Forget it, God’s creating a new way. - me : 2020

“Forget what happened long ago! Don't think about the past. I am creating something new. There it is! Do you see it? I have put roads in deserts, streams in thirsty lands.”
‭‭Isaiah‬ ‭43:18-19‬

สมุดนับสิบเล่มถูกจับลงกล่อง ในนั้นบรรจุความทรงจำแบบอัดแน่น ยังไม่นับตัวอักษรแบบดิจิตอล ที่เขียนไว้ตามที่ต่างๆ

ฉันไม่เปิดสมุดพวกนั้นดูแล้ว เพราะไม่ได้ชอบตัวเองตอนนั้นเลย จริงๆแล้ว มันไม่ได้เป็นความทรงจำอะไร
แต่มันเป็นความรู้สึกเสียมากกว่า ความรู้สึกที่ถูกบันทึกเอาไว้ ว่าช่วงเวลาเหล่านั้นฉันรู้สึกอะไร ,พบเจออะไรมา

บางช่วงดี บางช่วงเจ็บปวด แต่ส่วนใหญ่ฉันมักจะร้องไห้ถึงเปิดอ่านซ้ำก็ยังร้องไห้อยู่นั่น จนรู้สึกหงุดหงิดตัวเอง

เมื่อนึกดู
ฉันก็พบว่า ตัวฉันเองได้เรียกร้องเสียงดังลั่นออกมาเป็นตัวหนังสือพวกนั้น — ฉันผิดหวังซ้ำๆ กับชีวิต เรียกร้องสิ่งที่ต้องการได้เพียงแค่ในกระดาษ — สิ่งที่น่าแปลกใจคือแม้ ไม่มีใครได้ยิน

; แต่มีคนหนึ่งที่ได้ยินฉันเสมอ
คนนั้นคือพระเจ้า

ตั้งแต่เด็กฉันเขียนบันทึกมาตลอด แล้วก็อธิษฐานก็ด้วย ... แต่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง สิ่งที่ฉันเรียกร้องมันยังคงสภาพเดิม เหมือนไม่มีใครได้ยิน เหมือนไม่มีใครฟัง บางครั้งราวกับการอธิษฐานกับพระเจ้านั้นเป็นเรื่องลมๆแล้งๆ

แต่ถึงแบบนั้นฉันก็ยังอธิษฐาน แม้ฉันไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการเพื่อชีวิตตัวเอง แต่การอธิษฐานเป็นเหมือนการที่ฉันได้สนทนากับพระเจ้า และพูดสิ่งที่รู้สึก นึกคิดออกมา — พูดในสิ่งที่ เราไม่สามารถพูดให้ใครฟังได้

และการเขียนเป็นหนึ่งในวิธีการที่ฉันใช้เพื่ออธิษฐานอ้อนวอนจากพระเจ้าในตอนที่พูดไม่ไหวอีกแล้ว ฉันร้องไห้ไปเขียนไปตัวหนังสือขยุกขยิก กระดาษย่นเข้าเพราะความชื้นจากน้ำตา ที่ระบายความในใจออกมา

พระเจ้าไม่จำเป็นต้องอ่านสมุดบันทึกของฉัน ไม่จำเป็นต้องทำตามใจที่ฉันอยากให้เป็น แต่พระเจ้าก็น่ารักและใส่ใจฉันเหลือเกิน แม้ว่าพระองค์ไม่ได้เสกสรรให้ชีวิตฉันงดงามราบรื่นอย่างที่ใจปรารถนา แต่พระองค์รู้ว่าอะไรจำเป็นสำหรับฉันที่สุดในตอนนี้

ยิ่งเขียน
ยิ่งอ่านซ้ำ
ก็ยิ่งพบว่า
ชีวิตของฉันมันเศร้าแบบวนลูป

ฉันไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ —
ไบเบิ้ลในพระธรรมอิสยาห์ (เป็นเล่มที่ฉันชอบที่สุดในบรรดาพระคัมภีร์ทุกเล่ม) ได้ย้ำเตือนฉันอีกครั้งว่า ให้ลืมสิ่งที่ผ่านพ้นมา อดีต ที่เคยเจ็บปวดหรือแม้แต่ที่เคยสุขสม เพราะต่อจากนี้พระเจ้าจะสร้างหนทางใหม่ จากทางที่แห้งแล้งและกันดารเป็นหนทางที่มีสายน้ำไหลผ่าน

พระธรรมตอนนี้แตะต้องใจฉัน
เพราะหลายวันที่ผ่านมา ฉันพยายามจะเขียน dairy log แต่ก็เขียนแล้วลบ เขียนแล้วลบ อยู่แบบนั้น ยิ่งสมุดจดก็ยิ่งแล้วใหญ่ไม่มีการจดบันทึกอะไรนอกจาก to do list ของงานที่ต้องส่ง หรือแม้แต่ review หนังสือที่พยายามจะทำ ก็ยังค้างเติ่งอยู่แบบนั้น ฉันติดชะงักอยู่แบบนั้น จนหงุดหงิดหัวใจ และตอนนี้ฉันพบว่าตัวเองกำลังติดอยู่กับ ‘อดีต’ อดีตที่เรียกว่าเมื่อวานนี้ —

ฉันติดอยู่ในเมื่อวานนี้ของวันนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความวกวนของตัวอักษรเป็นหลักฐานชั้นดีในการย้ำเตือนว่า ...
‘แม่หนู~ เธอควรออกมาจากอดีตได้แล้ว เลิกยึดติดนะ...เดินหน้าต่อไปสิ’

ฟังดูง่ายเนอะ
ฉันมองดูคนที่ปล่อยวางแล้วเดินต่อไปข้างหน้า หลายๆคนด้วยความนับถือ เพราะฉันวางอะไรลงไม่ค่อยได้เลย
มันเป็นเรื่องยากสำหรับฉันในวัย 26 ปี เติบโตขึ้นมาด้วยธรรมชาติแห่งการ คิด ตัดสินใจ และลงมือทำด้วยตัวเอง

ความเหนื่อยเพราะทำจนสุดกำลังก็ยังเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ หรือไม่มีอะไรดีขึ้นมา

การร้องขอสิ่งที่ต้องการจากพระเจ้า แต่ไร้ซึ่งคำตอบเพราะสิ่งนั้นไม่เหมาะสม หรือ อาจไม่ใช่เวลา

สิ่งหนึ่งที่พระเจ้าตอบฉันทันทีคือ
‘ได้โปรดนำลูกออกจากความมืดมิดที่ครอบงำปกคลุมจิตใจ’ ทุกครั้งที่เศร้าจนสุดขีด ทุกครั้งที่ร้องขอการช่วยเหลือ และนี่คือเรื่องด่วนสำคัญที่พระเจ้ามอบให้ฉันทันทีซ้ำแล้วซ้ำเล่า

สิ่งนี้ทำให้ฉันเรียนรู้ 2 สิ่ง คือ
• ชีวิตสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด
• เมื่อได้มีชีวิตอยู่ จะอยู่อย่างไรต่อไป?
อยู่เพื่อโศกเศร้า เดินวนเข้าไปในความมืด ขอพระเจ้าให้ช่วยซ้ำๆ อย่างนั้นหรือเปล่า?

ไม่เลย ;
เมื่อ ออกจากความมืดมิดแล้ว
เมื่อพ้นความตาย (ทางจิตใจและวิญญาณมาแล้ว)
แล้วขอเปลี่ยนคำอธิษฐานที่ขอให้พ้นจากความมืดมิด
เป็น ขอเปิดตา ใจ จิตวิญญาณ ที่จะได้เห็นหนทางที่จะก้าวไป ให้สมกับที่ได้รับการช่วยเหลือให้มีชีวิตขึ้นจากความตายอีกครั้ง ?

เพราะคงไม่มีประโยชน์อะไร
หากฉันจะเป็นเพียงคนตาบอด
ที่ยืนอยู่ ในความสว่าง

และบางที
หากฉันมีอาการตาสว่าง
ฉันคงมองเห็นของขวัญชิ้นเล็กๆ ที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นที่ชีวิตของฉันก็ได้ ของขวัญที่ฉันมองข้าม ของขวัญที่ฉันได้รับมาเสมอ ;

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น