ตัวฉันที่เริงร่ากับกิจกรรมในมหาวิทยาลัย ต้องพ่ายแพ้ให้กับเวลาสอบที่เหลืออีกแค่อาทิตย์เดียว ในตอนนั้นฉันยังไม่รู้สึกตัวว่าความซวยกำลังจะมาเยือน ยังคิดว่ามีเวลาอ่านตั้งเยอะ คงจะอ่านทันแน่ๆ ฉันทุ่มเทอ่านหนังสือสุดกำลัง สุดความสามารถเท่าที่เคยทำมา และแล้วผลสอบกลางภาคเทอมแรกก็ออกมา ฉันตกมีนหมดทุกตัว ความจริงก็พอจะรู้ตัวตั้งแต่ออกจากห้องสอบแล้วแหละ ฉันเฟลมากและเครียดมาก แต่ฉันก็ยังให้ความสนใจกับการเรียนน้อยไปอยู่ดี

เช้าวันสอบปลายภาคเป็นวันที่มีแสงแดดจ้า แต่ในใจของฉันราวกับมีหินมาถ่วงไว้ ฉันนึกในสิ่งที่อ่านมาไม่ออกเลยแม้แต่น้อย ฉันเครียดหนักถึงขั้นอยากนอนแต่นอนไม่ได้ ฉันพยายามข่มตาหลับเพราะรู้ว่าถึงอดนอนไปสมองก็ไม่สามารถทำงานได้อย่างเต็มประสิทธิภาพอยู่ดี ฉันทำข้อสอบไปโดยที่บางข้อยังไม่เข้าใจโจทย์ด้วยซ้ำ

ฉันเดินออกมาแล้วก็ร้องไห้ ในใจเอาแต่คิดว่าจะผ่านมั้ยๆๆ เพื่อนเดินออกจากห้องสอบเห็นฉันร้องไห้ก็ตกใจ ปลอบฉันใหญ่ แต่ครั้งนั้นก็เป็นครั้งเดียวที่เพื่อนตกใจ อีกหลายครั้งต่อมาก็ชินกันหมดแล้ว ฮ่าๆ

ฉันที่เรียนสายวิทย์กลับได้เกรดวิชาฟิสิกส์ เคมี ชีวะ C รวด ตอนนั้นก็รู้สึกท้อแท้อยู่หน่อยๆว่าจะเรียนจบ 4 ปีไหมนะ เพื่อนๆก็ทะยอยซิ่วปีทีละคน แต่สุดท้ายพออ่านหนังสือมากพอจนจับหลักได้ มีหลักการอ่านหนังสือเป็นของตัวเอง ผลสอบปีหลังๆก็เหมือนจะไม่แย่ขนาดนั้นแล้ว