#babyboyxfiction
"ไปเว่นเอาอะไรป้ะ"
ดึกแล้ว เราไม่ยอมนอนกันเสียที
กลุ่มเด็กมัธยมปลายนอนระเกะระกะกันอยู่ในห้องนั่งเล่น ข้าวของกระจัดกระจาย ขนมขบเคี้ยว ซองพลาสติกสีสดใสแย่งชิงพื้นที่กันอยู่บนโต๊ะกาแฟเล็กๆหน้าทีวี
ถ้าหากมีผู้ปกครองสักคนผ่านมาเห็น คงได้ถูกตีเรียงแถว
เพราะถึงแม้จะเป็นเวลาห้าทุ่มกว่าๆแล้ว พวกเขาก็ยังคงสวมกางเกงนักเรียนที่ใส่มาแล้วทั้งวันกันอยู่เลย
ไม่มีใครใส่ใจจะถอดมันออก ทำเพียงปลดกระดุมทุกเม็ดออกเผยให้เห็นถึงเสื้อกล้างสีขาวด้านใน
และนั่นก็มากสุดแล้วสำหรับพวกเขา
"พักครึ่งแล้ว"
ใช่แล้ว , เมื่อเด็กผู้ชายอย่างกลุ่มเขามารวมตัวกันในกลางดึก เป้าหมายจะเป็นอย่างไรไปได้
นอกจากการนั่งดูฟุตบอลด้วยกัน ติดแต่ว่าบรรยากาศออกจะเนือยๆไปเสียหน่อย
เป็นผลพวงความเหนื่อยล้าจากการทดสอบระดับของความรู้ในวิชาต่างๆติดๆกันหลายวิชาในวันนี้
พรุ่งนี้พวกเราว่าง เพราะถึงตาของพวกเด็กมัธยมต้นสอบบ้างแล้ว
พวกเขาเริ่มวางแผนทริปเพ้อฝันไปไกลถึงเกาะสวยภาคใต้
สุดท้ายก็มาจบลงในบ้านหลังใหญ่ที่ตั้งโดดเดี่ยวอยู่ท้ายซอย
บ้านของเจย์ เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่ม
ทางสะดวก และกว้างขวางที่สุด จึงเหมาะแก่การพักค้างคืนแบบไร้กฎเกณฑ์และการควบคุม
ถ้าหากถามหา ก็ตรงนี้เอง
เจ้าของบ้านหลับปุ๋ยอยู่บนตักของเขา
ที่บอกว่าไม่ยอมนอนน่ะ ยกเว้นคนๆนี้นะ
"จอห์นมึงไม่เอาอะไรใช่ป้ะ"
"อืม"
"เจย์อ่ะ ปลุกเจ้าบ้านมาถามหน่อยเร็ว"
จอห์นนี่ทำตามสั่ง แม้ปกติจะไม่ชอบรบกวนคนนอนหลับ
แต่ก็กลัวคนบนตักจะเกิดหิวกลางดึกไปกว่านี้ จึงเอามือลูบแก้มของเจย์เบาๆเพื่อปลุกให้ตื่น
เจ้าของฉายาแมวขี้เซารู้สึกตัว สิ่งที่ทำอย่างแรกคือการบิดขี้เกียจแล้วจึงเอื้อมเอาแขนข้างที่ไม่ได้กำมือมาลูบผมตัวเอง เช็คว่ายังอยู่ดีหรือเสียทรง เพื่อให้ผมหนากลับเข้าที่ แล้วจึงช้อนตามองเจ้าของตัก
ตากลมยังคงปะปนไปด้วยความง่วง
เขายิ้มให้ เพราะรู้สึกว่าน่ารักดี
"อะไร"
"พักครึ่งแล้ว พวกยูเลยจะไปเว่น เอาอะไรมั้ย"
เจย์เงียบ เอื้อมไปหยิบแว่นสายตาบนเบาะข้างๆกายมาใส่
"ไม่เอา"
เพื่อนอีกสองคนเอ่ยปากจะไปกับยู ในขณะที่เจ้าของบ้านยันกายขึ้นนั่งพิงโซฟา จอห์นนี่เหยียดขาคลายความเมื่อย บีบนวดต้นขาตนเองเงียบๆ และปล่อยให้จอสี่เหลี่ยมทำหน้าที่พูดแทนไปพลาง
จองเดินไปเข้าห้องน้ำ ยูและเท่จึงได้แต่ยืนรอ ไปไหนไม่ได้
มือเรียวของเจย์เอื้อมมือบีบที่ต้นขาของเขาเบาๆ
จอห์นนี่สะดุ้ง ส่ายหน้าเป็นเชิงห้าม แต่คนดื้อก็คือคนดื้อ ตอนนี้เจย์เขยิบตัวเข้ามาใกล้กว่าเดิมเสียอีก
พวกเพื่อนๆที่ยืนอยู่ แกล้งทำเป็นไม่เห็นตำแหน่งวางมือของเจย์ แต่ก็ไม่วายส่งสายตาล้อเลียนมาให้
"จะไม่ไปเหรอ?" เจย์เลิกคิ้วถาม
"ไปแล้วครับ แหม่" ยูที่รู้ตัวว่าถูกไล่ไม่วายย้อนแซวเจย์
แถมยังเอามือมาขยี้ผมของคนที่ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับผมตนเองอีกด้วย
"ไอ้เวร"
เมื่อได้รับคำด่าจนสมใจแล้ว
พวกนั้นก็พากันเดินออกจากบ้าน
ปล่อยให้จอห์นนี่กับเจย์ได้อยู่ด้วยกันสองคน
บ้านเป็นของเราแล้ว
อย่างแท้จริง
"เดี๋ยวดึกๆก็จะหิว"
จอห์นนี่พูดแทรกเสียงโฆษณา
เจย์ยักไหล่ ไม่ตอบ
แถมยังคงไม่หยุดบีบนวดต้นขาของเขา
จอห์นนี่ไม่กล้าขยับตัวสักเท่าไหร่
มือนิ่มๆของเจ้าของฉายาแมวส้มนั้นกำลังทำหน้าที่ของตนเองเป็นอย่างดี
นั่งอยู่ตรงนี้ ยังมีน้ำหอมกลิ่นที่เขาชอบลอยโชยแตะจมูกอยู่เรื่อย
อีกเหตุผลที่เขายิ้มได้ ก็เพราะเจย์นั้นใช้ของขวัญวันเกิดที่เขาให้ทุกวันไม่ขาด
"ดมอะไร"
"เปล่า"
ก็เห็นๆกันอยู่ว่าแอบดมน้ำหอม
เจย์ส่งสายตารู้ทันมาให้เขา
ก่อนที่มือซนค่อยๆเลื่อนสูงขึ้นเรื่อยๆ จนถึงระดับอันตราย
"ตรงนี้เมื่อยไหม?"
เหงื่อของจอห์นนี่ผุดพรายขึ้นข้างขมับ
พร้อมๆความรู้สึกแปลกๆได้เริ่มก่อตัวขึ้นภายในอก
แย่แล้ว
เจย์เหล่มองท่าทีเลิกลั่กแปลกๆของเขาด้วยความสงสัยในคราแรก จนเมื่อนึกขึ้นได้ว่ามือตนเองอยู่ตรงไหน ก็อ๋อขึ้นมา
"ทะลึ่งแล้วจอห์น"
เจย์หัวเราะเบาๆ ก่อนจะหยุดมือที่จอห์นนี่เฝ้าภาวนาจะได้สัมผัสในทุกๆวันไว้บนหน้าขา
"วันหลังค่อยเล่นกันนะ วันนี้เพื่อนอยู่เยอะ" เจย์ชักมือกลับไปแล้ว
แถมยังคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเช็คข้อความต่างๆ
ตอนนี้หัวใจที่เคยพองโตของจอห์นนี่ฟีบลงเสียเฉยๆ
หากเปรียบให้เห็นภาพ ก็คงคล้ายลูกโป่งที่ถูกเจาะเป็นรูกลวงโบ๋
"ยังไม่กลับกันมาเสียหน่อย" จอห์นนี่เถียง
เด็กตัวโตของเจย์ คราวนี้เป็นฝ่ายงอแงเองบ้างแล้ว
"นะครับ"
โถมตัวหนักๆเข้าหาทันทีเมื่อไม่ได้รับความสนใจ เป็นเจ้าหมาไซบีเรียนที่พยายามเรียกร้องความสนใจจากเจ้าของ ถึงแม้จะทำให้อีกฝ่ายเจ็บตัวไปบ้าง แต่มันก็ได้ผลนี่
"จอห์นนี่ หยุดนะ!"
เจย์โวยวายขึ้นมาเมื่อมือซนๆของจอห์นนี่วางแหมะลงบนผิวกายด้านในเสื้อกล้ามของตน ปลายนิ้วละไปละมาเกือบโดนจุดสีชมพูที่แสนไวต่อความรู้สึก ทำเอาเจย์รู้สึกวาบหวามจนแก้มกลมขึ้นสี
จอห์นนี่หยุดเมื่อถูกสั่ง แต่ไม่วายวางฝ่ามือไว้บนหน้าท้องแบนราบของเจย์
ไหนๆก็ไหนๆแล้วนี่นะ
"เลว"
"ทีเมื่อกี้เจย์ยังแกล้งผมเลย"
จอห์นนี่บ่นอุบอิบ แนบหน้าลงบนอกของคนข้างล่างเพื่อฟังเสียงหัวใจ
เต้นดังกว่าเขาเสียอีก
"ถ้าดื้อแบบนี้จะไม่ทำให้นะ"
ได้ผล
จอห์นนี่เด้งตัวขึ้นมานั่งพิงโซฟาอีกครั้ง
ในขณะที่ผู้ชนะอย่างเจย์มอบรอยยิ้มที่เป็นดั่งแอปเปิ้ลเคลือบยาพิษมาให้
เขาเอี้ยวมากระซิบที่ข้างหูจอห์นนี่เบาๆ
"แล้วก็"
เขากลั้นหายใจ
เมื่อริมฝีปากนุ่มนิ่มเฉียดโดนมาที่หู
"ต้องเงียบๆด้วยนะ , จอห์นนี่"
ตี4 ยูยะลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำ คิดไว้ในใจว่าตนเองต้องดื่มน้ำอีกสักแก้ว
เมื่อเสร็จธุระก็นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ที่หน้าห้องนอนเงียบๆ
เขาเปิดไฟส้มจะได้ไม่แยงตาเพื่อนคนอื่นที่นอนกองๆกันอยู่ภายใน
ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตนเองยังไม่ได้ดื่มน้ำอย่างที่ตั้งใจเอาไว้
แอบหิวเหมือนกันนะ ยูยะคิด ไวกว่าความคิด เขาเอื้อมมือไปเปิดตู้เย็นออกเพื่อสอดส่องด้านใน
และพบว่าตู้เย็นบ้านเจย์ไม่ค่อยมีอะไรอยู่มากนัก แต่ก็พอมีของกินรองท้องอยู่บ้างประปราย
แฮมในกล่องคัพเปอร์แวร์ของเจย์ถูกดึงออกมาวางบนโต๊ะอาหาร
แผ่นที่1 แผ่นที่2
และในแผ่นที่3 เขาได้ยินเสียง
'แฮ่ก'
เหมือนใครสักคนกำลังขาดอากาศหายใจอยู่ไม่ไกล
เชี่ย
บ้านเจย์มีผี
หรือเปล่าวะ?
'เจย์'
?
'อา'
'จอห์นนี่'
'เงียบๆ'
ชัดเจน
ยูยะคิด
บ้านเจย์มีผีจริงๆ
ไม่ใช่ผีธรรมดา
แต่เป็นผีผ้าห่ม , ตัวเบ้อเริ่มเลยโว้ย
แต่เจย์ร้ายมากจริง ๆ แสบนักนะตัวดี //// ฟิกดีมาก ๆ เลยค่ะ ขอบคุณนะคะ