เราไม่มีทางเห็นหัวใจ
ทั้งของเราและของคนอื่น
จนกว่าจะตาย
และควักมันออกมา —

---

แต่หัวใจที่ซ่อนอยู่ภายใต้กายเนื้อนั้นกลับเป็นอวัยวะที่ส่งเสียง ‘ตึ่ก ตึ่ก’ 
ไปแทบทุกส่วนของร่างกาย

... อันหมายถึง
สัญญาณชีพยังทำงาน...

และร้องบอกว่า
ถึงเธอไม่เห็นฉัน
แต่ฉันมีชีวิตอยู่

ตราบใดที่มันไม่ส่งเสียงร้อง
เมื่อนั้นคงหมายถึง
ชีวิตที่สิ้นลมหายใจ...

หัวใจไม่ใช่อากาศ
แต่หัวใจกลับต้องการอากาศ
หัวใจไม่กินอาหาร
แต่สิ่งอื่นๆที่หล่อเลี้ยงหัวใจกลับต้องการอาหาร

และต้องการอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ฉันเลิกเขียนในพื้นที่พลับบลิคไปพักใหญ่
หลบตัวเองจากโซเชียลมีเดีย
เพราะฉันต้องการหลบหลีกจากการถูกมองเห็น พบเห็น
แม้ว่า อาจจะไม่มีใครมองอยู่
แต่ฉันก็ไม่ชอบการอยู่่ท่ามกลางพื้นที่โล่ง

ฉันเดินไปไหนมาใน
ยังคงพบปะผู้คน
แต่หัวใจของฉันหลบซ่อน
และไม่เชื่อมสัมพันธ์กับใครทั้งนั้น
ฉันทำแบบนั้นเพราะคิดว่าฉันจะปลอดภัย

แต่ความจริงคือ
ยิ่งฉันหลบหลีกจากการปฏิสัมพันธ์มากขึ้นเท่าไหร่
ฉันกลับรู้สึกถึงความเป็น ‘อากาศ’ ของตัวเองมากขึ้นเท่านั้น

ฉันไม่อยากถูกมองเห็น
ฉันก็เลยได้รับความเป็นอากาศ
เข้ามาโอบกอดอย่างเต็มที่
ทั้งเย็นเยียบ และหนาวเหน็บ
ท่ามกลางคนที่บอกรักและเป็นห่วง
แต่ทว่าโดดเดี่ยวเหลือเกิน

แน่นอนไม่มีใครมาทำร้ายฉันได้
แต่ฉันกลับกลายเป็นผู้ร้าย
ที่กำลังรังแกตัวเอง
ฉันกีดกันตัวเอง ไม่ให้แสดงความรัก
กีดกันความรักจากคนอื่นที่ส่งมาถึงฉันอย่างเต็มที่

ฉันไม่สมควรได้รับ — นี่เป็นความรู้สึกของฉัน
แต่ฉันได้รับมัน — นั่นคือความจริงที่เกิดขึ้น

น่าขัน
ที่ฉันแสดงออกตรงกันข้าม
กับสิ่งที่หัวใจต้องการ

หัวใจของมนุษย์
ต้องการมากกว่าอากาศและเลือดเข้ามาหล่อเลี้ยง
หัวใจของมนุษย์
เป็นมากกว่าก้อนเนื้อที่เต้นเพื่อบ่งบอกถึงสัญญาณชีพ

หัวใจของมนุษย์
เป็นได้ทุกสิ่งที่เจ้าของใจนั้น ปรารถนาจะให้เป็น

เมื่อเราอยู่
อย่างเห็นใจคนอื่น
ฉันเชื่อว่า
เมื่อนั้น
ฉันก็จะได้รับการมองเห็น
และไม่ใช่อากาศอีกต่อไป

?