ออกจะกระดากปากสักหน่อยที่จะพูดว่า 'รัก'แม้แต่พิมพ์ยังรู้สึกจักกะจี๊เล็กๆ แต่นี่ก็ถือว่าเริ่มรู้สึกดีขึ้นเยอะแล้ว ที่จะพูดคำนี้ฉันเรียนรู้ที่จะพูดมันบ่อยขึ้น
เป็นครั้งแรก ที่พูด ว่าฉัน 'รัก' ใครสักคนให้แม่ฟังตลอดชีวิตที่ผ่านมาฉันไม่กล้าแสดงออกว่ารักใครให้แม่เห็นเลยเพราะฉันกลัวว่าแม่จะไม่ชอบ กลัวแม่จะตัดสิน
กลัวแม่จะเปรียบเทียบคนที่ฉันรัก กับพ่อ ที่แม่ปฏิเสธ - 
ความกลัวนั้น ...ทำให้ประสบการณ์ความรักของฉันค่อนข้างบิดเบี้ยว
แต่ครั้งนี้การเริ่มต้นกลับมามีชีวิตของฉัน ในแบบที่เป็นตัวจริงอีกครั้งฉันกล้าที่จะบอกแม่ว่า ฉัน 'รัก'  ใครสักคนอยู่...จริงๆ
รักที่ฉันกล้าพูดว่า รัก
รักในแบบที่ฉันกล้าคิดที่จะมีเขาอยู่ในอนาคตฉัน
แม้ว่า เขา ไม่สมบูรณ์แบบอะไรเลย

---

แปลกดี ฉันเคยคิดมาตลอดว่า ฉันรู้ตัวเองนะ ว่าชอบคนแบบไหนแต่สุดท้ายคนที่ฉันรักคนนี้ คนที่ไม่มีสิ่งที่ที่ฉันคิดเอาไว้เลย
แต่สิ่งที่เขามีกลับกลายเป็นสิ่งที่ขาดหายไปจากหัวใจของฉัน
สิ่งที่ฉันเองไม่ทันคิดว่าต้องการ เขาเติมมันเต็มอย่างพอดิบพอดี ด้วยชีวิตที่ไม่สมบูรณ์แบบใดใดเลยของเขา
การเขาที่ยอมรับฉัน...ในแบบที่ฉันเป็นนั่นหรือเปล่าที่ทำให้ทุกอย่างพอดี
ฉันยืนยันกับแม่อย่างหนักแน่นว่าฉันรักคนนี้เพราะเค้ามีค่ามากกว่าเงินทองใดใดที่ฉันหามาได้มีค่ามากกว่าชื่อเสียง หรือการยอมรับจากใครๆ ที่มอบมันให้ฉันเขามีคุณค่าอย่างประเมินค่าไม่ได้ต่อหัวใจและจิตวิญญาณของฉันเขาที่รู้ว่าฉันกำลังรู้สึกบางอย่าง จากน้ำเสียงที่เอ่ยออกไป หรือแม้แต่ความเงียบงันนั่งนิ่งของฉัน

---

นี่แหละ ความสัมพันธ์ที่ตั้งใจจะเล่าตั้งแต่ตอนที่กลับมาเขียนอีกครั้งความสัมพันธ์ที่ทำให้ฉันกล้าออกมายืนอีกครั้งแม้ยังไม่สมบูรณ์แบบ แม้ไม่งดงาม แม้น่ารังเกียจแต่มีเเค่เขาหนึ่งคน ที่ก้าวเข้ามายืนอยู่ข้างฉัน ยอมรับฉัน
เท่านั้นก็มากพอให้ฉันมีแรงยืนอยู่บนโลกที่ว่างเปล่านี้ได้แล้ว.

---

ฉันขอบคุณพระเจ้าที่สร้างเขาขึ้นมา
ขอบคุณทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเขาและฉันที่เพียงผ่านมาแล้วเดินผ่านไปขอบคุณทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งความร่องรอยน้ำตา และ รอยยิ้มมันผ่านเข้ามา เพื่อสร้างความงดงาม ให้ปรากฎขึ้น ท่ามกลางเรา
รัก
ฉันรักเธอ
เกินกว่าจะอธิบาย