? DAY3 : FRIDAY ?

challenge : #10daysByJmione

ร่างสูงโปร่ง ผิวขาวราวกับหิมะแรกของฤดู

ริมฝีปากอิ่ม แก้มใสที่ถูกแต่งแต้มไปด้วยสีแดงระเรื่อ

ดวงตากลมโตเป็นประกายฉายแววความสดใส

เขาเฝ้ามองร่างบางนี้มานานเกือบสองเดือนแล้ว

เรื่องมันเริ่มเมื่อสองเดือนก่อน ..

วันศุกร์แห่งชาติคือวันพักผ่อนของเหล่ามนุษย์เงินเดือน สถานบันเทิงชื่อดังมันเต็มไปด้วยผู้คน

แม้แต่ร้านกาแฟ หรือร้านบุฟเฟ่ต์ข้างทางยังแทบไม่มีที่นั่งว่างให้นั่ง

เพราะต่างคนต่างจับจองที่ว่างไว้เพื่อผ่อนคลายความเหนื่อยล้าจากการทำงานหนักมาทั้งอาทิตย์

คัง ดงโฮ เป็นหนึ่งในคนเหล่านั้น 

วันศุกร์แห่งชาติที่น่าเบื่อทำให้เขาพบกับคนๆหนึ่ง

เด็กหนุ่มวัยยี่สิบต้น ๆ ที่ทำให้หัวใจของเขากลับมาเต้นแรกเหมือนตกหลุมรักครั้งแรก

สองอาทิตย์ที่เฝ้ามองเด็กนั่นมาตลอดโดยไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ

เอาวะ

ร่างหนากระชับเนคไทให้เข้าที่ จัดการลูบเสื้อเชิ้ตที่มีรอยยับให้เรียบสม่ำเสมอ ผ่อนลมหายใจเข้าออกอยู่สองสามครั้งก่อนจะตัดสินใจก้าวเข้าไปหาเด็กหนุ่มหน้าหวาน

อย่างกับชะตาเล่นตลก

เด็กหนุ่มคนนั้นมองมายังเขาพอดี

สวัสดี 

ชื่ออะไร

หน้านายหวานดีนะ

ขอเบอร์ได้ไหม

อยากรู้จัก

แน่นอน ประโยคที่เตรียมมาก่อนหน้านี้หายวับไปภายในพริบตาเพียงแค่เด็กหนุ่มมองจ้องมาที่เขา

“ เอ่อ ” ตะกุกตะกักยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ ครั้งสุดท้ายที่จีบคนคือตอนเขาอยู่มอหก มันผ่านมาเป็นสิบปีแล้ว สิบปีที่ไม่ได้รู้สึกกับใคร แต่เด็กคนนี้ทำให้เขารู้สึกได้

ดงโฮเรียกความมั่นใจของตัวเองกลับมาโดยการกระแอมเบา ๆ มือหนาลากเก้าอี้ไม้ตรงข้ามเด็กหนุ่มออกก่อนจะนั่งลงด้วยท่าทีเก้ๆกังๆ

“ หือ ” เด็กหนุ่มเอียงคอด้วยความสงสัย

“ อ..อยากรู้จักน่ะ ” ปัดโถ่! ไม่ได้ดั่งใจเอาซะเลย ดงโฮก็คือดงโฮ เขาเถรตรงเกินไปจนบางครั้งพูดอ้อมไม่เป็น แต่ในสถานการณ์นี้ทั้ง ๆ ที่มันควรจะอ้อมค้อมเสียบ้างเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายกลัว แต่กลับ ...

เห้อ

“ คุณ ” เด็กหนุ่มท้าวคางกับโต๊ะไม้ ยกนิ้วขึ้นชี้เป็นวงกลมไปมา คิ้วเรียวขมวดมุ่นราวกับใช้ความคิดอยู่

“ หือ ”

“ ตรงดี ผมชอบ ” เขารู้และจำได้ จำได้ว่าคนตรงหน้านี้แอบมองเขามานานมากแล้ว ควานลินไม่ได้โง่พอที่จะดูไม่ออกตั้งแต่ตอนแรก ๆ

ที่มานั่งร้านนี้นานถึงสองเดือนก็เพราะรอให้อีกคนเข้ามาหานั่นแหละ

เหมือนอีกฝ่ายจะดูประหม่าเล็กน้อย แต่ความประหม่านั้นก็น่ารักจนเขาคิดว่าถ้าอีกฝ่ายไม่เริ่ม เขาคงต้องเริ่มเอง

แต่โชคดีที่คุณคนนี้เริ่มสักที

“ คัง ดงโฮ ”

“ ไล ควานลิน ”

ร่างหนาเลิกเกร็งไปนานแล้ว เพราะสิ่งที่ควรจนใจคือร่างบางที่นั่งอยู่ตรงนี้ต่างหาก เขากลิ่นน้ำหอมอ่อนๆตามแบบฉบับผู้ชายรักสะอาดจากร่างบางตรงหน้า

หอมเสียจนอยากเข้าไปดมใกล้ ๆ

เราคุยกันทำความรู้จักกันอย่างคนที่รู้จักกันแรก ๆ ควรทำ และปรากฏว่าเรากลับคุยเข้าใจกันง่ายกว่าที่คิด คงจะเพราะเป็นคนตรง ๆ เหมือนกัน ชอบอะไรเหมือนกัน อาการเขินอายเลยไม่เกิดขึ้นเท่าไร

“ ให้ผมไปส่งคุณนะ นี่ก็มืดแล้ว ” ดงโฮเอ่ยขอตามจริงเพราะเห็นว่าเวลานี้ดึกมากแล้ว แม้คนตรงหน้าจะเป็นผู้ชายก็ตาม แต่ใบหน้าที่หวานราวกับผู้หญิงต้องดึงดูคนให้เข้ามาหาเป็นแน่ 

อย่างน้อยก็ คัง ดงโฮ คนหนึ่ง

“ ถ้าคุณสะดวก .. ก็รบกวนด้วยนะครับ “ ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องปฏิเสธผู้ชายร่างหมีตรงหน้านี้ ยอมรับอย่างไม่อายเลยว่าเขาก็ถูกอกถูกใจอีกฝ่ายไม่น้อย

ทั้งสองเดินเคียงคู่กันในความมืด ไฟถนนเริ่มมีน้อยลงขึ้นทุกทีเมื่อเดินเข้ามาในย่านนี้ ร่างหนาคิดถูกแล้วที่ตัดสินใจมาส่งร่างบาง ไม่อย่างนั้นคงลำบากไม่น้อย

“ ถึงแล้วครับ ” สองเท้าหยุดอยู่ที่อพาร์ทเมนท์ชื่อดังที่สุดของย่าน ทอดสายตามองตรงไปยังร่างบางที่ตอนนี้หมุนตัวยืนมาส่งยิ้มให้เขา

 อา .. น่ารักจริง

“ ขึ้นห้องเถอะครับ ผมยืนส่งตรงนี้ ” คนโง่ .. 

“ หิมะมันตก ถ้าไม่รังเกียจ ... ”

“ ... ”

“ ไปดื่มกาแฟข้างบนก่อนมั้ยครับ ”

คำพูดเชิญชวนอีกฝ่ายน่าอายเกินกว่าจะยืนอยู่ตรงนี้ แก้มใสแดงระเรื่อเพราะความเขินอาย อาการขัดเขินของควานลินอยู่ในสายตาของดงโฮทั้งหมด

ร่างหนากระตุกยิ้มร้ายปนขำก้าวประชิดตัวร่างบางไล่ต้อนจนแผ่นหลังบางชิดติดกำแพงหอพัก สูดดมกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ จากซอกคอขาวก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้ร่างบางหน้าร้อนฉ่าขึ้นมาทันทีหลังพูดจบ

“ ไปสิครับ คืนนี้ผมว่าจะไม่นอน ” เสียงทุ้มกระซิบข้างใบหูขาวก่อนจะผละออกจากร่างบางในทันที พาตัวเองถอยห่างจากร่างบางหนึ่งก้าวพร้อมส่งรอยยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์มาให้

ร่างบางรู้ในทันทีว่าชายหนุ่มที่ประหม่าในตอนแรก ๆ นั้นเป็นแค่อีกร่างของ คัง ดงโฮ 

ดงโฮอยากจะสานสัมพันธ์กับร่างบางตรงหน้านี้เหลือเกิน รู้ตัวอีกทีมือเรียวก็ยื่นมาจับแขนเขาพร้อมดึงพาเขาเดินเข้าข้างในไป

ไหน ๆ ก็ไหน ๆ คืนนี้เขาจะกินกาแฟทั้งคืนจนไม่ได้หลับได้นอนไปเลย 

ไล ควานลิน เจอกับบุคคลอันตรายเข้าให้แล้ว