ฉันจำได้ว่ามีของชิ้นหนึ่งที่ฉันไม่ยอมทิ้ง นั่นก็คือด้ายแดงจากวัดหลงซานประเทศไต้หวันและเหรียญที่ระลึกจากวัดหวังต้าเซียนประเทศฮ่องกง ทั้งสองอย่างนี้เป็นด้ายแดงที่เขาว่ากันว่าจะนำโชคเรื่องความรักมาให้ ครั้งนั้นที่ฉันไปเที่ยวไต้หวันครั้งแรกกับพ่อฉันทำพิธีต่างๆที่เขาแนะนำกันในเน็ตและหยิบด้ายแดงจากเจ้าแม่มาเป็นของที่ระลึก และใส่ไว้ในกระเป๋าตังค์เรื่อยมาไม่ยอมทิ้งซักที แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังไม่มีโชคเรื่องความรักอยู่ดี ฉันมีแต่ไปแอบรักเขา แต่เขาไม่เคยรักฉัน 2 ปีต่อมาฉันไปเที่ยวฮ่องกงกับแม่และไปวัดหวังต้าเซียนเพื่อไปทำพิธีขอคู่อย่างที่ในเน้ตว่าเอาไว้ว่าศักดิ์สิทธิ์นักหนา อีกเช่นเดียวกัน ฉันจำได้ว่าตอนนั้นเป็นช่วงน้ำขึ้น เทพเจ้าแห่งความรักของวัดนั้นจึงจมอยุ่ใต้น้ำไปประมาณหัวเข่า ฉันลงทุนถอดรองเท้ากีฬาและถึงเท้าเพื่อลุยน้ำไปขอคุ่ ฉันไปเขียนชื่อไว้ที่ตำราที่เทพเจ้าถืออยุ่ เพื่อรอคิวที่เทพเจ้าจะประทานคุ่รักให้ฉัน แต่ฉันคิดว่าคิวของท่านคงยาวมาก เพราะนับมาถึงทุกวันนี้ก้ผ่านมาสามปีแล้ว ฉันก็ยังไม่มีคุ่อีกอยุ่ดี ถ้าใครมาเปิดกระเป่าสตางค์ของฉันกจะพบด้ายแดงจากวัดหลงวานและเหรียญนำโชคจากวัดหวังต้าเซียนใส่อยุ่คุ่กันโดยไม่ทิ้งไปไหนซักที ทั้งๆที่สองสิ่งนั้นไม่ได้ช่วยอเไรฉันเลย สิ่งที่จะดึงดุดคู่รักได้คงจะเป้นหน้าตา รูปร่าง ความคิด ทัศนคติ และนิสัยเท่านั้น ไม่ใช่พรจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ใดๆทั้งสิ้น ไม่ว่าจะประเทศไหนก็ตามแต่ ฉันเชื่อว่ารุปร่างหน้าตาของฉันไม่ดีพอที่จะดึงดุดผู้ชายอันเป้นที่รักให้หันมาสนใจฉันได้ เหมือนดั่งหน้าปกหนังสือที่ดึงดุด