ห้องพักมันเล็กมาก คุณภาพทุกอย่างก็ลดลงมาตามนั้น

แน่นอนว่าผนังห้องก็ด้วย คงจะบางเท่าๆฟิวเจอร์บอร์ดเองมั้ง

ผมสาบานว่าผมได้ยินเสียงห้องทางฝั่งซ้ายกำลังซดน้ำอะไรซักอย่างอยู่ด้วย

ถ้าจะขนาดนี้ ไม่ชวนไปนั่งกินด้วยกันเลยอะ

วันนี้ตั้งใจว่าจะไม่ออกไปไหน ยังช็อคกับความฮ่องกงเมื่อวานไม่หาย

ลองเปิดทีวีดูดีกว่า เผื่อมีอะไรน่าสนใจ อาจจะออกจากห้องตอนเย็นๆ

เชี่ย มีช่องรายการเพลงด้วยอะ วง whitney ซะด้วย

เอ้า! ทำไมเปลี่ยนช่องเอง! ยังไม่ได้กดอะไรเลย!

ผมเอื้อมมือหยิบรีโมทมาเพื่อกดเลขช่องรายการเพลงช่องเดิมที่อยากดู

แต่มันก็เปลี่ยนช่องเป็นช่องข่าวที่กำลังถกเรื่องกัญชาเสรีที่ออสเตรเลียอีก!

ห้องนี้มีผีทีวีหรอวะ กลัวแล้วนะ

ผมกลั้นใจ กดเลื่อนไปหารายการเพลงอีกเป็นครั้งสุดท้าย

แต่เสียงที่ผมให้ความสนใจไม่ใช่เสียงเพลงอีกต่อไป

เสียงจากห้องข้างทางฝั่งขวาที่ผ่านผนังฟิวเจอร์บอร์ดมาทำให้ผมนั่งเงียบเหมือนคนกลัวความผิด

ให้เดาคือเพราะผนังมันแทบจะกั้นอะไรไม่ได้เลย สัญญาณรีโมทของเราสองคน เลยกวนกัน

แต่เฮ้ย! ภาษาไทยนี่หว่า เออ รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาหน่อย 

อย่างน้อยก็ไม่ได้มีผมติดอยู่ในประเทศนักวิ่งนี่คนเดียว

          "ขอโทษครับ ผมคิดว่าสัญญาณรีโมทของผมคงไปกวนทีวีห้องคุณ" ผมเอาหน้าเข้าไปชิดกำแพงแล้วพูด อย่างน้อยๆโรงแรมรูหนูนี่จะได้ไม่ต้องโดนประเมิณแค่ 1 ดาว

          "อ้าว หรอครับ อ๋อ ขอโทษครับ ผมไม่รู้เลยด่าไป" เสียงอีกฝ่ายอึกอัก น่าจะกำลังตกใจ ที่อยู่ๆก็มีเสียงภาษาบ้านเกิดจากอีกฝั่งกำแพงห้องมาพูดด้วย

          "ไม่เป็นไรครับ ผมก็ด่าในใจเหมือนกันตอนแรก ฮ่าๆ"

          "อ่า ยังไงก็ คุณดูต่อก็ได้นะ ผมไม่ดูแล้วล่ะ จะออกไปข้างนอกแล้ว"

          "อ่า... ครับ เที่ยวให้สนุกครับ" ทั้งๆที่ตัวผมเองก็ไม่รู้จะไปเที่ยวที่ไหน ก็ยังมีหน้าไปอวยพรให้คนอื่นเค้าเที่ยวให้สนุกเนี่ยนะ 

          "ขอบคุณครับ แล้วคุณไม่ออกไปไหนหรอ จะบ่ายแล้ว"

          "คงไม่ล่ะครับ"

          "โอเคครับ ไว้เจอกัน"

ผมไม่ได้ตอบกลับไป อีกไม่กี่นาทีต่อมาก็ได้ยินเสียงปิดประตูจากห้องข้างๆ

ให้เดาคืออีกฝ่ายคงออกไปแล้ว ตลกดี

ตลกคำว่า ไว้เจอกัน ที่คนข้างห้องบอก ทั้งๆที่ไม่เคยเจอกันแท้ๆ

แต่ก็อยากเจอนะ อยากถามว่าทำไมถึงมาฮ่องกง

อาจจะโดนหลอกว่ามันเป็นเมืองเหงาๆเหมือนผมก็ได้

------------