missed ( call ) - me : 2020

เรื่องที่ลืมไปแล้วหน่ะ — เราลืมมันได้จริงๆหรือเปล่า

หลายวันที่ผ่านมามีเบอร์แปลกๆ ที่พยายามติดต่อเข้ามา ฉันโทรกลับไปครั้งหนึ่ง ฉันพูดคำว่าฮัลโหลลงไป ทางนั้นตอบกลับมาว่า ‘โทรผิด’ ฉันกดวางและไม่ใส่ใจอะไรอีก

แต่หลังจากนั้นก็ยังคงมีข้อความส่งมาให้โทรกลับซ้ำๆ เป็นสิบยี่สิบข้อความ ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาเป็นใคร

แต่ฉันรู้สึกแย่
และกลัว

ไม่ได้กลัวเขา ...

แต่สิ่งนี้ทำให้ฉันนึกถึงความรู้สึกช่วงหนึ่งตอนที่พ่อออกจากบ้านไปใหม่ๆ — เบอร์แปลกๆ เบอร์เดียว ที่จะโทรมาหาเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง คือ ‘พ่อ’

ตอนนั้นฉันกลัว
กลัวอะไรก็ไม่รู้
แต่ไม่อยากให้พ่อโทรมา
ไม่อยากได้ยินเสียง
แต่ก็ไม่กล้าบอกแม่ เพราะกลัวแม่จะเครียดขึ้นมาอีก

ถึงตอนนี้พ่อจะโทรมาไม่ได้อีกแล้ว
แต่จู่ๆ ความกลัวนี้มันก็ถาโถมเข้ามา
ฉันรู้สึกว่าตัวเองเปราะบางเสียเหลือเกิน
ทำไมถึงเปราะบางได้ขนาดนี้ ...

หลายปีมาแล้วที่ไม่ได้มีการติดต่อกับเบอร์แปลกๆ จากคนแปลกๆ นอกจากเซลล์ที่ติดต่อกัน แต่ส่วนใหญ่ก็จะติดต่อทางไลน์ — แต่การติดต่อด้วยหมายเลขโทรศัพท์แปลกๆ มันผลักฉันให้กลับไปสู่ความทรงจำนั้นอีกครั้ง ถ้าหากมันเป็นแค่หนึ่งครั้ง สองครั้ง สามครั้ง ฉันคงทนได้ แต่เพราะความเร่งเร้าของอีกฝ่ายที่รัวสายและข้อความเข้ามาทำฉันสติหลุด

ความทรงจำที่กระเด็นกระดอนไปที่ไหนสักที่ในสมอง ; แล้ววันนี้มันเด้งกลับเข้ามา กระแทกเข้ามาอย่างจัง

จริงๆ ในตอนนี้ มันไม่ได้เลวร้ายอะไรแล้ว ไม่ได้น่ากลัวอะไรเลย แต่เพราะความรู้สึกแบบนี้ ในเวลานั้น กับการเผชิญหน้าเพียงลำพังของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง มันได้ขุดหลุมพรางเอาไว้ เป็นเหมือนกับดักแนบเนียนที่ดูเผินๆ ก็ไม่มีอะไรเลย — แต่กลับตกลงไป จนตัวเจ็บเสียได้

ฉันเจ็บปวดเพราะผู้ชายคนนี้
แต่ฉันก็มีความสุขเพราะผู้ชายคนนี้
เป็นความทรงจำที่ซับซ้อน ยุ่งเหยิง
ทั้งต้องการและอยากผลักไส
ทั้งต้องการให้โอบกอดและหนีไปให้ไกล

จริงๆ ที่ว่าเจ็บเพราะพ่อ อาจจะไม่จริง
เพราะฉันเป็นคนลงมือขุดหลุมนั้นเอง
ส่วนพ่อและคนอื่นๆ
เป็นเพียงปัจจัยที่ทำให้ฉัน เริ่มลงมือขุด
ขอโทษนะ ที่มาที่นี่ที่ไร ก็มีแต่ก้อนความเศร้ามาตลอดฉันไม่คาดหวังให้ตัวเองยิ้มกว้างได้เหมือนเมื่อก่อนแล้ว
ฉันไม่ได้ร้องไห้ เพราะเรื่องเมื่อห้านาทีที่แล้ว หรือเรื่องของวันนี้ เมื่อวานนี้ แต่ฉันกำลังร้องไห้เพราะฉันเจ็บจากแรงกระแทกนั้น แรงจากอดีตที่ส่งแรงดีดมาจากห้วงเวลาแสนไกล

ฉันเสแสร้งไม่ไหวอีกแล้ว ว่าตัวเองสบายดี ปิดบังไม่ไหวแล้วว่าฉันไม่มีอะไรซ่อนอยู่ — การได้เขียนออกมาวาง ก็คงได้มองเห็นและยอมรับมากขึ้นแล้วแหละมั้ง รับรู้ว่ามันมีอยู่ , รับรู้ว่ามันเป็นยังไง

ฉันเศร้าที่ไม่เคยสบายดี ; แต่ก็ดีใจ เพราะฉันได้รู้ว่าพระเจ้ารักฉันทุกเวลา ถึงจะมีน้ำตาก็เถอะ แต่ฉันร้องไห้งอแงแบบนี้ได้กับพระเจ้าเพียงคนเดียว —

ฉันเชื่อว่าตัวเองจะปล่อยได้ จะวางได้
ก็ต่อเมื่อรู้ตัวว่ากำลัง ยึดถือ ติดยึด อะไรไว้อยู่บ้าง
หรือบางทีพระเจ้าจะมีวิธีอื่นไหม ทุบทั้งหมดนี้ซะทีเดียว รื้อแล้วสร้างใหม่เลยได้ไหม ขอเจ็บรอบเดียวได้ไหม ทำไมฉันถึงยังเจ็บปวดซ้ำๆล่ะ

ถึงตอนนี้ฉันจะมีน้ำตา
แต่ก็ขอให้มันเป็นน้ำตาแห่งการระบาย
และปลดปล่อย ความเจ็บที่ฝังแน่น
ขอให้มันหายไป

ให้ฉันได้ร้องไห้แทนเด็กผู้หญิงคนนั้น
ที่อดกลั้นมันมาตลอด

— ขอโทษนะ
ต่อจากนี้เป็นอิสระเถอะ
ปวดใจเหมือนกันนะ
ที่เห็นโลกนี้จวนบุบสลาย
แต่ทำได้แค่มอง คิดอยากทำหลายสิ่ง
แต่มือก็ไม่ขยับ เรี่ยวแรงก็จำกัดเหลือเกิน
ทั้งกายและใจ วิญญาณก็อ่อนล้า

ถ้าฉันแข็งแรงดี
ฉันคงทำอะไรได้มากกว่านี้
สักเพียงนิดเดียว ที่ฉันจะเป็นประโยชน์ต่อคนอื่นบ้าง
ณ เวลาที่ยังหายใจอยู่

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น