูแลเราไม่ได้ก็ไม่ได้หมายความว่าพี่หายไปหรอกนะ พี่ยังคงมองเห็นเราเสมอเหมือนที่พี่เคยทำมาตลอด พี่จะยังคงอยู่กับเราเสมอเหมือนกับหัวใจของพี่ที่อยู่ในร่างกายของเรา 

อย่าไปโกรธฮยองวอนที่มันต้องทำแบบนี้เลยนะ พี่ผิดเองที่ไม่กล้าพอจะปิดบังเรื่องนี้กับเรา แต่มันเป็นคนเดียวที่พี่ไว้ใจมากพอจะฝากดวงใจของพี่เอาไว้ คนดี ทุกครั้งที่สายลมพัดกระทบตัวของเรา โปรดจำไว้ว่าพี่จะโอบกอดเราเสมอ ได้โปรดอย่าร้องไห้เพราะพี่เช็ดน้ำตาของเราไม่ได้ โปรดรักมันให้เท่ากับความรักที่เรามีให้กับพี่ โปรดรักตัวเองให้เท่ากับความรักของพี่ที่มีให้กับเรา

พี่จะรักและอยู่กับเราเสมอนะคนดี

คนใจร้าย, อีจูฮอน

.

.

.

ถ้าในฝันนั้นฉันได้มีเธอ ขอนอนหลับไม่ตื่นได้ไหม 

ก็มันไม่พร้อมยอมรับว่าเธอจากไป ไปจากฉันจริงๆ

.

.

.

end.

Playlist :: เจ็บทุกเช้า - ZANI

Talk :: หวังว่าทุกคนจะชอบ ฝากส่งฟีดแบคให้เค้าที่ #ficmonbymont หน่อยนะคะ ♡