วันนี้วันที่ยี่สิบสาม พฤษภาคม ๒๕๖๒
วันนี้เป็นวันเสาร์
และฉันตื่นขึ้นมา เช้ากว่าทุกวัน
เช้ากว่าเวลาที่ต้องตื่นขึ้นไปทำงานเสียอีก

#DeadlineAlwaysExists
ที่เพื่อนบอกให้ทำเมื่อวาน
แต่ฉันก็บอกปัดแล้วก็ลืมมันไป
ท่าทีที่เหมือนสนใจแต่ก็กดดูแฮชแท๊กแล้วเลื่อนผ่านไป
สายตามองที่มือถือ 
แต่ฉันกลับไม่ได้อ่านข้อความในนั้นเลย
และฉันลืมมันไปในที่สุด



...

เช้านี้ืตื่นขึ้นมา
นิ้วมือไถไทม์ไลน์ทวิตเตอร์อย่างเคยชิน
แฮชแท๊กที่ว่า
ถูกเลื่อนผ่านมาให้เห็นอีกครั้ง


'ขอเวลา 5 นาที มาคุยกับตัวเองกัน'

อืม ไหนไหน ก็ตื่นขึ้นมาแล้ว 
แล้วก็นอนไม่หลับแล้วด้วย
ตัดสินใจกดเข้าดูนั่นแหละ
และตัดสินกรอกข้อความต่างๆลงไป


ระหว่างที่ทำ...
หัวใจเต้นตึกตึก
มันย้ำว่ายังมีชีวิตอยู่


ฉันยังคงตอบคำถามและกรอกข้อความไปเรื่อยๆ
เรื่องตายและบทสนทนากับยมทูตเป็นแค่ฝันไป
ถือว่าได้ซ้อมตาย


— วันนี้ที่ได้ตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็ไม่อยากปล่อยให้มันผ่านไปเฉยๆ แบบที่เคยเป็นมาอีกแล้ว
ที่ผ่านมาเราพิถีพิถันใช้ชีวิตไล่กวดความสมบูรณ์แบบมาตลอดเลย
(จนเผลอโยนความสุขทิ้งไปได้ยังไงกัน)


คำถามสุดท้าย
ไม่อนุญาตให้กรอกคำตอบลงไป
แต่เราต้องตอบตัวเอง


ถ้าวันนี้คุณไม่มีลมหายใจแล้ว
สิ่งที่อยากทำที่สุดคืออะไร?


หัวสมองว่างเปล่า...
หัวใจเองก็ว่างเปล่าเหมือนกัน...



...


๒๖ ปีที่ผ่านมาที่เราได้เกิดขึ้นมาและใช้ชีวิต
เราไม่ใช่คนที่มีความสุข


เรามีชีวิตอยู่กับสิ่งที่ 'ต้องทำ' มาตลอดเลย
พอต้องคิดว่า สิ่งที่อยากทำที่สุดคืออะไร
มันกลายเป็นคำตอบที่ทำให้เราอยากร้องไห้ออกมา
แต่ก็ร้องไม่ออก —


เสียงของเรามันเบากว่าเสียงคนอื่นมาตลอดเลย...
เราอยากทำอะไรกันแน่นะ


อะไรที่ว่า ถ้าไม่ใช่งาน
อะไรที่ว่า ที่ต้องเป็นเรา ที่จะลงมือทำ
อะไรที่ว่า ที่คิดว่าตายไปแล้วไม่ทำต้องเสียดายแน่ๆ


...


ตอนนี้เราตอบตัวเองไม่ได้
แต่อย่างน้อยเราก็ได้รู้แล้วว่า
สิ่งที่เราอยากทำ 
สิ่งที่จะทำให้เรามีความสุขและมีความหมาย 
มันยังไม่ชัดเจนเลย
ไม่ชัดเจนมากพอที่จะทำให้เรามีแรงตื่นขึ้นในเช้าวันใหม่



เราตื่นขึ้นมาทำสิ่งต่างๆ 
เพียงเพราะมันต้องทำ
เหมือนนกที่ต้องออกหากิน
แต่ไร้ซึ่งความหวัง ความฝัน 
หรือความหมายใดใด
เราทำเพียงเพื่อไม่ให้กายเนื้อหนังของเราตายไป
แต่แท้ที่จริงจิตใจและวิญญาณของเรากำลังบุบสลาย...



หัวใจกระตุกเล็กน้อย
ที่ได้รู้ว่าที่ผ่านมามันเป็นแบบนั้น
แต่ก็คงเป็นสัญญาณที่ดี
ที่เราจะได้เริ่มคุยกับตัวเอง
ถามตัวเอง
ฟังตัวเอง


ขอบคุณ #DeadlineAlwaysExists 
ที่ชวนมาคุยกับตัวเอง
ขอบคุณเพื่อนที่ส่งมาให้อ่าน



อย่างน้อยตอนนี้
ก็ได้ยินเสียงของสิ่งมีชีวิตรอบตัว
ดังกว่าเสียงรบกวนในความคิดฟุ้งซ่านกระจัดกระจายของตัวเองบ้างแล้ว



จดหมายฉบับนี้ ฉันขึ้นถึงตัวเอง
ตอนอายุ 26 ปี

หรือ 9603 วัน
หรือ 230481 ชั่วโมง
หรือ 13828881 นาที
หรือ 13828881 วินาที
และเวลากำลังหมุนไปข้างหน้า

...



คำถามที่ตอบไม่ได้ เป็นคำถามสำคัญ
และจำเป็นที่จะต้องเขียนจดหมาย ตอบตัวเอง...
ขอให้เจอคำตอบเร็วเร็ว

—————————