พอใกล้ถึงวันรับปริญญาทีไรเราจะได้รับข้อความแบบนี้เสมอ เพราะเป็นวันที่พี่บัณฑิตจะได้กลับมามหาวิทยาลัยอีกครั้งเพื่องานพระราชทานปริญญาบัตร(เป็นทางการเว่อร์55555) พี่ๆบัณฑิตส่วนใหญ่ก็จะตื่นเต้น จะนัดแนะน้องๆเพื่อที่จะไปกินข้าว กินเลี้ยงกับสายรหัส แต่ไม่ใช่แค่พี่ๆนะที่ตื่นเต้น น้องๆก็ตื่นเต้นเหมือนกัน เพราะน้อง(หรือบางทีก็ทะเลาะเพราะเลือกไม่ได้5555)ก็จะปรึกษากันว่าจะซื้ออะไรให้พี่บัณฑิตของตัวเองดี เพื่อเป็นของขวัญและแสดงความยินดีกับพี่ๆ(หรือเรามักจะเรียกว่าsurvivorเพราะกว่าจะเรียนจบเลือดตาแทบกระเด็น) นอกจากนี้เราก็จะได้เห็นสีแดงจากชุดครุยอยู่ทั่วมหา'ลัย ซึ่งเราก็ชอบนะ สวยแล้วก็ดูมีชีวิตชีวาด้วย 

นอกจากวันนี้จะเป็นวันของบัณฑิตแล้ว วันนี้ก็ถือว่าเป็นวันของครอบครัวด้วย เพราะหลายๆครอบครัวก็คงรอวันนี้ วันนี้จะได้แสดงความยินดีกับลูก หลาน เพื่อน พี่ น้อง บางคนก็เตรียมชุดที่ดีที่สุด สวยที่สุด บางคนขับรถมาจากต่างจังหวัดที่ไกลๆ(อาจจะเป็นเพราะว่ามหา'ลัยของเราอยู่ไกลเองรึเปล่า555555) เพื่อที่จะมางานที่น่ายินดีนี้ 

ดอกไม้ ลูกโป่ง ของขวัญ เป็นสิ่งที่พบเจอแทบจะทุกๆที่ในมหา'ลัย แต่รอยยิ้มเป็นสิ่งที่เห็นแทบจะทุกคน แล้วก็ดูสวยกว่าดอกไม้อีกนะ 

ระหว่างรอพี่บัณฑิตออกมาจากหอประชุมเพื่อถ่ายรูปเป็นที่ระลึก เราก็นั่งรอแล้วมองไปรอบๆ ก็สะดุดกับคุณพ่อของพี่บัณฑิตคนหนึ่ง ซึ่งคุณพ่อน่าจะเหนื่อย ง่วง หรือเบื่อ(สังเกตได้จากสีหน้า5555)เพราะน่าจะรอลูกสาวออกมาจากหอประชุมนานแล้ว พอพี่บัณฑิตเดินมาพร้อมกับอวดใบปริญญาจากใบหน้าที่ดูเซ็งๆ ก็เปลี่ยนเป็นยิ้ม อาจจะไม่ได้ยิ้มกว้าง แต่สังเกตจากสายตา คุณพ่อก็คงดีใจไม่ต่างจากลูกสาวเลย :)

ยังมีความน่ารักจากอีกหลายครอบครัว จากกลุ่มเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่เรามักจะเห็นในงานนี้ เป็นบรรยากาศที่อบอุ่น อาจจะเป็นเพราะอากาศรึเปล่าก็ไม่รู้555555 แต่อาจจะอุ่น เพราะคนที่เรารักมารวมตัวกันก็ได้

นอกจากจะเป็นงานที่แสดงความยินดีกับพี่ๆแล้ว งานนี้ก็เป็นงานที่ให้กำลังใจ และยังเป็นinspirationให้น้องๆอีกหลายคนเลย ตอนที่เรายืนรอช่างถาพมาถ่ายรูปกับพี่บัณฑิต เราก็หันไปเห็นน้องรหัสของเรา กำลังจับชุดครุย แล้วก็จับใบปริญญา อาจจะดูธรรมดา แต่จากสีหน้าน้อง มันเป็นสิ่งที่บอกน้องว่า ต้องสู้ต่อไปนะ 

น้องรหัสที่ชอบทักมาถาม ทักมาปรึกษา ทักมาบ่นกับเราตั้งแต่ปี1 เพราะสาขาเรา(จากความคิดหลายๆคน)เป็นสาขาที่ค่อนข้างโหด เรียนหนัก งานเยอะ จนหลายคนซิ่ว หลายคนดรอป หลายคนย้ายสาขา น้องรหัสเราก็เคยจะเป็นหนึ่งในนั้น แต่ทุกๆปีที่ถึงวันรัปริญญาทีไร พวกเราก็มักจะบอกกับตัวเองว่า "อดทนนะ เดี๋ยวเราก็มีวันนี้" 

สิ่งหนึ่งที่เราได้จากงานนี้คือ การแชร์ประสบการณ์หลังเรียนจบ เพราะน้องๆหลายๆคน(รวมถึงเรา)ยังไม่รู้ว่าเรียนจบจะทำงานอะไร หรือจะเรียนต่อดีไหม จะเอายังไงกับชีวิตดี พี่บางคนก็บอกว่าเรียนสบายที่สุดแล้ว บางคนก็บอกทำงานสนุกมากกกก บางคนก็แนะนำให้เรียนต่อก็ดีนะ ซึ่งมันก็ช่วยน้องๆได้เยอะเลยนะ 

แต่นอกจากจะแชร์ประสบการณ์หลังเรียนจบแล้ว ประสบการณ์ระหว่างการซ้อมรับปริญญาก็มีมาให้เห็น จะเรียกว่าบ่นก็น่าจะดีกว่า55555 เพราะเวลาถามว่าซ้อมเป็นไงบ้างคะพี่ ก็จะได้รับการบ่นกลับมาแบบหางว่าว

"โอ้ยยยยยย เหนื่อยมากกกกก"

"ฉันตื่นตั้งแต่ตีสี่อะแก ง่วงมากกกกกกก"

"พี่นอนก็เที่ยงคืน ตีหนึ่งละ ต้องตื่นเช้าอีก"

"รองเท้ากัดหนักมากกก อยากใส่ผ้าใบรับแทน"

"ฟิตร่างกายตั้งแต่ตอนนี้เลยนะ เพราะเหมือนใช่แรงงานทั้งวัน555"

แต่สักครั้งในชีวิต ถึงเหนื่อยพี่ๆก็เต็มใจเนอะ 

ไม่ว่าความวุ่นวายต่างๆที่เกิดขึ้นในงาน ไม่ว่าจะเป็น รถติด คนเยอะ ไม่มีที่จอดรถ อากาศร้อน สัญญาณโทรศัพท์ไม่มี แต่คิดว่าความสุขที่ได้เห็นรอยยิ้มจากคนในครอบครัวก็ทำให้เรามองห้ามเรื่องพวกนั้นไป

สุดท้ายนี้ก็ยินดีกับพี่ๆบัณฑิตทุกคนด้วยนะคะ ถึงแม้การเรียนจบจะเป็นก้าวแรกของพี่ๆ แต่ก็ขอให้เป็นก้าวที่สวยงามนะคะ :)

Congratulations on your success!

 

ปล. ขอบคุณรูปภาพจากเพจ MFU Alumniด้วยค่ะ ^^

JS.