Title :: “โปรดลืม”
Couple :: Jooheon x Changkyun ft. Hyungwon

*** Twitter :: @bmontmont || #ficmonbymont ***

.

.

.

.

.

.

โปรดเธอลืม ลืมฉันที่เธอเคยรัก 

คนนี้ที่เธอเคยฝากหัวใจ กับชีวิตที่เคยผ่านมา

โปรดจงลืม ความรักที่เคยมีฉัน วันนี้เข้าใจทุกอย่าง 

หมดหนทางที่จะรั้งเธอเอาไว้ คงไม่กลับมา

.

.

.

คุณเคยมีความรู้สึกที่ว่าทำได้แค่มองมั้ยครับ... อยากเดินเข้าไปหา อยากดึงเข้ามากอด อยากปลอบ อยากยิ้มให้และได้รับรอยยิ้มกลับคืนมา แต่ที่คุณทำได้ก็แค่มอง แค่มอง แค่นั่นจริงๆ

ผมกำลังยืนมองผู้ชายสองคนที่เดินเข้ามาที่นี่พร้อมกับช่อดอกไม้หนึ่งช่อในมือของคนตัวเล็ก ใบหน้าเรียบนิ่งปนความเศร้าของเขามองตรงไปด้านหน้าก่อนจะระบายยิ้มขึ้นเล็กๆ รอยยิ้มที่ทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดทั้งๆ ที่มันเป็นแบบนั้นอยู่ทุกครั้งที่เขามาที่นี่ และสิ่งที่ผมจะเห็นก่อนที่เขาทั้งสองคนจะเดินกลับออกไปคือมือหนาๆ ของผู้ชายอีกคนที่โอบกอดร่างเล็กนั่นไว้ พร้อมกับบีบที่ราดไหล่เล็กนั่นเบาๆ

ผมยืนมองเขาสองคนจนลับตาด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม ยิ้มอย่างสุขใจแต่หัวใจกลับเจ็บปวด

เจ็บที่ผมทำได้แค่มอง แต่ก็สุขที่อย่างน้อยผมก็ยังได้มอง...

.

.

.

"มึงรักชางกยุนใช่มั้ย" จูฮอนเปิดประเด็นถามในสิ่งที่เขาเองก็รับรู้มาตลอด สายตาที่มั่นคงของเขาจับจ้องไปที่คู่สนทนาอย่างต้องการคำตอบ และต้องเป็นคำตอบที่เขามั่นใจเท่านั้น

"มึงก็รักเค้าแล้วมึงจะถามกูทำไมวะ" เขาไม่ชอบใจนักกับคำตอบที่ได้รับมาจากใครอีกคน เขาไม่ชอบคำตอบที่แสดงถึงความพ่ายแพ้แบบนั้นสักเท่าไหร่ แต่ก็นั่นแหละ สิ่งที่เขากำลังจะทำต่อจากนี้ ก็ไม่ได้ต่างไปกับคำว่าขี้แพ้นัก สีหน้าของคู่สนทนาดูตึงขึ้นทันทีกับคำถามของเขา สิ่งที่เขาสองคนต้องตัดสินใจในเวลาที่มีไม่มากนักยิ่งเป็นตัวกดดันพวกเขาให้กลัวกันไปหมด

"กูมีเรื่องๆ นึงอยากขอให้มึงทำ แต่มึงต้องรับปากกับกูก่อนว่ามึงจะไม่บอกชางกยุน" ตาเรียวหลับลงอย่างข่มใจ ก่อนจะเอ่ยบอกประโยคที่เขาเกลียดมันมากที่สุด 

"คนอย่างมึงจะมีความลับกับชางกยุนได้หรอวะ" ฮยองวอนแย้งขึ้นด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ คนอย่างจูฮอนน่ะหรอจะโกหกคนตัวเล็กที่มีแววตาสดใสตลอดเวลาแบบชางกยุนได้ พนันด้วยทุกอย่างที่เขามีเลยว่า ไม่มีทาง

แต่เพราะจูฮอนเองก็รู้ดีอยู่กับใจว่าเขาทำไม่ได้ นั่นคือเหตุผลที่เขาต้องมาขอความช่วยเหลือกับใครอีกคนในวันนี้

"เพราะครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่กูจะได้โกหกชางกยุนของกู" เพราะต่อจากนี้เขาคงไม่มีโอกาศที่จะทำอะไรแบบนี้อีกแล้ว...

จบประโยคของเขา ใบหน้าที่ตึงเครียดของฮยองวอนยิ่งเพิ่มระดับความกังวลเข้าไปอีก ดูเหมือนว่าฮยองวอนจะเลือกไม่ได้ว่าควรทำยังไงกับคำขอของเขา

"รับปากกูฮยองวอน... มึงจะไม่บอกชางกยุน" ย้ำคำขอเดิมอย่างหนักแน่น เสี้ยวจังหวะหนึ่งของวินาทีเขาสัมผัสได้ว่าร่างสูงตรงหน้าของเขากำลังกลัว ดวงตาที่สั่นไหวที่หาดูได้ยากนักทำให้เขาต้องรีบทำเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด

"มึงก็รู้ว่าชางกยุนต้องไม่ยอมแน่ๆ"

"กูขอร้อง"

"เออ"

.

.

.

ฮยองวอนกำลังนั่งทอดสายตามองไปที่เตียงผู้ป่วยสีขาวสะอาดตาที่มีร่างบางของคนไข้ที่ผ่านการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจเมื่ออาทิตย์ก่อน สายระโยงระยางมากมายที่ต่อเข้าหาคนตัวเล็กเป็นภาพที่เขาไม่ค่อยอยากจะมองมันมากนัก

หน้ากากออกซิเจนที่ช่วยให้คนป่วยบนเตียงได้หายใจสะดวกนั่นบดบังใบหน้าที่ซีดเซียวของคนตัวเล็กได้เป็นอย่างดี เสียงเครื่องวัดจังหวะการเต้นของหัวใจที่ทำงานตลอดเวลานั่นเป็นเหมือนตัวช่วยที่บอกกับเขาว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงยังคงมีชีวิตอยู่

"อดทนไว้นะชางกยุน" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทาก่อนจะลุกขึ้นไปที่ระเบียงของห้องพัก บุหรี่มวนที่เท่าไหร่ไม่อาจบอกได้ ถูกเขาจุดแล้วสูบเอาสารนิโคตินเข้าปอดอย่างไม่นึกกลัวผลลัพธ์ที่จะตามมาของมัน

เขาเงยหน้าขึ้นมองฟ้าเพื่อซ่อนหยดน้ำตาลูกผู้ชายไว้ข้างใน จัดการสูบและพ่นควันขุ่นๆ ขึ้นฟ้า เหมือนว่ามันจะช่วยให้เรื่องร้ายๆ นี้หายไปพร้อมกับสายลมเฉกเช่นเดียวกับกลุ่มควันจากมวนบุหรี่

"อื้อ" เสียงบางอย่างดึงสติของเขาให้หันกลับเข้าไปมองที่เตียงคนไข้เป็นอย่างแรก

แพขนตาที่ปิดสนิทมาจวนจะ 10 วันได้ขยับเบาๆ พร้อมกับหัวใจของเขาที่เต้นไม่เป็นจังหวะ 

"หมอ หมอครับ" ฮยองวอนพุ่งตัวไปที่ประตูห้อง แหกปากตะโกนเหมือนคนบ้า ทั้งดีใจ ทั้งตกใจ และทำอะไรไม่ถูกจริงๆ กับสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้น

.

.

.

"ว่ายังไงเรา หลับลึกเหมือนกันนะ" เขาบอกพร้อมกับวางมือลงบนหน้าผากเนียนของคนตัวเล็กอย่างเบามือ 

"พี่จูฮอนล่ะครับ" เสียงติดแห้งเอ่ยถามเขาพร้อมกับสายตาที่กวาดมองไปทั่ว มองหาคนที่ใครอีกคนอยากเจอมากที่สุด...

"พักผ่อนเถอะนะ เดี๋ยวจูฮอนมันก็มา" ขอบตาที่รื้นไปด้วยน้ำอุ่นๆ จากข้างในทำให้เขาต้องรีบเอ่ยบอก จะให้เขาพูดยังไงล่ะ ในเมื่อใครอีกคนที่ร่างบางถามถึงจะไม่มีวันที่จะมาหาคนตัวเล็กได้อีกอย่างที่เขาบอกออกไป

"ผมคิดถึงพี่จูฮอน" ตากลมๆ ช้อนมองเขาอย่างน่าสงสาร ภาพที่กระตุกหัวใจของเขาจนแทบจะทนไม่ไหว มือหนาลูบเบาๆ ที่ปอยผมนุ่มเหมือนว่าต้องการจะปลอบประโลมคนตัวเล็กตรงหน้า

"นอนซะเด็กดี" คงเพราะฤทธิ์ยาที่ได้รับเมื่อไม่กี่นาทีก่อนที่ช่วยให้เขาไม่ต้องสรรหาคำพูดมาโกหกคนตัวเล็กให้เหนื่อยอีก ตากลมค่อยๆ ปิดลงอย่างว่าง่าย เขาทำได้เพียงยืนมองร่างบางอย่างเจ็บปวดเท่านั้น

ข่มตาลงอีกครั้งเพื่อปลอบใจตัวเองว่าอย่างน้อยในตอนนี้คนตัวเล็กก็ยังไม่ต้องรับรู้อะไร...

.

.

.

"ชางกยุน กินหน่อยเถอะนะ พี่ขอร้อง" ฮยองวอนบอกกับคนตัวเล็กที่เอาแต่นั่งเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างอย่างอ้อนวอน เขาพยายามทำทุกทางให้คนตัวเล็กกลับมาสดใสร่าเริงอย่างที่เคยเป็น แต่มันก็เปล่าประโยชน์

"พี่ครับ พี่จูฮอนล่ะ" ชื่อของใครอีกคนดังออกมาจากปากของคนตัวเล็กตลอดเวลาที่หันมามองเขา

"ผมคิดถึงพี่จูฮอน ทำไมเขาไม่มาหาผมเลย" ตากลมที่คลอด้วยน้ำตานั่นทำเอาเขาต้องรีบวางถ้วยข้าวต้มลงกับโต๊ะ

"ชางกยุน" เขาดึงคนตัวเล็กเขามากอดแนบอก ส่วนหนึ่งเพื่อปิดบังน้ำตาบนหน้าของเขาด้วย เขาสงสารชางกยุนใจจะขาด แต่ทำได้แค่นี้จริงๆ

"ฮึก ผมคิดถึงพี่จูฮอน" ประโยคเดิมๆ พร้อมกับเสียงสะอื้นก่อนจะหลับไปอย่างเหนื่อยอ่อน และเช่นเคย เขาทำได้เพียงเช็ดคราบน้ำตาบนแก้มใสๆ ที่ตอบลงทุกวันๆ

“กูจะทำยังไงกับดวงใจของมึงดีวะจูฮอน” 

.

.

.

กลางดึกที่ฮยองวอนทิ้งตัวนอนลงบนโซฟาในห้องพักฟื้นของผู้ป่วย ชางกยุนค่อยๆ ลืมตาขึ้นจากเงาตะคุ่มๆ ข้างๆ เตียงของเขา

มาแล้ว... คนที่เขารอคอยอยากจะเจอตั้งแต่ฟื้นจากความตายมาได้...

รอยยิ้มดีใจปรากฏขึ้นบนปากเรียวของเขา รอยยิ้มที่หายไปร่วมสองอาทิตย์เห็นจะได้

"คนเก่งของพี่..." ร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างเตียงคนป่วยเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มเอ็นดู มืออุ่นๆ แตะลงเบาๆ ที่ริมฝีปากนุ่ม กดคลึงเบาๆ อย่างคิดถึง

"พี่จูฮอน คนใจร้าย พี่หายไปไหนมา พี่ไม่คิดถึงเค้าแล้วหรอ" คนตัวเล็กบอกเสียงตัดพ้อ

"ชู่ว... พี่ไม่เคยไม่คิดถึงเรา" ลูบไล้เบาๆ ที่แก้มนิ่มๆ ส่ายหัวนิดๆ ว่าสิ่งที่เขาพูดมันคือเรื่องจริงจากหัวใจของเขา

"แล้วทำไมพี่ไม่มาหาเค้าเลย เค้าคิดถึงพี่มากรู้มั้ย" มือเรียวจับที่ข้อมือแข็งแรงเหมือนกลัวว่าอีกคนจะทิ้งเขาไปอีก

"พี่รู้คนดี พี่รู้ครับ"

"พี่จะอยู่กับเค้าตลอดไปใช่มั้ย" ชางกยุนช้อนตามองคนตัวสูง ส่งความวิงวอนไปหาใครอีกคนอย่างที่เคยทำมาตลอด และแน่นอนว่ามันเคยได้ผล...

"พักผ่อนซะคนดี พี่จะอยู่กับเราตลอดไปนะ" กระซิบชิดหน้าผากเนียนก่อนจะกดจูบลงอย่างอ่อนโยน

"พี่จะไปแล้วหรอ ไหนพี่สัญญาว่าจะอยู่กับเค้าไง" ชางกยุนเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าคนตัวสูงเดินห่างจากเตียงของเขาออกไปเรื่อยๆ

"พี่จะอยู่กับเราเสมอครับ" รอยยิ้มอ่อนโยนถูกส่งมาให้เขาพร้อมกับขายาวๆ ที่ยังคงเดินออกไปไม่หยุด

"ไม่ ฮึก... พี่ใจร้าย พี่จะทิ้งเค้า พี่ไม่เคยรักษาสัญญา คนใจร้าย ฮึก" สองมือปัดป่ายไล่คว้ากลางอากาศอย่างหมดหวัง ชางกยุนทำเพียงบอกกับตัวเองว่าต้องทำยังไงก็ได้ให้ร่างสูงหันกลับมา

ไม่!

ตากลมลืมขึ้นจากฝันที่เหมือนจะดีของเขาพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

เขาแค่ฝัน... ฝันว่าเขาได้เจอคนใจร้ายของเขาเท่านั้น...

"ฮึก ได้โปรด" ร่างเล็กสะอื้นจนตัวโยน

"ชางกยุน" ฮยองวอนเขย่าคนตัวเล็กเบาๆ เพื่อเรียกสติ สองแขนของเขารวบเอาคนตัวเล็กที่สองมือปัดป่ายไปบนอากาศเข้ามากอดไว้ พร้อมกับปล่อยน้ำตาให้ไหลลงอย่างอ่อนล้า "อย่าเป็นแบบนี้เลยนะ ฮึก"

"คนใจร้าย" เสียงเล็กๆ บอกก่อนจะสงบลงในอ้อมแขนของเขา คำพูดที่เขาเองก็เจ็บปวดไปด้วย คำพูดตัดพ้อใครอีกคนที่เหมือนจะเป็นคำด่าทอเขาไปในตัว

.

.

.

1 เดือนผ่านไป...

"พี่ฮยองวอน" เสียงเรียกของชางกยุนดังขึ้นขณะที่เขากำลังเทอาหารที่ตั้งใจซื้อมาใส่ถ้วย

"หืม หิวแล้วหรอ รอแปปนึงสิ เดี๋ยวพี่ตักข้าวให้นะ" เขาบอกก่อนจะหันหลังไปหาหม้อหุงข้าวเก่าๆ ในบ้านหลังเล็กของเขา

"พี่จูฮอนจะไม่กลับมาแล้วใช่มั้ยครับ" มือเล็กคว้าเข้าที่มือของฮยองวอนพร้อมกับเอ่ยถาม เขาเฝ้ารอร่างสูงอย่างมีความหวังมาตลอด หวังว่าอย่างน้อย คนตัวสูงจะมาหาเค้าบ้าง แม้จะเจอกันในฝันก็ยังดี แต่ดูเหมือนว่ายิ่งรอ ตัวเขายิ่งหมดแม้แต่หนทางที่จะหวัง

"ได้โปรดบอกผม บอกความจริงกับผมที อย่าให้ผมต้องทรมานกับความคิดถึงคนที่ไม่เคยคิดถึงผมเลยเถอะนะครับพี่ อย่าใจร้ายกับผมเลย" เสียงเล็กเอ่ยบอกกับเขา ประโยคที่เป็นเหมือนมีดปลายแหลมกรีดแทงลงมาที่หัวใจของเขายังไม่น่าเจ็บปวดเท่าน้ำตาหยดใสๆ ที่ไร้ซึ่งเสียงสะอื้นนั่น

"สงสารผมเถอะนะครับ"

"แม่งเอ้ย!" สบถออกไปอย่างหัวเสียกับความใจอ่อนของเขา แขนแข็งแรงคว้าคนตัวเล็กเข้ามากอด มือหนาลูบที่แผ่นหลังเล็ก กดจูบลงบนกลุ่มผมสีดำที่ยาวประบ่าเพราะขาดการดูแลเบาๆ เขาเจ็บปวดทุกครั้งที่สบเข้ากับตาคู่ที่เคยสดใส ถึงวันนี้ชางกยุนจะไม่มีเสียงร้องไห้อย่างวันแรกๆ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีน้ำตาให้เค้าเห็น

"พี่ขอโทษ ขอโทษที่ต้องทำแบบนี้นะ" 

"ฮึก ฮือ... ผมคิดถึงพี่จูฮอน คิดถึงจริงๆ" เสียงสะอื้นที่หายไปหลายวันดังลั่นในทันที เขาคิดถึงคนที่ใจร้ายคนนั้น คนที่เคยสัญญาว่าจะรักและดูแลเขาตลอดไป คิดถึงมากจริงๆ

‘ถ้าการมีกูในความทรงจำของชางกยุนมันทรมาน มึงช่วยเอาจดหมายฉบับนี้ให้ชางกยุนอ่านที รับปากกูว่ามึงจะอยู่ข้างๆ เช็ดน้ำตาให้เด็กดื้อของกู’

ประโยคสุดท้ายของเพื่อนที่พูดกับเขาดังขึ้นมาในหัว เขาไม่ต้องการให้วันนี้มาถึงเลยจริงๆ แต่เขาก็ทรมานเกินกว่าจะปิดบังอีกต่อไป

"ชางกยุนฟังพี่ เธอน่ะเป็นหัวใจของจูฮอนมันนะ อ่านจดหมายนี่แล้วเธอจะเข้าใจ" เขาบอกหลังจากอีกคนลดอาการสะอึกสะอื้นลง พร้อมกับเลื่อนซองกระดาษสีน้ำตาลให้กับคนตัวเล็ก ซองกระดาษที่เขาได้รับหลังจากการจากไปแบบไม่มีวันหวนกลับของเพื่อนสนิทของเขา

.

.

.

ถึง อิมชางกยุน

คนดี พี่ขอโทษที่พี่เลือกทำแบบนี้ พี่รู้ว่าพี่มันโง่ แต่พี่ทนมองเราต้องทรมานอีกไม่ไหวจริงๆ ถ้าการมีพี่ในความทรงจำของเรามันเจ็บปวด โปรดลืมว่าเราเคยมีคนใจร้ายคนนี้ ลืมว่าพี่เคยมีตัวตนในชีวิตของเรา 

พี่ขอโทษ

อีจูฮอน

.

.

.

“หลังจากที่หมอบอกว่าเธอจะตาย จูฮอนมันก็ยกหัวใจของมันให้เธอ” มือหนาวางลงที่ไหล่เล็กที่สั่นไหว บีบเบาๆ ทั้งๆ ที่เขาเองก็เจ็บปวด

"ฮึก... ไม่จริง พี่จูฮอนบอกว่าจะอยู่กับผม" ชางกยุนเงยหน้ามามองเขาทั้งน้ำตา

"มันยังอยู่กับเราเสมอ อยู่ในนี้ไง" นิ้วยาวแตะลงเบาๆ  ที่หน้าอกข้างซ้ายของคนตัวเล็ก

"ทำไม ฮึก ถามผมสักคำมั้ยว่าผมอยากได้แบบนี้หรือเปล่า" แขนเล็กทุบเบาๆ ที่หน้าอกด้านซ้ายของตัวเอง ร้อนถึงคนตัวสูงต้องรีบห้ามไว้

"ชางกยุน หยุดนะ!" ทำไมถึงชอบทำร้ายตัวเองนัก แค่คนตัวเล็กร้องไห้อยู่ทุกๆ วันเขาเองก็แทบจะบ้าตายอยู่แล้ว แล้วเพื่อนของเขามันจะรู้สึกยังไง ที่คนตัวเล็กต้องมาเป็นแบบนี้

"มันมานั่งมองเธอที่หน้าห้องไอซียูทุกวัน มันทำทุกอย่างให้ได้หัวใจมาเปลี่ยน แต่ไม่มีหัวใจของใครสักคนที่ปรับเข้ากับร่างกายของเธอได้เลย หมอบอกว่าเธอจะอยู่ได้ไม่เกินสองวัน..." เสียงของเขาหยุดลงเมื่อต้องพูดประโยคต่อไป ยอมรับว่าเขาเองก็เจ็บปวดไม่แพ้ร่างเล็กเหมือนกัน

"ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้กับผม ฮึก" ฮยองวอนยื่นมือไปปาดเอาหยดน้ำบนแก้มขาวๆ ออกอย่างเบามือ สิ่งที่เพื่อนรักของเขาทำมันต้องไม่สูญเปล่า

"จูฮอนมันรักเรามากนะ มากจนยอมตายแทนได้" น้ำตาลูกผู้ชายหยดลงขณะที่เขาเอ่ยบอก เขาไม่คิดจะเช็ดมันด้วยซ้ำ เขายอมรับว่าเขาก็รักร่างบางตรงหน้ามากเหมือนกัน แต่ไม่มากพอจะยอมสละได้แม้กระทั่งชีวิตอย่างที่เพื่อนของเขาทำหรอก

"ฮึก แล้วผมจะอยู่ต่อไปยังไงล่ะครับ พี่จูฮอนเป็นทุกอย่างของผม ฮึก" สองมือเล็กยกขึ้นปิดหน้าตัวเอง ปล่อยเสียงสะอื้นอย่างสุดจะกลั้นกับสิ่งที่เขารับรู้ มือข้างขวากำไว้แน่นพลางแนบลงที่หน้าอกด้านซ้าย

"พี่ครับ ฮือ ทำไมไม่ปล่อยให้ผมตาย ฮึก การเอาพี่จูฮอนไปจากผมมันทรมานเกินไปพี่รู้มั้ย ฮึก"

"ขอร้องชางกยุน อย่าพูดอะไรแบบนี้เลยนะ" ฮยองวอนทำได้แค่กอดปลอบคนตัวเล็กอย่างสุดสงสาร ใจเขามันเจ็บปวดตั้งแต่ที่ต้องมารับรู้การตัดสินใจของเพื่อนเขา แล้วยังต้องมาแบกรับความทรมานของคนตัวเล็กตรงหน้าอีกคน เขาจะทนยังไงไหว

"ได้โปรด ฮึก ผมยอมทุกอย่าง บอกผมที พี่ช่วยบอกว่าผมแค่ฝัน ฮือ พี่ครับ ผมขอร้อง ช่วยผมที" น้ำตาลูกผู้ชายอย่างเขาหยดลงอย่างทรมาน จะให้เขาทำยังไงล่ะ เขาก็รักเพื่อนเขาและอยากได้มันกลับมาเหมือนกัน แต่เขาเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง จะไปปลุกคนที่ตายไปแล้วกลับมาได้ยังไงกัน

ที่เขาทำได้ ก็มีแต่การเสียใจเท่านั้น เท่านั้นจริงๆ ...

.

.

.

“พี่จูฮอน ฮึก เค้าคิดถึงพี่” มือเล็กวางดอกสีม่วงขนาดเล็กลงที่หน้าหลุมศพ 

Forget me not...

มือสวยลูบเบาๆ บนแผ่นหินเหมือนกับว่าจะสัมผัสถึงใครอีกคนได้ หยิบเอาเศษไม้ใบหญ้าออกอย่างระมัดระวัง สายตาสั่นไหวทุกครั้งที่สบกับภาพที่หน้าหลุมศพ

“เค้าจะลืมพี่ได้ยังไง ในเมื่อหัวใจพี่อยู่กับเค้า” เขาทอดมองแสงแดดที่สาดส่องลงมาพร้อมกับระบายยิ้ม

ลมเบาๆ พัดผ่านตัวของเขาจนผมเส้นสวยปลิวไสว สายลมที่หนาวแต่กลับอบอุ่นจนคนตัวเล็กน้ำตาไหล

“พี่จูฮอน ฮึก คนใจร้าย เค้าจะลืมเจ้าของหัวใจดวงนี้ได้ยังไง...” 

.

.

.

วันนี้เข้าใจทุกอย่าง หมดหนทาง จะเหนี่ยวจะรั้งเธอเอาไว้ คงไม่กลับมา...

.

.

.

tbc.

Playlist :: โปรดลืม(ความรัก) - REACH

Talk :: หวังว่าทุกคนจะชอบ ฝากส่งฟีดแบคให้เค้าที่ #ficmonbymont หน่อยนะคะ ♡