not everything — forever - me : 2020

ช่วยฉันที ;
บอกหน่อยว่าอะไรที่จะอยู่กับเรา — ตลอดไป

: ทุกครั้งที่เศร้า
ฉันอยากหายไป

ทุกครั้งที่ไม่พอใจใคร ฉันอาจเผลอฆ่าใครให้ตายไปแล้วทางความคิด — แบบนับครั้งไม่ถ้วน ;

เผลอปล่อยให้เขากลายเป็น ‘สิ่งหนึ่ง’
ที่ไม่มีชีวิตสำหรับเรา
ไม่มีตัวตน

มีเพียงความเงียบ อึดอัด ที่ฉันหยิบยื่นให้
และมวลความคิดมหาศาลที่เราเริ่มเทมันเข้าในตัวเอง

‘ปราศจากความจริง’

ทว่ายิ่งเมินเฉย
ยิ่งเด่นชัด

: เราหลีกเลี่ยงและเลือกขอความช่วยเหลือจากความเงียบ แทนการปะทะทุกรูปแบบ
เพราะเราเจ็บ
เพราะเราเผชิญหน้าไม่ไหว
เพราะเรากลัว
เรากำลังหวาดระแวง

เพราะที่ผ่านมา เราไม่เชื่อเรื่องการเผชิญหน้า
( ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าเด็กเรียนรู้การเผชิญหน้ากับปัญหา ในแบบที่เขาจะสังเกตุเห็นได้ และ ผู้ใหญ่ที่ฉันสังเกตุได้ก็คือ พ่อ แม่ — ซึ่ง ; ทุกครั้งที่มีการปะทะกัน มันไม่เคยนำมาซึ่งการแก้ไขปัญหาใดใดเลย คิดว่าเด็กอย่างฉันเรียนรู้อะไร? แล้วหยิบวิธีการแบบไหนมาใช้ )

ฉันไม่ได้ปะทะด้วยเสียง
แต่ปะทะด้วยอารมณ์

ปะทะอย่างไม่รู้ตัว
ปะทะโดยไม่ตั้งใจ
เพราะไม่อยากเป็นแบบที่พ่อแม่เป็น
เลยเลือกฝ่ายตรงข้าม คือ ความเงียบ

วิธีของพ่อแม่ ไม่ใช่วิธี ที่อยากเลือก
วิธีของฉันมันก็ไม่เคยเวิร์คเลย

“Be brave. Be strong. Don’t give up. Expect GOD to get here soon.”
‭‭Psalm‬ ‭31:24‬ ‭

เมื่อถูกเชื้อเชิญให้ก้าวออกมายืนบนความจริง
ด้วยใจกล้าหาญ
และเข้มแข็ง — รับรู้ ว่าพระเจ้าเป็นพระเจ้า

ถ้ายืนด้วยตัวฉันเอง ฉันคงล้มไม่เป็นท่า เหมือนที่ผ่านมา ถึงยังจะยิ้มอยู่ได้แต่ก็น่าสะอิดสะเอียนเต็มที เพราะหาความจริง (ใจ) ไม่เจอ

[ ได้รับการจับจูง
ให้ไปยืนเผชิญความจริง ]

และมีเรื่องหนึ่งที่สำคัญกว่าความจริงที่ฉันต้องเรียนรู้ ; ตรงนี้เว้นไว้ก่อน ( — )

ถึงฉันจะเรียนรู้ว่า ความจริง จะทำให้เราเป็นอิสระ
แต่บางครั้งเราก็กลัวและหาที่หลบซ่อน

ท่ามกลางผู้คนมากมาย
มีไม่กี่อย่างที่ฉันจะใช้เป็นกำบัง
ไม่หนังสือ ก็เด็ก ไม่เด็กก็หมาแมวไปเรื่อย
หรือทำตัวยุ่งๆเข้าไว้
เพื่อหลบซ่อนการเผชิญหน้า — ทั้งดีและร้าย

ฉันถามตัวเองว่า
ทำไมเราถึงเจ็บล่ะ
ทำไมถึงรับมือไม่ไหว
ทำไมถึงกลัว
ทำไมถึงระแวง

แทนที่การติดป้ายความรู้สึก ด้วยการหาต้นเหตุความรู้สึก — เหตุผลไม่ได้แปลว่าไม่มีอารมณ์ ; และอารมณ์ไม่ได้แปลว่า ไม่มีเหตุผลต้นเหตุ ที่ทำให้เกิดอารมณ์นั้น

การขุดตัวเอง เพื่อหาต้นเหตุ มันเป็นเรื่องที่ยาก
การเผชิญความจริง ก็ยาก ที่จะรับมือ

แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เผชิญหน้าได้คือ
ความจริงที่มีความรัก

: เป็นเรื่องจำเป็นหรือเปล่าที่เราต้องเผชิญหน้า?

แม้ผู้คนไม่ได้อยู่กับเราไปตลอด
แต่ความสัมพันธ์มันจะยังคงฝากบางอย่าง
เป็นเหมือนร่องรอยประวัติศาสตร์ของชีวิตไว้เสมอ

แม้เวลามันจะหมุนไป
แต่จำเป็นไหมที่ต้องลากสารพัดปมเดินร่วมทางไปกับเราในอนาคต

วิธีการปะทะแบบที่พ่อแม่ทำ ไม่ใช่วิธีที่ฉันชอบ
วิธีที่ฉันเลือกก็ไม่เวิร์ค

วิธีที่จะทำได้คือ เผชิญหน้า ( ย้ำ ด้วยการเขียนแล้ว เขียนอีก) ว่าต้องเผชิญหน้ากับความจริง

แต่เป็นความจริงที่มี ความรัก
เพื่อปลดปล่อย ทั้งเราและเรื่องนั้น
ให้เป็นอิสระ

สิ่งต่างๆ ไม่ได้อยู่กับเราไปตลอด เเต่ชีวิตเป็นของเรา อย่างไม่อาจหลีกหนีได้ เเละเราจำเป็นต้องเรียนรู้เสมอ
ว่าเกิดอะไรขึ้น / ปัญหาคืออะไร / เรียนรู้อะไร / จะแก้ไขยังไง / อะไรที่ดีพอจะรักษาไว้ และ เก็บไว้เป็นอาวุธ เป็นอุปกรณ์ ให้เราได้เดินต่อไป อย่างแข็งแรงได้บ้าง

เพราะฉันในตอนนี้
ทั้งอ่อนแอและเปราะบาง
ฉันในตอนนี้ปรารถนาที่จะแข็งแกร่งมากขึ้น
และในความอ่อนแอนั้นทำให้ฉันได้เข้าใกล้พระเจ้า
ได้ยอมรับรักจากพระเยซูที่เคาะอยู่ที่ประตูหัวใจมาตลอด 20 ปี

ฉันเชื่อว่าโดยพระเจ้า (ผู้เป็นความรัก)
ไม่มีความกลัวใดใด
เพราะฉันรู้ว่า ฉันเดินติดตามใครอยู่
ใครที่คอยปกป้องฉันอยู่
ใครที่คอยดูแลฉันอยู่

เพราะเช่นนั้นฉันจึงเผชิญทุกอย่างได้
และจะมีวันที่เข้มแข็งขึ้นบ้าง
อย่างไรก็ตาม
ขอให้ทุกคนได้มีวันที่แข็งแรง
ทั้งร่ายกาย ภายในและภายนอก
สุขภาพกายจะเป็นอย่างไรอยู่ที่เราเลือกกิน
สุขภาพใจเองก็คงไม่ต่างกัน

อย่าลืมดูแลตัวเองกันนะ
:)
(:

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น