( ถ้าใครอยากอ่านที่เด็กดี : ♡ )
ท่ามกลางลูกบอลนับร้อยลูกและเด็กเล็กหลายสิบคนภายในบ้านบอลแห่งนี้ ที่มุมๆหนึ่งมีเด็กน้อยสองคนกำลังจะเปิดสงครามขนาดย่อมขึ้นมา
เพียงเพราะสาเหตุเล็กน้อยที่หากผู้ใหญ่มองคงเป็นเรื่องน่าขบขันแต่กับเด็กวัยอนุบาลมันกลับเป็นเรื่องใหญ่โตเสียอย่างนั้น
“ลูกบอลลูกนั้นของเรา”
“ทำไมเธอต้องมาแย่งเราด้วย!!”
เด็กตัวขาวชี้ไปยังลูกบอลสีรุ้งภายในมือของเด็กแก้มกลม ใบหน้าน่ารักกำลังหงิกงอด้วยความไม่พอใจ
“เราบอกว่าเราไม่ได้แย่ง”
“เราแค่ขอยืมเล่นเฉยๆ!!”
อีกฝ่ายที่ดูจะตัวโตกว่าเล็กน้อยกอดลูกบอลลูกนั้นไว้แนบอก ปากเล็กๆเบะออกมาพร้อมกับอมลมจนทำให้แก้มที่กลมอยู่แล้วดูกลมมากขึ้นไปอีก
“ไม่เอาไม่ให้ยืม”
“ไปเอาลูกอื่นเลยนะ”
“ไม่ ก็เราชอบลูกนี้”
“เราจะเอาลูกนี้”
เด็กทั้งคู่เริ่มที่ยุดยื้ดแย่งลูกบอลในมือของอีกฝ่ายและก็เป็นเด็กตัวขาวที่ล้มลงไปกองกับลูกบอลที่กระจายอยู่รอบตัว
“เราจะไปบอกพี่ชายเราให้มาจัดการเธอ!!”
ว่าแล้วขาเล็กๆก็รีบวิ่งออกไปหาพี่ชายของตนที่กำลังนั่งเล่นเกมฆ่าเวลารอเขาอยู่แถวนั้น
“พี่ซอบบบบบบบบ”
ฮยองซอบได้ยินเสียงน้องชายตัวเองเรียกมาแต่ไกลลุกขึ้นมองไปยังเจ้าตัวเล็กที่วิ่งเข้ามากอดเอวเขาเสียเต็มแรง
“ว่าไงน้องอุง”
“มีคนแย่งลูกบอลอุงอ่ะพี่ซอบ”
“พี่ซอบไปตีๆเขาให้อุงหน่อย ฮือออ”
พูดแค่นั้นก็งอแงซุกหน้าเข้าหาเขาไม่เงยหน้าขึ้นมาอีก ดีที่แถวนั้นมีเสียงดังพอสมควรคนอื่นเลยไม่ได้หันมาให้ความสนใจกับสองพี่น้องมากนัก
“อ้าว ฮยองซอบ?”
กำลังจะก้มลงไปถามน้องชายให้รู้เรื่องก็เป็นอันสะดุดเมื่อได้ยินเสียงใครซักคนเรียกชื่อเขา
“หือ”
“อูจินเหรอ?”
“อ่าฮะ”
“ไม่คิดว่าจะเจอแถวนี้นะเนี่ย ฮะๆ”
“พี่ซอบ ฮึก...”
“คนนี้ใครอ่ะ”
อึยอุงที่เห็นพี่ชายตัวเองเอาแต่คุยกับคนแปลกหน้าจึงกระตุกชายเสื้อเรียกร้องความสนใจ ก่อนถามจะเอ่ยถามชื่อของอีกคนไปด้วยแม้ว่าจะสะอื้นอยู่ก็ตามที
ฮยองซอบอุ้มอึยอุงขึ้นมาก่อนจะแนะนำเพื่อนร่วมห้องของเขาอย่างขอไปที แล้วหันมาถามคนในอ้อมแขนเพราะอยากรู้สาเหตุที่น้องชายตัวเองงอแงเมื่อสักครูนี้มากกว่า
“คนนี้เพื่อนพี่เองครับ”
“ชื่ออูจิน”
“แล้วเมื่อกี๊น้องอุงเป็นอะไรครับ?”
“ทำไมวิ่งทำหน้าจะร้องไห้ออกมาแบบนั้น”
อูจินที่เห็นพี่น้องคุยกันไม่ได้สนใจเขาก็ได้แต่ยืนเกาหัวแกรกๆอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรต่อดี
เอาวะ ค่อยมาคุยด้วยใหม่ก็ได้
คิดได้แบบนั้นก็เดินไปยังบ้านบอลเพื่อรับน้องชายของตัวเอง หลังจากที่เขาปล่อยให้เล่นอยู่ในนั้นมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว
.
.
.
.
เมื่อฮยองซอบได้รับรู้สาเหตุเรียบร้อยแล้วพวกเขาก็เดินจูงมือกันเดินกลับไปยังสถานที่เกิดเหตุ
หากแต่ยังไม่ทันได้เข้าไปอึยอุงก็ชี้นิ้วเล็กๆไปทางเด็กแก้มกลมคนหนึ่งที่กำลังใส่รองเท้าอยู่ด้วยท่าทางกระตือรือร้น
“พี่ซอบๆๆ คนนั้นแหละ”
“คนนั้นแหละที่ที่แย่งลูกบอลอุงอ่ะ!!”
อึยอุงพูดเสียงดังออกมาด้วยความขุ่นเคืองจนทำให้ทั้งเด็กคนนั้นและคนที่ดูเหมือนจะเป็นพี่ชายหันกลับมามองทางพวกเขา
ทันทีที่เด็กสองคนเจอหน้ากันอีกครั้งก็ทำหน้ามุ่ยใส่กันทันที ส่วนฝ่ายพี่ชายของเด็กน้อยกลับทำเพียงแค่เลิกคิ้วใส่กันด้วยความสงสัย
“มีอะไรรึเปล่าฮยองซอบ?”
อูจินเดินจูงมือน้องชายตัวเองเข้าไปหาอีกคนที่ตอนนี้ได้แต่ยืนมองเขาตาปริบๆ
เมื่อเดินมาถึงเจ้าตัวอึยอุงก็เขย่ามือฮยองซอบแล้วพูดกับเด็กอีกคนด้วยน้ำเสียงเหมือนผู้ชนะ
“นี่พี่ชายเรา”
“เธอโดนตีแน่ๆๆๆ”
“เราไม่ได้ทำอะไรผิด”
“พี่ชายเธอจะมาตีเราไม่ได้นะ!”
เด็กน้อยทั้งสองคนยืนง้องแง้งใส่กันจนอูจินจับใจความได้ว่าเจ้าตัวแสบของเขาได้ก่อเรื่องไว้ให้เขาตามแก้อีกแล้ว
“แดฮวีครับ”
อูจินย่อตัวลงไปนั่งในระดับเดียวกันกับน้องชายตัวเองแล้วเอ่ยเรียกอีกคนออกมาด้วยเสียงนิ่งๆ
“หงึ”
“พี่อูจิน...”
จากที่กำลังหน้างอด้วยความไม่พอใจก็เปลี่ยนมาเบะปากทันที และคงจะรู้ตัวเหมือนกันว่าตัวเองทำเรื่องไม่ดีไว้จึงโถมตัวเข้ากอดอูจินแล้วซุกคอคนเป็นพี่สะอื่นทันที
“ฮึก.. ฮวีขอโทษ ฮวีไม่ได้ตั้งใจ”
“ฮวีแค่อยากเล่นลูกบอลอันนั้นอ่ะ ฮือออ”
อูจินถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะลุกขึ้นยืนพร้อมกับอุ้มเจ้าแก้มกลมขึ้นมาด้วย เขาหันหน้าไปมองสองพี่น้องที่ได้แต่ยืนงงเพราะไม่รู้จะทำอย่างไรก่อนจะเอ่ยบอกให้ไปหาที่อื่นนั่งคุยกันน่าจะดีกว่า
.
.
.
.
ทั้งฮยองซอบและอูจินตัดสินใจพาน้องๆของพวกเขามายังร้านไอศกรีมและพูดคุยถึงเรื่องราวทั้งหมด ก่อนจะจบลงด้วยการสั่งไอศกรีมคนละถ้วยให้กับเด็กน้อยที่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ได้ติดใจเอาความอีกฝ่ายแล้วเพราะกำลังผลัดกันชิมไอศกรีมด้วยความสนุกสนาน
“เราขอโทษแทนแดฮวีอีกครั้งนะฮยองซอบ”
“ทำน้องอุงร้องไห้ซะได้...”
“ฮะๆ ไม่เป็นไรๆ”
“เด็กๆก็งี้แหละ”
“อย่าดุแดฮวีเลยนะ”
“อืม ไม่ดุแล้วล่ะ”
“แต่กลับไปคงต้องสอนอะไรเพิ่มนิดหน่อย”
“.....”
“.....”
ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรต่อเพียงแค่ส่งยิ้มบางๆให้กันเท่านั้น ก่อนจะพากันกลับไปสนใจบทสนทนาของเด็กน้อยทั้งสองคนที่กำลังแข่งกันพูดเกี่ยวกับการ์ตูนที่ได้ดูมาเมื่อเช้าอย่างออกรส
ทั้งสี่คนใช้เวลาในร้านไอศกรีมร่วมสองชั่วโมงก่อนจะตัดสินใจแยกย้ายกันกลับบ้านเมื่อทั้งแดฮวีและอึยอุงหาวออกมาด้วยความง่วงงุน
“บ๊ายบายนะแดฮวี”
“ถ้าเจอกันอีกเราจะเอาคุณกั้นดั้มมาอวดน้า”
“ได้เลยยยย เราก็จะเอาคุณยานอวกาศมาอวดอึยอุงเหมือนกัน”
“บะบายยยย”
ทั้งคู่เดินจูงมือน้องชายของตัวเองไปยังป้ายรถเมย์คนละฝั่งเนื่องจากบ้านอยู่คนละทางกัน
ติ๊ง!
เสียงแจ้งเตือนดันขึ้นจากโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของฮยองซอบเขาหยิบขึ้นมาเช็คดูก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไปด้วยความรวดเร็วแล้วเก็บกลับเข้าที่เดิมพร้อมรอยยิ้มที่ระบายออกมาบนใบหน้า
‘วันนี้สนุกดีนะ คราวหลังออกมาด้วยกันอีกมั๊ย?’
‘แบบที่ไม่มีน้องๆน่ะ’
‘เอาสิ พรุ่งนี้เราว่างพอดี’
‘ไปดูหนังกัน’
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in