? DAY2 : HOME ?
challenge : #10daysByJmione
โกหก
คนโกหก
ภาพคุณกับอีกคนยืนกอดกันท่ามกล่างแสงสีเสียง สถานที่ที่คุณไม่สวมควรจะมาอยู่เลย
เวลานี้คุณควรอยู่ที่บ้าน บ้านของเรา
ที่ที่เราสัญญากันไว้ว่าไม่ว่าจะรู้สึกอย่างไร ขอให้บ้านเป็นสิ่งแรกที่คุณนึกถึง
แต่คุณกลับผิดสัญญา
ผมได้แต่ยืนมองภาพนั้นด้วยหัวใจสลาย ตาคู่นั้นที่คุณเคยใช้มองผม ตอนนี้มันกลับมีไว้เพื่อคนอื่น
จมูกโด่งที่เคยคลอเคลียผม มันกลับมีไว้เพื่อคนอื่น
ริมฝีปากอุ่นที่เคยใช้สัมผัสผม .. ตอนนี้มันกำลังทาบทับอยู่บนริมฝีปากของใครสักคนที่ไม่ใช่ผม
เขาสวย เขาน่ารัก เขาเหมาะสมกับคุณทุกอย่าง
เหมาะสมจนคุณหลงลืมไปว่าเวลานี้ผมกำลังรอคุณอยู่ที่บ้านของเรา
รอคุณกลับบ้าน
คำมั่นสัญญาที่เคยให้ไว้ในวันที่เราเป็นของกันและกันมันไม่มีอยู่จริง
คำหวานมากมายที่เอื้อนเอ่ยออกมาไม่มีผลอะไรเลยสักนิด เพราะคุณทำมันแค่ช่วงแรกเท่านั้น
เบื่อกันแล้วเหรอพี่ดงโฮ ..
มือเรียวปาดน้ำตาน่ารำคาญทิ้งไป สองท้าวก้าวไปหาคุณอย่างใจกล้า แม้ว่าในใจผมตอนนี้มันกำลังแหลกสลายไปแล้วก็ตาม
ผมทำอะไรผิดคุณถึงต้องทำกันถึงขนาดนี้
พอแล้วกับการแกล้งโง่ พอแล้วกับการหลบอยู่ในมุมมืด เพราะผมจะไม่แกล้งโง่อีกต่อไป
ผมก้าวประชิดตัวคุณ แยกคุณกับผู้หญิงคนนั้นออกจากกัน
คุณดูหัวเสียในตอนแรก แต่เมื่อเห็นผม ดวงตาสีน้ำตาลกลับเบิกกว้างขึ้น
ทำไมครับ .. ตกใจเหรอที่ผมยืนอยู่ตรงนี้ ตกใจที่ผมรู้เรื่องที่คุณปิดเป็นความลับมาตลอดเหรอ
“ มานี่ทำไม ” คุณซ่อนอาการได้เก่งเหลือเกิน ใบหน้าคมถูกปรับให้เคร่งขรึมตามเดิม
หากแต่น้ำเสียงที่คุณใช้พูดคุยกับผม มันเย็นชาเหลือเกิน
แค่นั้นมันก็ทำให้ผมชาไปทั้งร่างกาย ประโยคนับร้อยที่อยากจะถามถูกกลืนลงคอไปหมด
ทำไมถึงได้เย็นชาถึงเพียงนี้
“ มาตามพี่กลับบ้าน กลับบ้านกับลินนะ ” หวังว่าน้ำตาของผมจะช่วยให้คุณเห็นใจกันบ้าง
สักนิดก็ยังดี แม้จะไม่มาก แต่ขอเถอะครับ ช่วยกลับบ้านของเราได้ไหม
“ ไม่กลับ ไม่อยากกลับแล้ว ” คุณพูดออกมาได้หน้าตาเฉย พูด..ทั้งๆที่ยังสวมแหวนแต่งงานของเราอยู่
แหวนที่ผมเป็นคนสวมมันเองกับมือ
“ ทะ .. ทำไม ” ใจของผมมันแหลกสลายไปหมดแล้ว แม้จะมีผู้คนยืนมองพร้อมส่งสายตาประหลาดมาให้แต่ผมไม่สนใจแล้ว
ผมสนใจแค่คุณ ... แค่ให้คุณกลับบ้านของเรา
“ ไม่ใช่ตอนนี้ ”
ไม่ใช่ตอนนี้แล้วตอนไหน เมื่อไรกัน เมื่อไรกัน
“ กลับบ้านกับลินเถอะ ” พูดออกไปแม้จะรู้คำตอบอยู่แล้ว ว่ายังไงคุณก็ไม่กลับแน่นอน
คุณลูบหัวอย่างหัวเสีย นัยน์ตาสีน้ำตาลที่ผมหลงใหลฉายแววหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย
คุณตรงเข้ามาบีบแขนผม แต่คุณคงจะลืมว่าผมก็เจ็บเป็นนะ
“ ขอร้อง กลับบ้านของเรานะพี่ ” น่าสมเพช น้ำตาของผมมันน่าสมเพชผมรู้ดี
แต่ถ้าวันนี้มันรั้งให้คุณอยู่กับผมได้ขึ้นอีกหนึ่งวัน ผมยอม
แต่ผมคิดผิด
ผมในวันนี้ ไม่สามารถที่จะรั้งคุณได้อีกต่อไปแล้ว
คุณเดินจากไปพร้อมอีกคน ทิ้งผมไว้ตรงนี้
ไม่มีประโยคบอกลาใด ๆ แม้แต่ประโยคเดียว
ผมมันโง่เง่า
กลับมารอที่บ้านทั้ง ๆ ที่รู้อยู่ว่ายังไงคุณก็ไม่กลับมา
รู้แต่ว่าผมต้องรักษาสัญญา สัญญาที่คุณเป็นคนร่างมันเองขึ้นกับมือ
แต่ตอนนี้กลับลืมเลือนไปแล้วเพียงเพราะมีใครอีกคนเข้ามาแทรก
ผมไม่เคยมองว่าฐานะของคุณกับผมว่ามันต่างกันมากแค่ไหน
แม้ใครต่อใครจะบอกว่าเราไม่เหมาะสมกัน ผมไม่เคยสนใจ
คุณบอกให้ผมรอ ...
รอ .. รอวันที่คุณมีพร้อมทุกอย่าง
รอ .. รอวันที่คุณจะดูแลผมได้อย่างเต็มที่
รอ .. รอวันที่คุณประสบความสำเร็จ
คุณบอกให้ผมรอวันนั้น
ผมซื่อสัตย์และเฝ้ารอมันตลอดมา
แต่ทำไมครับ ทำไมกัน
คุณบอกให้ผมเฝ้ารอ แต่พอถึงวันที่คุณมีทุกอย่างครบแล้ว
คนที่คุณเลือกกลับไม่ใช่ผม ...
ผมกลับถูกทิ้งไว้ตรงนี้ เป็นคนโง่ที่รอคุณอยู่ที่เดิม
คนที่คุณจะทิ้งขว้างเมื่อไรก็ได้ เพราะถึงยังไงผมก็ไม่ไปไหน
คุณลืมคนที่อยู่ข้างคุณมาตลอด
คุณลืมคนที่อยู่กับคุณมาตั้งแต่คนยังไม่มีอะไร
คุณลืมทุกอย่างที่เป็นผม
คุณเลือกเขา .. เขาคนที่คุณเจอในวันที่คุณมีพร้อมทุกอย่าง
คุณไม่เลือกผม .. ผมที่อยู่ข้างคุณมาตั้งแต่ตอนแรก
คุณบอกรักผมครั้งสุดท้ายเมื่อไรกัน
ผมควรจะรู้ตัวตั้งแต่แรกและยอมเดินจากไปเอง
ไม่ต้องรอให้คุณทิ้งขว้างเหมือนอย่างในวันนี้
ผมกอดตัวเองอยู่บนเตียงกว้างที่เราเคยนอนกอดกัน
แต่ตอนนี้กลับมีผมคนเดียวบนเตียงนี้ ผมที่ใจสลายไม่มีชิ้นดี
หนึ่งเดือนผ่านไป .. และคุณก็กลับมา
การกลับมาของคุณทำให้ผมดีใจอยู่แวบหนึ่ง ก่อนจะใจเสียเมื่อเห็นใบหน้าหงุดหงิดของคุณมองตรงมายังผม
ผมยังคงทำเหมือนเดิม ก้าวขาไปรับเสื้อคลุมตัวหนาที่มีกลิ่นน้ำหอมใครอีกคนติดมาด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตา
คุณตวาดใส่ผมเสียงดังทั้ง ๆ ที่คุณไม่เคยทำมาก่อน เพียงแค่ผมถามคุณว่าไปไหนมา
คุณเปลี่ยนไปเยอะ
“ คิดถึงพี่ ลินคิดถึงพี่ ” แผ่นหลังกว้างที่ผมเคยเข้าไปกอดซุกนิ่งแข็งยิ่งกว่าหิน คุณตัวแข็งไปชั่วครู่ก่อนจะแกะมือผมออก
“ ลิน.. ”
“ ผมทำอะไรผิด ”
ผมใจกล้าถามออกไป อยากรู้ว่าที่ผ่านมาผมพลาดตรงไหน ผมดูแลพี่ไม่ดีเหรอ
“ ลินไม่ผิด แต่พี่แค่ชอบคนอื่น ”
ยิ่งกว่าโดนฟ้าผ่า เจ็บเหมือนมีคนมาทุบหนักๆที่หัว
มันชาไปหมดตอนคุณพูดมันออกมา แม้จะรู้ดีอยู่แล้ว
รู้แล้วว่าไม่รักกัน
ผมรู้แล้วครับ
คุณเดินออกไปเมินเฉยผม เมินเฉยเค้กวันเกิดที่ผมซื้อมา
เหมือนคุณจะลืมว่าวันนี้เป็นวันเกิดของผม วันที่เราเจอกันครั้งแรก
คุณลืมมันไปหมดแล้ว
บ้านที่เคยเป็นบ้าน กลับไม่เป็นบ้านอีกต่อไป
มุมนั่งเล่นของเราที่เรามักใช้เวลาว่างอยู่ด้วยกันเป็นประจำกลับว่างเปล่า
ตุ๊กตาหมีสีขาวที่คุณซื้อให้เป็นของขวัญเมื่อสองปีก่อนยังตั้งอยู่บนโซฟาหน้าทีวี
มันโหดร้ายเกินไป เราอยู่ด้วยกันมาหลายปี แต่ถึงเวลาที่ผมต้องจากไปมันกลับทำใจไม่ได้
แต่ถ้าให้ผมต้องอยู่ในสถานที่ที่เคยมีคุณ ผมก็ทำใจไม่ได้เหมือนกัน
สองมือกระชับกระเป๋าลากใบโตในมือแน่น ปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างต่อเนื่องและเดินออกจากสถานที่แห่งนี้ไป
ลาก่อนตลอดกาล
นั่นคือคำที่ผมอยากจะพูดกับคุณ
คุณบนเตียงนอนช่างน่าเวทนา สายระโยงระยางเต็มไปหมด พยาบาลพิเศษเดินออกจากห้องไปเมื่อผมเดินก้าวเข้ามาในสถานที่แห่งนี้
สถานที่ที่ผมเคยเรียกมันว่าบ้าน
ที่ที่ผมเคยรอคอยคุณมาตลอด
“ ลิน.. ”
“ ครับ ”
คุณเปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก แววตาแดงก่ำเมื่อเห็นหน้าผม
น้ำตาไหลออกมาจากหางตา ช่างเป็นภาพที่สะใจเหลือเกิน
“ ในที่สุดลินก็มา ”
“ รอลินอยู่เหรอครับ ”
ผมลากไล้เรียวนิ้วไปตามกรอบหน้าคนรัก .. ใช่ ผมยังรักเขา
“ อยู่กับพี่ .. กลับบ้านเรา ”
“ ผมไม่เคยไปไหนนี่ครับ แต่รู้จักรอคอยหน่อยก็ดีนะ ”
“ ... ”
“ เข้าใจหรือยัง ความรู้สึกที่ต้องรอคอยใครสักคน มันรู้สึกแบบนี้แหละ ”
ริมฝีปากนุ่มกดจูบลงบนแก้มสาก ผมส่งยิ้มให้คุณที่นอนร้องไห้อยู่บนเตียง
ทรมานใช่ไหมครับ
ใช่ ตอนนั้นผมก็ทรมานแบบนี้แหละ
เจ็บปวดใช่ไหม
ใช่ ตอนนั้นผมก็เจ็บปวดแบบนี้
รู้แล้วหรือยังว่าคนที่คุณเลือกในวันนั้นควรเป็นผม ไม่ใช่เขา
รู้แล้วหรือยังว่าผมคนนี้ดูแลคุณได้มากกว่า
ความเสียใจ หยาดน้ำตา ทุก ๆ สิ่งที่ผมสูญเสียในวันนั้น
ผมจะทวงกลับมาให้หมด คุณต้องชดใช้มันนะครับ
อยู่ชดใช้ที่บ้านของเราจนกว่าคุณจะหายดี
ผมจะทำให้คุณรักผมยิ่งกว่าเดิมที่เคยรัก
และจะทิ้งขว้างคุณแบบในวันนั้นที่คุณเคยทำกับผม
“ จะไม่ทิ้งกันใช่ไหม ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างยากลำบาก
“ แน่นอนครับ เราจะอยู่ด้วยกัน ที่บ้านหลังนี้ ”
“ ... ”
“ ลินสัญญา ”
:)
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in